Hoeveel aanrandingen, verkrachtingen, ontucht en kinderporno kan en mag een mens op een dag verdragen, twitterde ik deze week vragend vanuit de rechtszaal.
Het was ’s ochtends even na negen uur begonnen en om zeven uur ’s avonds waren ze (we) nog bezig in 14.
Na tien uren had de vermoeidheid ook bij de officier van justitie en de rechters zichtbaar toegeslagen.
Vergeet ook de griffier niet, die alles wat wordt gezegd en gedaan op zo’n dag moet opschrijven.
Iemand twitterde terug: ‘Tja, je had ook culinair recensent kunnen worden in plaats van rechtbankverslaggever.’
Zo is het.
Meer smaken had de rechtbank donderdag even niet: het was zeden voor en zeden na.
Nog even en ontucht is de meest voorkomende vorm van misdaad.
En kan het gezin – de familie – worden aangemerkt als een criminele organisatie.
Rick (41) spande de kroon. Hij was behalve controller bij een gemeente beroepspleegvader.
Bij de stichting die altijd pleeggezinnen zoekt, had hij de voorkeur uitgesproken voor puberende meisjes.
De beschuldigingen logen er niet om: verkrachting van een 14-jarig meisje met wie hij zeker vijf keer seks had, kinderporno op zijn computer, masturbatie voor de webcam terwijl pubermeisjes toekeken en uit de kleren gingen en ontucht met een 7-jarig meisje die hij in haar blote kont fotografeerde.
U wilt het vast niet allemaal weten.
Rick bekende, er is van alles met hem aan de hand en hij wil wel een behandeling, mits hij ’s avonds maar naar huis kan.
Dat vond de officier van justitie geen goed idee.
Zieke man.
Van de verkrachting maakte hij filmopnames die hij ook aan anderen liet zien.
De politie vond de schokkende beelden op zijn computer.
Wettiger en overtuigender kan bewijs niet zijn.
De eis: drie jaar celstraf en TBS met dwangverpleging.
Ome Cor (65) zat er ’s middags.
Hij zou ontuchtig zijn geweest bij zijn nichtje.
In de auto als hij haar naar de muziek bracht, thuis op de bank als tante even boodschappen deed en stiekempjes naast tante in bed als het nichtje kwam logeren.
Dit alles zou zijn gebeurd tussen 1993 en 1996.
In 2008 deed de nicht aangifte.
Ome Cor zegt dat hij vals wordt beschuldigd.
Hij was – zelf kinderloos – gek met kinderen, had zich altijd ingezet voor de jeugd, bij de muziek, op de knutselclub in het dorp.
Dat deed hij omdat hij zelf een jeugd had gehad die hij niemand toewenst.
Voor zijn nichtje had hij altijd klaargestaan.
En dan zoiets ondankbaars.
Het openbaar ministerie seponeerde de zaak.
Geen bewijs.
Maar na een klacht had het gerechtshof in Leeuwarden strafvervolging bevolen.
Ome Cor riekt namelijk een beetje: in de jaren tachtig en negentig waren ook aangiftes tegen hem gedaan van soortgelijks.
De officier van justitie: ‘Maar ’t blijft weer magertjes. Er is wettig bewijs, het slachtoffer is geloofwaardig, maar de overtuiging ontbreekt. Het is te veel een één tegen één zaak. Ik kan niet anders dan vrijspraak eisen.’
Ome Cor bromt: ‘Jammer dat het zo moest lopen.’
Deze lelijke zedendag was begonnen met de 40-jarige Kamel.
Hij streek 17 jaar geleden neer in Nederland, vroeg asiel aan dat hij niet kreeg om in 2004 tot ongewenste vreemdeling te worden verklaard.
Hij woont in de dagopvang in Utrecht.
Uitzetten lukt niet.
Wij, zegt hij wijzend met de hand naar het hoofd, maken hem kapot.
Op 22 januari kwam hij ’s ochtends in alle vroegte in aanvaring met een 23-jarige studente.
Zij kwam slingerend op de fiets vanuit de Groninger binnenstad.
Kamel was waggelend op weg naar het treinstation.
Op de Hereweg kwamen ze elkaar tegen.
Dat wil, in haar geval, zeggen: hij versperde de fietsende studente de weg en greep haar plots in het kruis.
Zij gilde, liet de fiets vallen en vluchtte in de armen van een taxichauffeur die de politie belde.
Kamel werd hollend aangehouden.
De politie had het beter gevonden dat de studente een dag later helder aangifte deed.
Kamel had whisky gedronken en wiet gerookt.
Hij vertelt – via de tolk – dat hij de vrouw niet in het kruis heeft getast. Dat wil, in zijn geval, zeggen: hij stak het fietspad over, en ineens was zij daar, reed recht op hem af.
Om een botsing te voorkomen, had hij zijn handen uitgestoken.
Daarbij had hij haar bovenbeen geraakt, nooit haar kruis.
Kamel denkt dat de studente hem vals beschuldigt om te verdoezelen dat zij hem bijna van de sokken reed.
Zo is het, had de advocaat geroepen.
‘Ik heb haar gesproken, zij is een leuke en sympathieke vrouw, maar ze was dronken.’
De officier van justitie gaat niet uit van een aanrijding, maar van aanranding.
De aangifte is het wettige bewijs en het verhaal van de studente klopt, terwijl hij niet de waarheid vertelt.
De officier van justitie: ‘Daar haal ik de overtuiging uit. Een vrouw weet heus het verschil tussen bovenbeen en kruis.’
Komt bij dat Kamel twee keer eerder is veroordeeld voor soortgelijks in Sittard, lang geleden, maar toch.
De officier van justitie zegt de seksuele handelingen op het fietspad beperkt zijn gebleven, maar dat de impact groot is.
Het tast het veiligheidsgevoel aan, onder vrouwelijke studenten, en bij ouders die hun kinderen in Groningen laten studeren.
Ze maakt zich ook zorgen over Kamel, over zijn houding tegenover vrouwen.
Tijdens de politieverhoren had de tolk geweigerd alle woorden te vertalen, omdat ze zich schaamde voor zijn taalgebruik.
Kamel hoort een gevangenisstraf eisen van twaalf maanden wegens aanranding.
Zedenzaken: je kunt er genoeg van krijgen, maar het smaakt nooit naar meer.
Rob Zijlstra
.
extra
Zie ook Vrijwillige dwang (vorige blog, over de kwestie van Rick, inclusief deel van het requisitoir van de officier van justitie)
extra
De advocaat heeft namens Rick gereageerd omdat zij het niet helemaal eens zijn met de berichtgeving. De verdachte laat onder meer weten dat hij:
– geen puberende meisjes heeft verleid voor de camera te poseren,
– geen foto’s heeft gemaakt van de ontucht met de 7-jarige,
– niet alles, maar gedeeltelijk heeft bekend,
– niet heeft bekend een meisje te hebben verkracht.
.
.
UPDATE – 12 mei 2011 – uitspraken
De rechters hebben gesproken. De illegaal in Nederland verblijvende Kamel is veroordeeld tot 8 maanden celstraf. Niet alleen omdat zijn verhaal volgens de rechters ongeloofwaardig is, maar die van het slachtoffer zeer gedetailleerd is. Gedetailleerde verklaringen worden door rechters vaak als geloofwaardig bestempeld, alsof veel details niet te verzinnen zijn.
Wat voor Kamel wel geldt, geldt niet voor ome Cor. Hij is vrijgesproken. Ook hier had het slachtoffer gedetailleerd verhaald over wat haar was overkomen. Niet overtuigend, aldus de rechters.
De strafzaak tegen Rick is aangehouden omdat de rechters zich onvoldoende voelen geïnformeerd om tot een oordeel te kunnen komen. Er moet nader worden bericht over de mogelijk- en onmogelijkheden van behandeling. Vooralsnog vindt de rechtbank een tbs met dwangverpleging een stap te ver. Op 28 juni wordt de strafzaak voortgezet.
zittingszaal 14 | 2004 - 2022 
Pingback: Vrijwillige dwang « ZITTINGSZAAL 14
Waai maar lekker uit op het Grunninger platteland.
Dank, dat ga ik heel de week doen.
Pingback: Ontuchtige pleegvader… « Groningers in het nieuws
1
‘Wij, zegt hij wijzend met de hand naar het hoofd, maken hem kapot.’
Hmm, het lijkt me logischer dat Kamel zegt: ‘jullie maken mij kapot’ of ‘iedereen maakt mij kapot’?
2
‘De officier van justitie zegt dat de seksuele handelingen op het fietspad beperkt zijn gebleven, maar dat de impact groot is.’
Waar bestond die impact eigenlijk uit?
Ik weet dat ik naar de bekende weg vraag.
Ik vraag me eigenlijk meer af wat het antwoord op mijn vraag (nog) waard is.
Overigens is het natuurlijk zo dat de omstandigheden rondom het vermeende misdrijf door de rechter dienen te worden meegewogen. En dat is op zich een goede instelling.
Maar het gaat hier dan toch voornamelijk om de beleving van het slachtoffer en op de tweede plaats ook om de beleving van de rest van de maatschappij?
En die beleving van het slachtoffer is niet universeel en moet dus aannemelijk gemaakt worden.
Voor ieder slachtoffer afzonderlijk.
Rechtspraak moet toch op maat zijn?
Maar de beleving blijft bijzaak.
Naast de bijzaken speelt natuurlijk ook de hoofdzaak een rol.
De OvJ spreekt van seksuele handelingen die plaatsvonden maar de twee mensen die daar misschien deel aan hadden zijn het daar niet beide mee eens.
Maar toch ligt de bewijsvoering hier wat makkelijker.
De hoofdbewijs is de aangifte van de vrouw en steunbewijs is dat ze een kruis had waar in gegrepen had kunnen worden.
Wettig voldoende bewijs.
Nu de overtuiging nog.
Owjee, het moet natuurlijk zijn: ‘het hoofdbewijs’…
Drie keer overlezen is voor mij dus niet voldoende.
Ik bezin mij daar op 🙂
Waar het verschil ligt in de zaak van ome Cor en van Kamel is dat in het laatste geval er direct gebeld is met de politie en er al deels een verklaring lag die de dag erna kon worden aangevuld tot de aangifte. Het bewijs is “zuiver”, er zat bijna geen tijd tussen de aanranding en de aangifte en ook is de verklaring van de studente vers, niet met anderen besproken die het verhaal anders zouden doen kleuren. Ome Cor is vele malen fouter, maar dan blijft het een een-op-een verhaal en dan krijgt de dader de drogreden cadeau: onschuldig totdat schuld is bewezen. Ome Cor hoeft niet aan te tonen hoe hij dan wel op een goede manier met jonge meisjes omgaat. En het zal zeker interessant zijn of er uberhaupt een jong meisje is die dat kan bevestigen! Ome Cor speelt de verontwaardigde onschuld, extra cru voor zijn slachtoffers. Er is nog niet zolang geleden een uitspraak gedaan ( naar ik geloof rechtbank Amsterdam) inzake het meisje dat voor haar leven ernstig verminkt is omdat haar vader opdracht heeft gegeven om bij het meisje haar genetalien weg te snijden. Het lichamelijk bewijs dat het was gebeurd is overduidelijk Het meisje had tegen haar pleegmoeder verteld dat haar vader daarvoor verantwoordelijk was. Zij en pleegmoeder hadden daar over gepraat voordat het meisje aangifte heeft gedaan. Vader noemde haar een leugenaar, hoe onvoorstelbaar hard dit het meisje heeft geraakt… het moeilijke kiezen tussen de loyaliteit aan je familie en opkomen voor jezelf. En dan door je vader nog een extra keer de grond in te worden getrapt. De verklaring van het meisje heeft de rechtbank terzijde geschoven…. en vrijspraak van vader besloten! Omdat het meisje het eerst heeft voorbesproken met de pleegmoeder. Die eerste informatie hoort bij de politie te komen om het zuiver te houden. Het betekent dat alle jonge kinderen die uiteindelijk aan een vertrouwenspersoon hun verhaal durven te doen (therapie, schoolmaatschappelijk werk enz) geen aangifte meer kunnen doen. Of de vertrouwenspersoon moet direct het gesprek stoppen en aan het kind zeggen dat het niet eerder weer mag praten dan tegen oom agent. (Die pas na zoveel dagen/weken tijd heeft voor een kinderstudioverhoor, wat erg specialistisch werk is) Vooral bij jonge kinderen een onlogische weg. In al die gevallen waarin kinderen zijn misbruikt is maar een klein deel geschikt voor aangifte. En heel veel ome Cors die vrijuit gaan. In mijn ogen verdient het wetboek daarin een grondige wijziging.
Tja, en Rick. Drie jaar? maar drie jaar? en okee met TBS dwangverpleging. De situtaties van pleegkinderen is zoveel meer kwetsbaarder. Wat een wolf in schaapskleren. Ik weet niet wat gebruikelijk is voor verkrachting van minderjarigen, en wat gebruikelijk is in incestzaken. Enja, lange gevangenisstraffen zijn per definitie niet beter, maar toch… hij heeft zoveel vertrouwen meer beschadigd. Dan mogen studentes bang zijn geworden om snachts dronken naar huis te fietsen (die impact zal denk ik wel meevallen, die angst was er tien,twintig, dertig, veertig jaar geleden ook en dat kan Kamel niet worden aangerekend) maar misbruikende pleegvaders dat is een veel grotere angst die kan leiden tot grote onrust in beladen familiezaken en het imago van pleegzorg ernstig kan beschadigen. En pleegzorg is zo hard nodig.
Ik ben het met nuance eens dat het wetboek gewijzigd moet worden.
Maar in tegenstelling tot wat nuance vindt, moet ontucht uit het strafrecht geschrapt worden. Vind ik.
Want alhoewel de gevolgen van ontucht vreselijk kunnen zijn, de gevolgen ervan zijn niet voor iedereen hetzelfde en ook niet goed bewijsbaar. Of meetbaar. Of voorzienbaar.
Die problemen spelen natuurlijk ook bij de gevolgen van een steekwond.
Maar daarbij is de steekwond zèlf tenminste nog zicht- en meetbaar.
Bij een ontuchtzaak is eigenlijk alles onzichtbaar.
En dan is het lastig werken voor wetenschappers.
Een illusionist kan er méér mee.
Door de problemen omtrent de mate van de (on-) meetbaarheid van de gevolgen van ontucht -en daarmee de bewijsbaarheid van die eventuele gevolgen- weet uiteindelijk eigenlijk niemand welke -al dan niet ontkennende- verdachte in een zedenzaak (gedeeltelijk) onterecht vrijuit gaat of (gedeeltelijk) onterecht wordt veroordeeld.
Want ook omtrent het door het OM geopperde ontucht zelf is vaak niet veel duidelijk. In dat opzicht moeten we dankbaar zijn dat er zoveel ‘zedenverdachten’ bekennende verklaringen afleggen.
Niet dat we dan weten wat er werkelijk gebeurd is want wij geloven met name zedenverdachten immers meestal alleen voor het deel van hun verklaring waarmee zij zichzelf belasten. Het zijn beesten, en beesten liegen. Hun verklaringen kunnen we dus niet echt gebruiken om te achterhalen wat er nou eigenlijk precies gebeurd is.
Die verklaring is wèl handig om de zedenverdachte te veroordelen, dat wel.
Ook heb ik de indruk dat de bewijslast bij zedenzaken minder groot is dan bij bijvoorbeeld vermogensdelicten.
Als dat inderdaad zo is, dan spreekt dat al voor zich.
Eigenlijk vind ik ontuchtzaken dus van geklungel aan elkaar hangen.
Maar er is vraag naar.
Dus u vraagt, de rechtspraak draait.
Er omheen als dat zo uitkomt.
Henk heeft een punt.
Alleen, ontucht kan de vrije levensruimte, de (ontwikkeling van) iemands identiteit, iemands zijn, beperken of zelfs afbreken. En ik hoop dat vrijheid, ook in geestelijke levensruimte, in NL als grootste goed wordt aangemerkt,
Henk, bij ontucht, of dat nu door de maatschappij als ernstig wordt aangemerkt of niet, kan iemand die vrijheid voor zijn of haar leven lang ontnomen worden.
Het is gewoon machtsmisbruik, dus strafbaar.
G, je hebt het mooi verwoord. complimenten!
Beste G,
Over die ‘vrije levensruimte’:
En daar bedoel je waarschijnlijk mee: de ruimte om onbeïnvloed op te kunnen/mogen groeien tot de mens die je denkt te willen zijn.
Die ruimte bestaat niet.
Kinderen worden voornamelijk opgevoed met de normen en waarden die in het gezin heersen; ontucht, ander misbruik en andere ongewenst geachte gedragsbepalende tips en aanwijzingen horen daarbij.
Godfried Bomans zei ooit: ‘een opvoeder is een stakker die in het duister tast’ en dat is ook zo.
Iemand die ontkent dat hij of zij op sommige punten in de opvoeding van kinderen de fout in gaat die is een ramp voor zijn of haar nageslacht.
En de rest van de maatschappij.
Omdat ze de discussie over hun gedrag niet eens willen openen.
Misschien is dat één van de problemen als het om zedenzaken gaat: dat iedereen zèlf wil bepalen wie wàt mag ontkennen en wie niet.
‘Het is gewoon machtsmisbruik, dus strafbaar.’
Beste G,
Waarom zou machtsmisbruik strafbaar moeten zijn?
En waar houdt het ‘gebruik’ op en begint het ‘misbruik’?
En om het antwoord daarop te vinden, dienen wij dan ons oor te luisteren te leggen bij het vermeende slachtoffer of juist bij de vermeende dader?
Los van het feit dat ik niemand ellende toewens, wil ik wel ff kwijt dat machtsmisbruikers al sinds mensenheugenis met hun praktijken meestal weg kunnen komen.
Niet dat ik dat leuk vind maar het is maar moeilijk aan te pakken, dat lijkt me wel duidelijk.
Maar mijn punt was dat misbruik dat zowel niet (afdoende) meetbaar als bewijsbaar is niet in het strafrecht thuishoort.
Wat de eventuele gevolgen van dat misbruik dan ook zouden kunnen zijn.
Henk, bedoel jij daar alleen de zedenmisdrijven mee of ook als iemand met een vuurwapen op je hoofd richt? (maar niet schiet).
Maakt het uit of je in het heetst van de strijd door een ongelukkige tackle het voetbalveld verlaat met een gebroken been of dat je -zonder toeschouwers- door de andere voetballers zo tegen je benen wordt aangetrapt (terwijl de rest er om heen staat) en dat je daar een gebroken been aan over houdt?
Maakt het uit of je 3, 7, 12, 15, 18, 30 ,60, 88 jaar bent en de ander is sterker en groter en heeft kwade bedoelingen? Maakt het uit of geweld in het openbaar of binnen huiskamers gebeurd?
Maakt het uit of iemand toerekeningsvatbaar is of stemmen van zijn goden hoort?
Maakt het uit of iemand een bedrag laat doorsluizen naar zijn eigen bankrekening of dat iemand een winkeleigenaar van zijn weekopbrenst berooft?
Maakt het uit of dames in het buitenland onder valse voorwenselen worden geronseld voor prostitutie (en in nederland bedreigd worden dat hun familie de dood zal vinden als er niet mee wordt gewerkt) of een studente die zich voor 50.000 euro door een klant laat ontmaagden?
Misbruik is van alle tijden. Wil je dat uit het wetboek schrappen dan hou je erg weinig wetboek over. Tussen gebruiken en misbruiken zit een groot verschil. Iemand kan zijn charme gebruken om een vrouw te versieren, een ander misbruikt dezelfde charme om doelbewust seks te hebben om een ander met HIV te besmetten.
Tussen gebruiken en misbruiken zit geen verschil.
Het is slechts een zienswijze, het gaat niet om de feiten zelf.
Het feit dat mensen er onderscheid in willen maken, heeft te maken met hoe ze iets op een bepaald moment ervaren.
En dat heeft te maken met wat hen op dat moment uitkomt.
Ik heb wel respect voor je post, je hebt er werk van gemaakt en het is niet enkel vanuit boosheid tot stand gekomen. En dat is al heel wat als antwoord op mijn toch wel ‘opruiende’ posts.
Ook zie ik terdege de verschillen die je opnoemt.
Toch blijf ik bij mijn standpunt dat we de feiten die gebeurd zijn los dienen te zien van de beleving die mensen van die feiten hebben.
Zodat we beter kunnen zien wat er aan de hand was.
Henk,
Ik heb het over de intentie (het motief) van de dader en hoe hij/zij daarnaar handeld. Een dader kan daar veel overzeggen maar kan zich achter de drogreden verschuilen “dat hij onschuldig is tot het tegendeel is bewezen” of achter een selektief vergeten, waarop geen bekentenis, geen verantwoording en geen inzicht volgt hoe hij tot zijn daad is gekomen. Direct voelbaar is de intentie geweest voor het slachtoffer. Een mooi voorbeeld is “uit zelfbescherming”. Zonder intentie kijk je naar een stille film die van het ene zwart/wit plaatje naar het andere schokt. Door de intentie komt er kleur en worden de verbindingen gelegd.
Beste nuance,
Ik waardeer je post.
En ik snap je best wel een beetje, denk ik.
Maar ik vraag me af waarom jij als blijkbaar redelijk denkend mens toch per sé de verbinding wil leggen tussen een ‘intentie van een dader’ en de ‘gevolgen van een slachtoffer’.
Die twee hebben mijns inziens niets met elkaar te maken, zijn voor iedereen verschillend en hebben ook nog eens niets met (de kwaliteit van) strafrecht te maken omdat het alleen al niet meetbaar te maken is.
Ieder beleeft wat hij/zij meemaakt op zijn of haar eigen manier.
En ik denk dat het strafrecht daar eigenlijk niks mee kan.
Alhoewel de mensen die met strafrecht hun brood verdienen wel denken dat ze er iets mee moeten doen. Meer kan ik daar niet van zeggen.
In de praktijk: wat kun JIJ ermee dat iemand die je nadeel brengt, zegt dat niet beoogd te hebben of dat hij/zij niet beter wist?
Wordt het nadeel er echt minder van voor jou?
En ligt dat dan -als dat al zo zou zijn- aan de houding van je dader of aan jouw houding?
Wat je zegt is toch dat je ergens eerder vrede mee hebt als ‘je dader’ zegt er spijt of een veranderd inzicht aan overgehouden te hebben?
Maar dat werkt enkel als je dat je dader gunt.
Of als je dat anderszins wil denken.
Als je dat niet doet dan werkt je hele systeem niet meer.
En wat heeft dat met strafrecht te maken?
Beste Henk,
Waar leg ik de link dan met de gevolgen voor een slachtoffer? De kwetsbaarheid van en slachtoffer (tis heel wat anders als twee criminelen elkaar naar het leven staan dan een man die een baby door elkaar heen schudt), de mate van dwang, en het motief zijn belangrijk om in de overweging te worden meegenomen. Ik heb het nergens over dat spijtbetuiging daar bijhoort. Ook niet wat het voor psychische gevolgen heeft voor een slachtoffer.
Als het niet afdoende meetbaar of bewijsbaar is, zal er ook geen strafoplegging volgen. De mogelijkheid tot toetsing daarvan, hoort wel degelijk in het strafrecht thuis.
Eigenlijk vreemd; de zaken van “ome” cor en kamel lopen vrijwel gelijk.
Tegen beide is in het -verre- verleden reeds twee maal proces verbaal opgemaakt als verdachte (hoewel Karmel toen wel werd veroordeeld)
Echter, Tegen “ome” Cor stelt de ovj ” Er is wettig bewijs, het slachtoffer is geloofwaardig, maar de overtuiging ontbreekt. Het is te veel een één tegen één zaak”.
Tegen Kamel, waar het ook het ook een “één tegen één zaak” is (er waren immers geen directe getuigen van de “aanrijding”/ aanrijding) eist hij wel een straf van twaalf maanden. Hij stelt daarbij ook “aangifte is het wettige bewijs en het verhaal van de studente klopt”. Ik heb nooit geweten dat een alleeen al aangifte tegen iemand doen -zonder bijkomend bewijs- gelijk als wettig bewijs wordt gezien.
Kan iemand mij deze inconsequentie in vervolging uitleggen?
.
ps; persoonlijk vind ik kamel zijn verhaal nou niet echt erg geloofwaardig, maar dat terzijde….
Correctie op derde zin van onder:
Ik heb nooit geweten dat het alleen al aangifte tegen iemand doen -zonder bijkomend bewijs- ….
Als hij na het uitzitten van zijn straf weer als controller aan de slag wil, krijgt hij zo een Verklaring Omtrent Gedrag. Immers, zijn veroordeling heeft betrekking op een zedendelict en dat staat los van zijn beroep.
Maar ik heb er wel moeite mee, een controller hoort toch het geweten van een organisatie te zijn, hoe kun je dat overlaten aan iemand die jarenlang tegen alle mensen om hem heen heeft gelogen, die naieve jonge meisjes heeft misleid en zijn eigen sexuele behoeftes zo centraal heeft gesteld dat hij er anderen voor kapot wilde maken?
@Johan,
Een VOG na een zedendelict wordt niet afgegeven. Heeft niet met het beroep te maken wat iemand uitoefent maar met de feiten waarvoor betrokkene is veroordeeld. Voor zedendelicten is de termijn voor het niet afgeven van een VOG naar ik meen 15 jaren.
Het valt me nu pas op…. de extra update. Rick , de pleegvader die meerdere ontuchtzaken tegen zich heeft lopen is DEzelfde man die SMseks had met een 14 jarig meisje? oei oei oei oei…..
Al mijn nekharen staan rechtomhoog en mijn tenen en vingers staan krommend, als ik mijn nagels kon uitslaan dan was mijn toetsenbord nu aan gort geweest. Wat een manipulatief machtbelust vies mannetje! Iemand kan het invoelingsvermogen missen, in die beperktheid zich aangetrokken voelen tot kinderlijke naiviteit en dat verwarren met lust, iemand kan impulsief zijn en geen remmen hebben, denken dat het achter de computer wel veilig is, egocentrisch en gewetenloos zijn. Het zijn geen redenen ter verontschuldiging voor hun daden, wel dat ze essentiele sociale en emotionele vaardigheden missen.
Maar deze Rick… die weet heel goed hoe hij een mooi verhaal ervan kan maken, hoe hij een kind haar vertrouwen kan doen verkopen, die weet wat een ander graag wil horen/zien (hij heeft immers wellens en wetens pleegzorg om de tuin geleid). Hij heeft doelbewust gekozen voor situaties waarin zijn behoeftes kansrijker waren. En die man houdt van SM waar de grenzen van macht en overgave flinterdun zijn en makkelijk overschreden kunnen worden en dat met een 14jarig meisje!
Dat is psychische macht uitoefenen in kwaadaardigheid in het kwadraat. En hij wil therapie? Wat wil Rick zichzelf aanleren? Je kan iemand die impuslief is leren te wachten, tot 10 te tellen. Je kan iemand met weinig inlevingsvermogen wat meer op weg helpen om zich te verplaatsen in een ander. Maar wat kan je iemand aanleren die kickt op seksuele macht over een kind? zodanig dat het meisje zelf denkt dat ze vrijwillig gekozen heeft voor SM? Dat lijkt me een haast onmogelijke opgave, met het vermoeden dat Rick een persoonlijkheidsstructuur heeft die therapie al bij voorbaat kansloos maakt. Rick hoopt door te zeggen dat hij wel in therapie wil, en doordat hij deels een bekentenis heeft afgelegd dat de rechters milder zullen zijn. Al ben ik bang dat Rick niet te helpen is.
En dan een advocate die Rob probeert te censureren? grijns, Rick is wel heel erg bezig met zijn imago.
Geloof me deze man is niet te helpen en te vertrouwen. Ik heb 8 jaar met dit wezen op 1 kamer gezeten en tot aan mijn vrijwillige vertrek bij de gemeente heeft meneer altijd mooi weer gespeeld. Hij is een meester in het ophangen van mooie verhaaltjes en hij heeft de gave om zielig gevonden te worden en als dat even niet lukte dan ging meneer thuis zitten. Ik heb ooit een vermoeden gehad en dit ook uitgesproken maar ik zag spoken? Toen ik vorig jaar echter de berichtgeving las moest ik helaas tot de conclusie komen dat het niet bij een vermoeden was gebleven.
Als deze Rick al in staat is om wethouders, leidinggevende en collega’s om de tuin te leiden dan moet het met kinderen niet veel moeite gekost hebben.
Ik wil zijn behandeling dan ook wel overnemen (succes verzekerd) en doe het geld dat daar dan voor vrij komt maar naar de slachtoffers. Hier wil ik het bij laten want ik heb nu al te veel woorden aan deze kl… besteed.
Martin Heller zegt: ‘Geloof me deze man is niet te helpen en te vertrouwen.’
Mooie woorden.
Maar wie bewijst mij dat JIJ wèl te helpen of te vertrouwen bent?
Wie zegt mij dat je gelijk hebt met je uitspraken over een ander?
Misschien mag je hem wel niet.
En waarom is altijd de ander zielig en zijn wijzelf steeds niet zielig?
En wat maakt zoiets uit als we het hebben over geloofwaardigheid?
En wat heeft geloof (waardigheid) met strafrecht te maken?
Helemaal niets!
En toch verzeilt het/een geloof steeds weer in de theorie maar ook, en nog erger: in de PRAKTIJK van de rechtspraak.
Terwijl dat niet mag.
Van de wet.
Maarja, iedereen wil iets menselijks zien.
En liefst iets dat ze graag willen zien.
Zoveel mensen zoveel wensen.
‘Het strafrecht is steeds in beweging.’
Dikke reet, dermate veel beweging als er is, zou niet nodig moeten zijn.
Mensen willen geen wetenschap als het gaat om strafrecht.
Ook rechters kunnen hun eigen bagage/geloof/schaamte niet thuis laten als zij recht dienen te spreken.
Het wordt al honderden jaren gezegd en ik doe het weer.
Lekker zinloos.
@Nuance
Dat een advocaat probeert te censureren is wel erg vergezocht. Volgens mij heeft Rob slechts het standpunt van de advocaat toegevoegd. Getuigt van de intentie zo transparant mogelijk te willen zijn, toch?
@G,
Ja.
@Nuance,
Toch.
beste G,
Niet het standpunt van de advocaat maar van Rick zelf.
transparantie? de verdachte heet geen Rick…. en er worden alleen ontkenningen toegevoegd. Transparanter wordt het er niet van 😉
Rob schrijft over het fotograferen van de blote bips van een 7jarig meisje. reactie luidt; geen foto’s gemaakt van de ontucht. (en waar valt foto’s van blote billen onder?)
Rob schrijft over een verkrachting. Reactie luidt: geen verkrachting (want het was vrijwillig?)
Rob schrijft: Rick bekende. Reactie luidt: gedeeltelijk maar niet alles heeft bekend.
Ik vind dat geen toevoeging on het verhaal te verduidelijken, maar een poging om Rob zijn woorden terug te laten nemen.
@Nuance,
Ik neem geen woorden terug.
Ik geef slechts (beknopt) weer wat de verdachte na de strafzaak vanuit de gevangenis in reactie op mijn verhaal laat weten.
Dat voegt iets toe.
Wat precies, dat laat ik aan de lezer.
Beste Rob,
Logisch, dat je jouw woorden niet terugneemt. Ik proefde wel de wens om correctie. Dat je de toevoeging doet is respectvol.
Zucht…
Het is altijd goed om de reactie van een veroordeelde of een verdachte weer te geven.
Het voegt iets toe.
En mensen (die het niet met de inhoud van die reactie eens zijn en dan denk ik het eerst aan mensen die ‘erbij’ waren) kunnen daar weer op reageren.
Hoor en wederhoor.
We willen toch de waarheid weten?
Dat sommige toevoegingen mensen niet uitkomen, tja.
Maar het levert wel weer toetsbare info op.
En dat is de weg naar ‘de waarheid’ die we zeggen zo te begeren.
Beste nuance, ik reageer hier ff helemaal onderaan want de mogelijkheid om op je (hierbij geplaatste) post te reageren ontbreekt ineens, waarschijnlijk is er maar een bepaald aantal reacties op/na elkaar mogelijk ofzo..
‘Beste Henk,
Waar leg ik de link dan met de gevolgen voor een slachtoffer? De kwetsbaarheid van en slachtoffer (tis heel wat anders als twee criminelen elkaar naar het leven staan dan een man die een baby door elkaar heen schudt), de mate van dwang, en het motief zijn belangrijk om in de overweging te worden meegenomen. Ik heb het nergens over dat spijtbetuiging daar bijhoort. Ook niet wat het voor psychische gevolgen heeft voor een slachtoffer.’
Jij legde die link niet, dat deed ik!
De kwetsbaarheid van het slachtoffer (maar als kwetsbaarheid an sich erbij hoort dan hoort ook de kwetsbaarheid van de dader worden meegenomen), de mate van dwang en het motief zijn van belang voor wie er over wil oordelen. Oké.
Ook al zou je willen oordelen over onmeetbare en onzichtbare zaken. Ik vind het nogal occult maargoed, de mens houd ervan.
Maar er is verschil tussen oordelen en oordelen.
Gewoon maar oordelen dat mag iedereen.
Maar een rechter mag enkel oordelen onder voorwaarden.
Onder door de wet beperkte voorwaarden.
Daarbij komen onder andere zaken als meetbaarheden en verantwoordelijkheden om de hoek kijken.
Een rechter kan en mag dus niet op dezelfde manier oordelen als jij.
Ik gaf in voorgaande posts mijn visie op zaken die betrekking hadden op strafrechtsaangelegenheden.
Niet op jouw persoonlijke visie.
Sorry voor de onduidelijkheid?
De voorwaarden waar jij op doelt zijn er wel degelijk. De rechtbank overweegt hoe groot de kans op reicidive is. Zou iemand met praktische hulp, goede dagbesteding of na therapie zoiets niet meer doen.Verschil tussen taakstraffen(ook wel leerstraffen) en werkstraffen, m.a.w. voorwaardelijke hulp, gedwongen afkicken of gewoon werken. Reclassering heeft daar een flinke kluif aan. Voorwaarden zijn niet alleen beperkend maar geven ook ruimte om positieve veranderingen in te zetten. En dat heeft ook direct te maken met de kwetsbaarheid van de dader. Een dubbele winst voor zowel de dader als de maatschappij. In de lastige gevallen is er wel een grens verbonden aan kiezen voor een gevangenisstraf en een voorwaardelijke straf m.b.t. hulp. Een veelpleger die voor de 100ste keer is opgepakt daar heeft zon voorwaardelijke straf geen zin bij. In casu van Rick, die zegt wel hulp te willen. Dan kan een deel van zijn straf om worden gezet in een voorwaardelijke straf. De vraag is of behandeling kans heeft om voldoende succesvol te zijn. Als Rick dat werkelijk wil (omdat hij inziet dat hij niet spoort) dan zou hij behandeling kunnen krijgen, los of de rechtbank hem dat oplegt. Maar als Rick het gebruikt om strafvermindering te krijgen, als hij vindt dat hij het beter weet dan alle deskundigen bij elkaar, als hij zijn verantwoordlijkheid blijft afschuiven, dan heeft behandeling geen zin. Verandering lukt alleen als je dat zelf wil. En waarin zou Rick willen veranderen? Tot nu toe blijft hij voor een groot deel het ontkennen.
En Henk, waarin zie jij een meerwaarde voor voorwaardelijke straffen? Vanuit jouw betoog is dat niet meetbaar en controleerbaar.
Ik zie geen meerwaarde voor voorwaardelijke straffen.
Het feit dàt je ergens voor gestraft kunt worden heeft mijns inziens een grotere stok-achter-de-deur-functie dan de voorwaardelijke straf die daar nog wat maandjes aan toevoegt.
Ten eerste wil ik zeggen dat we de zaken van Cor en Kamel niet met elkaar moeten vergelijken. Het zijn twee losstaande zaken. Beide hebben ze veroordelingen gehad in het verleden, maar beide ook verschillend.
Ingaand op de situatie van Kamel. Er wordt gelijk vanuit gegaan dat hij niet de waarheid spreekt, omdat er naar het verleden gekeken wordt. Er wordt gekeken naar de twee eerdere veroordelingen. Natuurlijk is dit ook deels relevant, maar waarom gaat men er gelijk vanuit dat dan ook bij dit incident sprake is van zijn schuld. Kamel wordt bij voorbaat al niet geloofd, puur omdat hij slechte dingen op zijn naam heeft staan. Een vrouw weet heus het verschil wel tussen haar kruis en haar bovenbenen, maar laten we niet vergeten dat niet alleen Kamel, maar ook deze vrouw alcohol had genuttigd. Er vond een botsing plaats, tussen twee dronken mensen, waarom wordt dan de conclusie getrokken dat Kamel hiermee bedoelingen had? Laten we niet te snel oordelen, mensen.
Klazina zei: ‘Er wordt gelijk vanuit gegaan dat hij niet de waarheid spreekt, omdat er naar het verleden gekeken wordt.’
Dat gebeurt pas nádat justitie besloten heeft de ene partij als verdachte te zien en de andere als slachtoffer.
En die keuze is niet altijd even logisch of inzichtelijk.
En dat geldt ook voor de gevolgen van die keuze.
Soms gaat het daar al ‘mis’ zelfs.
De beschouwingen van Rob en ook van de meeste reageerders hier, gaan over het daarna dus àls iemand eenmaal als verdachte is aangemerkt.
En soms kom je er dan niet goed meer uit.
Ik vraag me wel eens af of het niet handiger is dat onafhankelijker mensen (ik denk aan rechters) kijken naar -of meedenken over- het vraagstuk of en wanneer iemand als verdachte mag/moet worden aangemerkt.
Tot nu toe mogen politie en justitie dat zèlf bepalen en dat is niet altijd even overzichtelijk als we de belangen die politie en justitie in dat keuze-proces hebben, meetellen.
@g, voortaan aub eerst onderzoek doen voor je zo stellig beweert dat een ander het mis heeft. Na een veroordeling kun je wel degelijk een vog krijgen, als je beroep niet samenhangt met je veroordeling. De vog voor Rick heeft betrekking op omgang met vertrouwelijke informatie. Zijn veroordeling is voor een zedenmisdrijf. Dus hij kan na zijn straf gewoon weer als controller aan de slag.
Een discussie heeft weinig zin als je bij voorbaat zeker weet dat de ander het mis heeft en niet eens de moeite neemt om even op te zoeken of je weet waar je het over hebt.
De zaak van Rick is aangehouden tot 28 juni, inmddels ook al weer een tijdje geleden. Heeft de rechter inmiddels al uitspraak gedaan?
@nuance, ja de rechter heeft inmiddels uitspraak gedaan. Ik heb verzuimd dit hier te melden. Ga ik zo snel mogelijk goedmaken.- rz