Ruzie op de dansvloer is in het strafrecht meestal een mes in het lijf, een stomp of nog erger, een glas in het gezicht.
Maar in dit verhaal gaat het over een civiele ruzie op de dansvloer en over e-mailadressen.

Nu dacht ik altijd dat mijn e-mailadres van mij is.
En dus ook dat onze e-mailadressen van ons zijn.
Maar dat is helemaal niet waar, zo bleek deze week tijdens een kort geding.

Onze adressen samen zijn van diegene die die heeft verzameld.
Die digitale adressen van u en mij samen zijn ook geld waard.
En als iets geld waard is, heb je zo gedoe om niks.

In dit verhaal gaat het over de man die een mooi idee had, over een man die er eerst wel oren naar had, maar er nu niets meer mee te maken wil hebben en over die verrekte Sarah.

De man van het mooie idee had om zich heen gekeken en stelde vast dat er voor de stadsmens in Groningen die 35-plus is niet heel veel gelegenheid is om te dansen en te sjansen.
De meeste kroegen worden bevolkt door studerend en schreeuwend jong spul waar de 35-plussers wel een beetje op is uitgekeken.
De man dacht, ik ga hippe, beetje kinky, beetje spannende feesten, een beetje anders dan anders, organiseren opdat de ietwat oudere stadsmens zich weer eens lustig kan uitleven.

Zo ontstonden de ‘ondergrondse’ Banda!Banda!-feesten, de eerste ergens in 2006.
Het werden places to be.

De man die er nu niets meer mee te maken wil hebben, had er, met zijn altijd creatieve geest, toen wel oren naar.
Er volgden 45 vrolijke feesten, op wisselende en zo nu en dan verrassende locaties in de stad Groningen.

Wie wilde swingen op Banda!Banda! kon zich aanmelden op de website en wie op de hoogte wilde blijven, liet een e-mailadres achter.
Dan kreeg je zo nu en dan een ondeugend berichtje van Angelina (‘ik ga je zien, lieverd’) die je verleidde het eerstvolgende feest te bezoeken.
Nadere instructies zouden volgen, want de locatie moest nog even geheim blijven.

Begin 2010 was het ineens afgelopen met Banda!Banda!
Voor de 35-plussers in Groningen dreigde weer het saaie en monogame thuisleven.

Achter de schermen was gedoe en ruzie ontstaan. De vrijwilligers pikten dat niet langer en stapten op.
De creatieve geest was al eerder afgehaakt en werd zo de man die er niets meer mee te maken wil hebben.
De man van het mooie idee bleef alleen achter, maar niet met lege handen.
Hij beschikte over een database met daarin onze 5.678 e-mailadressen.

Maar toen ineens was daar die verrekte Sarah.
Zij was Banda!Banda!-medewerkster geweest en bedacht met vrienden en vriendinnen dat het misschien een mooi idee zou zijn om hippe feesten, beetje anders dan anders, te gaan organiseren voor de jongere middelbaren.
Zo ontstond The Beatclub en op 26 maart dit jaar was het eerste feest een spetterend feit.
Vorige maand de tweede en de sfeer was er als vanouds.

Iedereen blij.

Maar niet de Banda!Banda!-man.
Hij ontdekte dat die verrekte Sarah gebruik had gemaakt van zijn database vol e-mails om haar feest onder de aandacht te brengen.
Tegen de president – de rechter in kort geding – zeggen hij en zijn advocaat: ‘The Beatclub heeft mijn klanten ingepikt. Dat bestand is met moeite en zorg opgebouwd en The Beatclub heeft op oneigenlijke wijze mijn klanten aangeschreven. Tientallen van hen zijn daarover heel boos.’

De schade die The Beatclub door het onrechtmatige handelen heeft aangericht, moet nu met spoed worden betaald: 20.000 euro.

Maar die verrekte Sarah is zich van geen kwaad bewust, zegt haar advocaat.
Hij zegt dat The Beatclub in het gat is gesprongen dat ontstond toen Banda!Banda! ineens stopte.
Maar nog belangrijker in dit geding is dat die database niet van de man van het mooie idee is.
Die is van de man die er niets meer mee te maken wil hebben.
En Sarah had aan hem gevraagd of zij gebruik mocht maken van het bestand.
En dat mocht, vond hij geen probleem.

De president zegt na een uurtje dat hij genoeg onrechtmatigs heeft gehoord om vonnis te kunnen wijzen.
Maar eigenlijk wil de president dat helemaal niet.
Daarom vraagt hij: ‘Kunnen jullie er niet samen uitkomen? En wel hier en nu?’

De president stelt voor: ‘Als The Beatclub toezegt geen gebruik meer te maken van dat bestand van wie dan ook en de man van het mooie idee stopt met het versturen van vervelende e-mailtjes over The Beatclub, dan delen jullie de proceskosten en dan zijn we klaar.’

Er wordt even stevig en juridisch nagedacht, maar dan gaan de partijen, zij het schoorvoetend, akkoord.
De president: ‘Mooi. Verstandig dat u dit zo oplost.’
Ter plekke wordt een overeenkomst opgesteld, door de griffier opgetikt en uitgeprint en door de betrokkenen ondertekend.

The Beatclub beschikt inmiddels over een eigen bestandje met daarin 234 van onze e-mailadressen.
Die verrekte Sarah weet nog niet of zij en haar vrienden en vriendinnen doorgaan met het organiseren van feesten.
Zegt: ‘Wij doen het vrijwillig, verdienen er niet aan. Door dit gedoe is de lol even zoek.’

De man van het mooie idee (die er wel aan verdiende) kondigt aan dat er na de zomer weer Banda!Banda!’s worden georganiseerd.

En de man die er niets meer mee te maken wil hebben?
Hij laat weten dat er iets nieuws zit aan te komen, iets nog mooiers.

De dansende stadsmens@van35-plus.nl kan gerust zijn.

Rob Zijlstra

.

extra
Banda Banda (oorsprong)
Angelina