Ali zegt dat hij diep is gekwetst.
Zegt: ‘Ik ben in mijn eigen slaapkamer door deze mannen overvallen, terwijl mijn vrouw naast mij lag. Het gaat om mijn eer.’
Hij zegt ook: ‘Voor een Turkse man is het vernederend als zijn vrouw in de gevangenis zit. En ook dat komt door deze mannen.’

Een van ‘deze mannen’ is Achmed.
Hij had tegen de politie gezegd dat zodra hij op vrije voeten is, hij een vuurwapen zal moeten aanschaffen.
Tegen de rechters herhaalt hij dat: ‘Ik moet mezelf beschermen. Ik kan niet met de handen in de zij blijven staan.’

Ali’s woorden zijn voor ‘deze mannen’ duidelijk: hij zal het er niet bij laten zitten.
De 41-jarige Ali – hij komt uit Duitsland – is ook niet de eerste de beste.
Hij is door het BOT naar de rechtbank vervoerd.
In een BOT-auto, met een blinddoek voor, de handen geboeid (striemen in de pols) en gehuld in een kogelwerend vest.
Dit Bijzonder Ondersteunings Team maakt met hen die niet de eerste de besten zijn, geen grappen.
Getuigen zagen de BOT-auto’s door rood scheuren.

Ali’s vrouw – zij die naast hem lag toen ‘deze mannen’ binnenstormden – is op dezelfde wijze vanuit de vrouwengevangenis in Zwolle naar Groningen getransporteerd.

Het is een omvangrijke strafzaak.
Er zijn elf verdachten, die tot twee rivaliserende groepen behoren.
De groep van Ali bestaat in de rechtszaal uit vier verdachten.
De andere groep telt zeven verdachte leden, onder wie één spion.
De tweedaagse zitting in de voor de gelegenheid extra beveiligde rechtbank van Groningen duurt in totaal 24 uur.

De elf verdachten horen samen 29 jaar en vier maanden onvoorwaardelijke gevangenisstraf eisen.
De hoogste eis is voor Ali: 7 jaar.
Zijn vrouw hoort twee onvoorwaardelijk jaren eisen.
De officier van justitie denkt dat een van hen vanuit de slaapkamer heeft geschoten.

Het verhaal zou kunnen beginnen in een café in Groningen, op
donderdag, 3 februari van dit jaar.
Het is een mannencafé waar mannenzaken worden besproken.
Een van de mannen is Elmas.
Hij moet geld betalen en ontvangt in het café – want zo gaat het daar – 15.000 euro om dat te doen.
Met dit geld verlaat hij de zaak en gaat naar huis.
Erol kijkt zittend achter de gokkast toe.

Niet heel veel later komt Elmas thuis, in de Rolderstraat in Assen.
Op het moment hij zijn woning wil binnenstappen, wordt hij besprongen door drie mannen.
Zij drukken een vuurwapen in zijn nek en binden hem vast met tape, zijn ogen worden afgeplakt en hij wordt opgesloten in een kamer.

De mannen in het café in Groningen gaan op huis aan, ook Erol.
De eigenaar werkt nog wat na.

Elmas weet zich na een tijdje te bevrijden, rijdt terug naar het café in Groningen en vertelt aan de eigenaar wat hem is overkomen.
Dat hij is overvallen en dat het geld, die 15.000 euro, is afgepakt.

Hij en de eigenaar concluderen dat iemand moet hebben geweten dat hij met dat geld onderweg was naar huis.
Maar wie? Hun tweede conclusie is dat alle cafébezoekers van die avond voor het verraad in aanmerking komen.
Iedereen wordt gebeld en gesommeerd naar het café te komen.
Een aantal wordt van huis opgehaald.

Er volgt beraad.
Alle telefoons moeten worden ingeleverd en worden gecontroleerd.
Het is Erol.

Uit de gegevens in zijn telefoon blijkt dat hij die avond, kort nadat Elmas het café had verlaten, heeft gebeld met ene Ali.
Erol geeft toe dat hij de spion is en dat hij daar met zijn gokschulden geld voor zou krijgen.

Terwijl Erol, die straks geneeskunde aan de universiteit wil gaan studeren, vreest voor zijn leven, wordt in het mannencafé koortsachtig overlegd.
Erol wordt opgesloten.

Daarna stappen de mannen in auto’s en rijden naar de Briljantstraat in Groningen.

Cahil die wel eens wat inbrekerswerk heeft gedaan, forceert een raampje, klimt naar binnen en kort daarna denderden de mannen de slaapkamer binnen.

Ali wordt nog liggend in bed met een mes in de zij gestoken.
Hij moet mee, mee naar het café om verantwoording af te leggen.
De mannen zeggen dat ze hun spul terug willen hebben.
Krijgen ze dat, zo zeggen ze, dan doen we zand erover.

Ali zegt dat hij mee zal gaan.
Maar dan ineens.
Zijn echtgenote, die naakt en in paniek naast hem ligt, vraagt of ze wat kleding mag pakken, van een rekje dat op zolder staat.
Dat mag. Op zolder liggen ook twee mannen van Ali te slapen.

De echtgenote komt met wat kleding terug in de slaapkamer.
In een wit T-shirt zit een vuurwapen verstopt.
Escalatie.
Er wordt geschoten.
Drie mannen rollen van de trap, een van hen breekt een been.

Om kwart voor tien die avond komt er bij de meldkamer van de politie de melding binnen dat er in de Briljantstraat een vechtpartij gaande is.
Niet veel later is er een tweede melding.
Er lopen ruziënde mannen, zwaaiend met wapens, door de hal van het UMCG, het ziekenhuis.

De politie komt massaal in actie.

Er worden aanhoudingen verricht, in auto’s worden wapens gevonden en 15 kilo drugs.
De gewonde Elmas vertelt dat hij is overvallen die avond, in zijn huis in Assen.
Ali vertelt dat hij is neergestoken, in zijn slaapkamer in Groningen terwijl zijn vrouw naast hem lag.

Erol komt elders in de stad met de schrik vrij.

Of het, zoals beschreven en is verteld in de rechtszaal, ook zo is gegaan is nog maar de vraag.
Ali ontkent.
Met die overval in Assen hebben hij en zijn mannen niets te maken.
Dat in zijn TomTom de route van de woning in Groningen naar dat huis in Assen stond geregistreerd, op het bewuste tijdstip, zegt niets.
En dat zijn telefoon (‘waar mijn telefoon is, ben ik’) een zendmast in de nabijheid van die woning heeft aangestraald ook niet.
De advocaten zeggen dat die overval door Elmas en zijn mannen is verzonnen.
Dat er daar wel iets is gebeurd, misschien iets zakelijks, een geschil, maar zeker geen overval.

De twee officieren van justitie die de zaak om beurten doen zeggen tegen de drie rechters dat nooit helemaal duidelijk zal worden wat er nou precies is gebeurd.

Dat het politieonderzoek (codenaam Galwesp) ingewikkeld is geweest.
Dat geen van de verdachten het achterste van de tong heeft laten zien.
En wat ze wel hebben laten zien, gelogen is en tegenstrijdig.
Het kan nooit allemaal tegelijk kloppen.
Dat er ook afgelegde verklaringen later zijn bijgesteld, misschien wel na bedreigingen.

De officieren van justitie zeggen dat het voor hen vaststaat dat alle elf verdachten mannen zijn die zich met criminele zaken inlaten.
En dat in Nederland geen ruimte is voor eigenrichting, want zo wordt de actie in de Briljantstraat gezien.
En dat deze hele zaak, onduidelijk of niet, iets laat zien van de gewelddadige wereld van de drugshandel.

Ali zegt dat hij in Nederland bezig was een vestiging op te zetten van het Duitse bedrijf waarvoor hij werkt.
Dat hij voorheen in Duitsland eigen bedrijven heeft gehad.
En dat hij twaalf jaar lang in het Turkse leger heeft gediend, bij een speciale afdeling.
Antiterreur.

De officieren van justitie zeggen dat de neergestoken Ali zich schuldig heeft gemaakt aan diefstal met geweld (in Assen), aan een poging tot moord (het schieten in de slaapkamer), aan het in bezit hebben van drugs (15 kilo in zijn auto) en aan openlijke geweldpleging (in de hal van het ziekenhuis).
Opgeteld goed voor een eis van 7 jaar celstraf.

Zijn echtgenote wordt belast met de poging tot moord, want het kan heel goed wezen dat zij heeft geschoten in plaats van Ali.
De vrouw zegt dat haar man niets met drugs te maken heeft.
Dat weet ze zeker, hoewel – zegt ze – het haar vanwege de cultuur niet vrij staat haar man vragen te stellen over zijn doen en laten.
Ze vertelt dat ze uit een juristenfamilie komt, dat haar vader ook rechter is.
Ze schrikt zichtbaar als ze de officieren van justitie drie jaar celstraf (waarvan een jaar voorwaardelijk) hoort eisen.
Met haar hand maakt ze een schietbeweging.

De man die Ali in de buik stak, wordt een rustige man genoemd.
Zo staat hij bekend.
De kans dat hij zoiets nog een keer zal doen wordt als laag ingeschat.
De rechters vragen waarom hij niet de politie heeft gebeld, na die overval in Assen?
De man zegt dat hij niet met de politie in aanraking wilde komen.
Hem wordt een poging tot doodslag verweten en hoort vier jaar celstraf eisen.

Erol is de enige verdachte op vrije voeten.
Volgens de officieren is hij als informatieverstrekker medeplichtig aan de overval in Assen.
Hij moet terug naar de gevangenis luidt de eis: 15 maanden celstraf (waarvan vijf voorwaardelijk).

Tegen de andere verdachten worden celstraffen geëist van 12 maanden tot 5 jaar.
De rechters zeggen na 24 uur luisteren dat ze een maand tijd nodig hebben om de vonnissen te kunnen wijzen.

Rob Zijlstra

extra
Galwesp – grotere politieonderzoeken krijgen namen toebedeeld. Waren dat eerst vogelnamen, nu zijn de insecten aan de beurt.

zie ook:  Nachtwerk
.

UPDATE – 5 augustus 2011 – uitspraken
De hoofdverdachte – de man ook die in zijn bed werd neergestoken – is veroordeeld tot 42 maanden celstraf (eis 7 jaar). Ook de andere verdachten kregen een lagere straf opgelegd, variërend van 100 dagen tot 3 jaar. De poging tot moord kan volgens de rechtbank niet worden bewezen. De vonnissen zijn gepubliceerd op rechtspraak.nl

VONNIS  (hoofdverdachte)

.

.

.