Misdrijven kennen een maximum wat strafmaat betreft.
Maar aan het verdriet dat gepaard kan gaan met misdrijven zijn geen grenzen verbonden.
In de zalen van het strafrecht wordt droefenis vaak voel-, hoor- en zichtbaar.
Misdrijven zijn niet zelden tragedies.
Het voelt ook wel eens ongemakkelijk als buitenstaander – als rechtbankverslaggever die verslag hoort te doen – aanwezig te zijn bij de jammer van anderen.
Maar even de andere kant opkijken en dan zwijgen, is geen optie.
Ten onrechte zou dan het beeld kunnen ontstaan dat misdrijven altijd gelieerd zijn aan criminaliteit.
Dat het zinvol is om minimumstraffen in te voeren omdat de plegers van misdaden altijd misdadigers zijn.
En dat is niet zo.
Frank was die vrijdag thuisgekomen, vroeger dan hij gewoon was te doen.
Hij moest iets vertellen thuis, iets waarmee hij het moeilijk had.
Zij luisterde.
Hij vertelde dat hij een affaire had gehad, eenmalig, met een andere vrouw.
En dat toen dat eenmalig was gebeurd, hij was thuisgekomen.
Hij had hen gezien.
Na de biecht besluiten Frank en Linda naar haar toe te gaan.
Om te praten, om het uit te praten, zodat het ook echt bij die ene keer zal blijven.
Maar ze is niet thuis.
Linda is die avond boos, maar vooral heel verdrietig.
Tegen elf uur die avond besluit ze zelf naar haar toe te gaan, zonder Frank.
Tegen de rechters: ‘Ik wilde tegen haar zeggen dat ze ons met rust moest laten.’
Rechters: ‘U kende haar niet.’
Linda: ‘Nee.’
Ze stapt in de auto en vertrekt.
Ze neemt een klein mesje mee.
Voor het geval zij zich moet verdedigen.
Ja, nee. Ik weet het niet.
Achteraf niet goed.
Ze belt aan, maar de voordeur blijft gesloten.
Ze heeft het idee dat de vrouw die zij niet kent wel thuis is.
Boos steekt ze drie banden lek van de auto die voor de deur staat.
Het autoalarm gaat af.
Linda: ‘Toen kwam ze naar buiten. Ik riep, dus je bent er wel. Zij riep, wie ben jij? Ik zei, ik ben de vrouw van Frank. Jij maakt meer kapot dan mij lief is. Daar deed ze heel lacherig over. Toen pakte ze me vast bij mijn haar en er ontstond een worsteling. Ik probeerde haar van mij af te duwen. Pas later realiseerde ik mij dat ik dat mesje in mijn hand had. Op een gegeven moment lieten we elkaar los. Toen ben ik naar huis gegaan.’
Het slachtoffer heeft een iets andere lezing.
Omdat er maar een keertje werd aangebeld, had ze liggend op de bank de deur niet geopend.
Het was ook al na elf uur.
Maar toen ging het autoalarm af.
Ze was naar buiten gegaan en ineens was een haar onbekende vrouw op haar afgestormd.
Er was, zonder dat er een woord werd gesproken, een worsteling ontstaan.
Bloed.
Toen ze wegging, ging zij trillend van angst in het donker in de gang zitten, net zo lang tot haar vriend kwam.
Thuis vertelt Linda aan Frank wat ze heeft gedaan.
Ze gaan zitten in de veronderstelling dat de politie zo wel zal komen.
Maar die komt niet.
Ze gaan slapen.
Het slachtoffer had zelf pleisters geplakt op haar verwondingen die niet heel ernstig zijn. Pas de volgende dag gaat ze naar de dokter die haar behandelt aan zeven schrammen, snijwonden en een oppervlakkige steekwond.
En ze gaat naar de politie.
De officier van justitie zegt dat er juridisch beschouwd sprake moet zijn van een poging tot doodslag.
Dat Linda niet naar de vrouw is gegaan met de intentie haar te vermoorden.
Dat er sprake is van voorwaardelijke opzet.
Dat het slachtoffer veel leed is aangedaan.
Dat zij nu angstig is en lange tijd niet heeft kunnen werken.
Dat ze nog eenmaal in haar huis is geweest om wat spullen op te halen.
Dat ze nu ergens anders woont en hulp krijgt.
Dat de verwondingen weliswaar meevielen, maar dat er wel littekens zijn.
De officier van justitie eist 24 maanden gevangenisstraf waarvan tien voorwaardelijk en een contactverbod gedurende de proeftijd van twee jaren.
De officier van justitie zegt dat dit beslist een lagere strafeis is die doorgaans voor een poging tot doodslag wordt gevraagd.
Omdat ze ook rekening wil houden met de gevolgen voor Linda.
Haar drie kinderen hebben een moeder die in de gevangenis zit.
En een vader die er niet meer is.
Frank probeerde de ochtend na het incident zichzelf van het leven te beroven.
Drie dagen later is hij overleden.
Rob Zijlstra
extra
voorwaardelijke opzet
UPDATE – 28 juli 2011 – uitspraak
Linda is veroordeeld tot 12 maanden celstraf waarvan 7 maanden voorwaardelijk. Daarnaast is 4 maanden elektronisch toezicht (ET, enkelbandje) opgelegd.
.
.
.
zittingszaal 14 | 2004 - 2022 
Schitterend geschreven Rob. De laatste zin doet me huiveren, ook nog na 3x lezen.
Er is een zin, Rob, die niet klopt en die ik wellicht daardoor ook niet in het verhaal begrijp. Dat is de laatste zin van de derde alinea.
@nuance,
Dank. Is hersteld. Woordje te veel. Ik moet zo langzamerhand wat aan mijn ogen gaan doen.
rob z
Hallo Rob, De zin loopt nu wel, maar begrijpen doe ik het nog niet. Wie heeft hij gezien?
Hm, dat is dus niet duidelijk? Hij heeft bij thuiskomst zijn vrouw met Frank gezien.
@ perskamer: Keken ze dan in een spiegel? (flauw grapje)
Het is mooi verwoord verhaal met een trieste afloop. Hoe de rechters het misdrijf juridisch zullen vertalen lijkt me net zo raadselachtig als de intenties en behoeftes van alle betrokkenen in dit overspeldrama.
De verwondingen lijken me bijzonder mee te vallen als pleisters al afdoende zijn om het bloeden te stelpen. Is dat dan doodslag? Scherp moet het mes wel zijn geweest als je daar rubberen autobanden mee doorprikt.
De reden waarom het contactverbod zo expliciet wordt meegenomen in de strafeis doet naar mijn idee vermoeden dat Linda die andere vrouw ziet als de grote rivale, de schuldige van haar onheil. Alsof een man geen keuzemogelijkheid heeft, in een willoos slachtoffer verandert, als een verleidster zijn pad kruist. Dat Frank te biecht is gegaan bij zijn vrouw is moedig en krachtig, dat hij de dag daarna suicide pleegde: pure wanhoop. Ik vraag me af hoe de laatste periode van Frank zijn leven er uit heeft gezien. Dat er, nadat het is verteld, “spontaan en direct” met z’n drieen uitgesproken moet worden riekt naar emotionele dwang. Wat had Linda moeten bespreken met de andere dame? Zoiets als: “hij is van mij? “. (alsof je partner je bezit is…). Linda vertelt aan de rechters dat ze zichzelf wilde verzekeren dat de andere vrouw uit het leven van haar man/gezin zou verdwijnen. En weer legt Linda de meerwaarde bij die andere onbekende vrouw. Alsof een onbekende haar meer “vertrouwen” kan bieden dan haar eigen man. Dan is er geen basis voor een emotionele verbintenis, ook al ben je getrouwd. Vrouwen zijn maar raar, ik begrijp Linda wel, welke vrouw niet?
En wat als Frank hoteldebotel verliefd was geweest… Jammer dat Frank niet een iets criminele inborst heeft gehad, dan had hij mooi gezwegen.
Ik vind ….heb er weinig woorden voor “gekleurd”. Eeen misdadiger is niet altijd een misdadiger. Wat als je nu alles in je stukje zou omdraaien en een man had een minaar van zijn vrouw het zelfde aangedaan. En de vrouw had later zelfmoord gepleegd.Was jou begrip dan net zo groot geweest en was de straf dan niet hoger geeist ?
Het is een tragedie maar vrouwen die dergelijk gedrag zoals door jou hier boven is omschreven hebben……… moet worden duidelijk gemaakt dat dergelijk gedrag ontoelaat baar is. Je kent ze wel als mijn man veemd gaat snij ik zijn penis af. Dergelijk gedrag en dergelijke vrouwen sporen niet. De maatschappij moet een signaal afgeven dat mannen en ook vrouwen niet met messen mogen dreigen en steken.
Was ze niet zo “gestoord” of “emotioneel onbeheerst” geweest had Frank misschien nog wel een keer nagedacht. Is ze misschien indirect verantwoordelijk ook voor deze ….. Waarom denk ik dit ? Ja Frank is zelf verantwoordelijk maar emotionele dwang?
Goed stukje maar man en vrouw zijn niet gelijk maar misdaden wel graag gelijk behandelen. Mes(je) meegenomen …………… dan neem je verantwoordelijk heid dat je er ook mee kunt steken ……… maar natuurlijk alleen als je een man bent dan heet het mes i.p.v mes(je).
@Peter,
Ik heb niets met op wraak belust vrouwen en op acties waarmee vrouwen met emotionele chantage een man aan zich proberen te binden. Dat geldt ook evengoed andersom. Het begrip wat ik kan opbrengen betreft het gevoel van “verraad”, verdriet en boosheid dat een uitweg wil zoeken. Daarin zit voor een man en vrouw geen verschil. En iedereen kan zich voorstellen hoeveel pijn dat doet. Wat ik met het stukje bedoelde is dat al wat Linda deed (los van het misdrijf zelf) ze niet reageerde vanuit een goede vertrouwensbasis en emotionele band met haar man. Ze handelt als dat het om een bezit betrof. Zulke huwelijken vind ik bijzonder triest. Hoe erg moet Frank dan in de “shit” hebben gezeten om dan tot een zelfmoord te komen? Of als het huwelijk niet zo slecht was, waarom neemt Frank dan die wanhopige beslissing? Hij had ook zoveel andere keuzes kunnen maken. Frank is de enige die zijn kinderen hun vader heeft ontnomen. Dat de rechter de omstandigheden meeneemt in de overweging vind ik geen bezwaar. Niemand wordt beter van een lange gevangenisstraf. De grootste verliezers zijn de kinderen. Met een lange gevangenisstraf van hun moeder wordt hun (in kwadraat) nog zoveel meer ontnomen. Zij worden in de strafbepaling het hardst geraakt. Dat is ook de link die Rob legt naar de meerwaarde van invoering van minimumstraffen. Als je dan kijkt naar de verwondingen dan vraag ik me af of doodslag op zijn plaats is. Linda had een steekwapen in haar handen waarmee gedood had kunnen worden. Was het anders geweest als ze een koekepan of een deegroller in handen had gehad?
Ik kan de eerste zinnen heel goed begrijpen Rob. In het verhaal summier aangehaald de 3 kinderen zonder moeder en vader daar denk ik voornamelijk aan. Toen ik achtjaar was overleed mijn vader plotseling. Deze was al jaren ernstig ziek, maar als kind besef je dat niet. Na het overlijden werd mijn moeder zwaar overspannen opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Van het ene op het andere moment was ik zowel mijn vader als moeder kwijt. Ik werd een gesloten jochie ” die braaf dankbaar moest zijn naar anderen toe. Toen sprak men niet openlijk over psychiatrie. T ‘ was min of meer een schande. Net als detentie. Voor de kinderen is dit een drama, waar ze nimmer meer van los kunnen komen. Traumatisch. Een drama zeer goed beschreven. Dit raakt mij. Alleen slachtoffers.
Heb lang op de zin “hij had hen gezien” zitten broeden.
Uitkomst, de partner van de andere vrouw heeft Frank met haar bezig gezien dus. Duurde erg lang voordat hier het kwartje viel.
Maar, met name de essentie van het verhaal boeit, gezien de politieke discussie die momenteel woedt aangaande het invoeren van minimum straffen.
Deze vrouw is lijkt mij al gruwelijk gestraft. Hoeft niet nog wat bovenop gestapeld te worden. Hooguit een taakstraf. Je moet nu eenmaal niet met een mesje naar anderen lopen te zwaaien.
@G. e.a.
Laten we zeggen dat het niet mijn meest duidelijke (‘dank G’) zin is.
Er moet ook wat te broeden zijn, zo nu en dan.
Maar G.’s uitkomst klopt.
rob z
zo’n raadsel tussendoor, dat maakt het ook leuk!
@rob
Ik weet onderhand dat typ- en spelvauden je storen. Hierboven is er weer één, je bent ergens een ‘e’ vergeten…
@rob,
Hier een hele grote grijns…
Laten we stellen dat Frank inderdaad niet zo;n gezellig leven had met Linda,
Om zijn kinderen achter te laten is een erg grote stap, hij dacht waarschijnlijk dat Linda de vrouw had doodgestoken, en kon daar waarschijnlijk niet mee omgaan. Let wel praat het niet goed dat Frank een affaire had!
Maar vind dat Linda bij lange na niet genoeg gestraft is, haar daden hebben hele grote gevolgen gehad, Frank die zichzelf van het leven beroofd, zijn kinderen die hun vader moeten missen, zijn ouders die hun zoon moeten missen, zijn broers/zussen die hun broer moeten missen, het slachtoffer die voor het leven getekend is zowel psychisch als lichamelijk, alle mensen om Frank heen die hem moeten missen. Het is niet zomaar even iemand op zijn falie geven,als je bij voorbaat al een mes meeneemt dan heb je kwade bedoelingen.
Vind de eis veel te laag.En inderdaad de kinderen zijn hier de grootste slachtoffers, maar ondanks dat ze hun moeder misschien missen zouden ze niet beter af zijn als ze bij een normaal gezin opgroeien dan bij een persoon met stoornissen???
@Birdie, volgens mij zou iemand je eens moeten uitleggen hoe je het verhaal van Rob dient te interpreteren.
Korte reactie op jouw betoog.
Of Frank al dan niet een gezellig leven had, is niet genoemd. De reden dat Frank de zelfmoordpoging heeft ondernomen, hoeft niet dezelfde te zijn die jij suggereert. Linda heeft Frank niet op zijn falie gegeven, maar zijn ‘maitresse’. En als laatste; dat Linda stoornissen zou hebben, is op grond van het verhaal vergezocht. En kinderen naast hun vader ook nog eens hun moeder laten missen? Sorry, ik begin mij af te vragen in hoeverre jij een en ander wel helder ziet.
G,
Birdie schrijft…haar daden hebben hele grote gevolgen gehad, Frank die zichzelf van het leven beroofd, zijn kinderen die hun vader moeten missen, zijn ouders die hun zoon moeten missen, zijn broers/zussen die hun broer moeten missen, het slachtoffer die voor het leven getekend is zowel psychisch als lichamelijk, alle mensen om Frank heen die hem moeten missen. Het is niet zomaar even iemand op zijn falie geven,als je bij voorbaat al een mes meeneemt dan heb je kwade bedoelingen.
Jij schrijft, Sorry, ik begin mij af te vragen in hoeverre jij (G) een en ander wel helder ziet.
Ik schrijf, ik vind de reactie van G meer begrijpelijk dan die van jou. Dus graag beetje respect voor elkaars meningen die oprecht hier zijn weer gegeven. Hoe wil je het anders interpreteren.
Het feit dat Linda een mes heeft mee genomen heeft zulke grote gevolgen dat hier rekening mee mag worden gehouden m.i. in de rechtspraak.
Maar goed het schuilt in allen van ons ?
Dat wij allen wel eens iets doen waarvan we achteraf spijt hebben, zeker. De mate waarin varieert. Maar om deze vrouw voor haar daad neer te zetten als zijnde een moeder die uit de ouderlijke macht moet worden gezet, nee.
Linda heeft ook geen leven meer. Voor altijd uitgeblust. Haar kinderen en zijzelf krijgen Frank niet terug. Zij is geen misdadiger. Vanuit emotie heeft ze iets heel erg fout gedaan. Met de nadruk op heel erg. Of het mesincident de enige trigger voor Frank was zich van het leven te beroven weet ik niet. Kunnen meerdere redenen zijn. Bijvoorbeeld, de reactie van de partner die hem betrapt heeft. De emoties die het bij allen teweeg heeft gebracht. Samen naar de andere vrouw stappen is ook geen goed idee. Uiteraard zal het mesincident de uiteindelijke keuze hebben beinvloed. Alleen, veroordelingen zoals geuit door Birdie zijn volledig buiten de orde.
Door dergelijke kwalijke meningen te spuien zijn al menig hooglopende ruzies uitgedraaid op levenslang durende vetes in families, bedorven omgang met buren, ouders en kinderen die contact met elkaar vermijden.
Is in mijn optiek niet goed. Erg fout zelfs.
Birdie stelt indirect Linda aansprakelijk voor de dood van Frank. Vlak daarna stelt Birdie dat Linda grote stoornissen heeft en vraagt zich af of de kinderen niet beter af zijn zonder deze moeder.
Je kunt alle voorgaande verhalen en bijbehorende reacties doorlezen maar, uitgezonderd de verhalen over seksueel kindermisbruik en partnermoord, zal er niets terug te vinden zijn dat een vader zijn kinderen niet verdient vanwege het misdrijf dat is begaan.
Ik stel dat Birdie een vrouw is. Vrouwen zijn bikkelhard naar elkaar. Als er iets gebeurt dat het daglicht niet kan verdragen dan is de betrokken dame de grootst mogelijke bitch of de meest hopeloze zielepoot. En als de bitch geen bewondering afdwingt dan is het in beide gevallen een vrouw die geen normaal bestaansrecht wordt gegund. Hij mag een notoire vreemdganger zijn, of ervaren charmeur en zij net uit de schoolbanken, hij mag amper naar zijn gezin omkijken…. het ligt altijd aan die andere vrouw(en). Aan de andere kant: is er sympathie voor de man dan is de vrouw: het secreet, de geldwolf, het blok aan het been, de zeur, dan zijn het geen moeders meer maar loeders. Vrouwen bevestigen elkaar daarin.
Dat Frank niet meer leeft kan op geen enkele manier Linda worden verweten. Frank had heel veel andere keuzes kunnen nemen los van Linda. Je kunt niet iemand anders verantwoordelijk houden voor je eigen geluk. En de kinderen van Linda zullen hoogstwaarschijnlijk heel veel van haar houden en haar in deze moeilijke tijd ook nodig zijn. Waar ik Birdie gelijk in geef is dat Linda wel een mes bij zich had en kwaaie bedoelingen daarmee had. Dat is zoveel stappen verder dan in die slechte gevallen waarin vrouwen een ordinaire openbare scene schoppen of valse roddels rond laten gaan. Linda kan dan ook op weinig bijstand vanuit de vrouwelijke linie rekenen. (Net zoals vrouwen het afkeuren dat een penis wordt afgesneden of vermalen).
Het artikel van Rob tekent heel goed de sfeer in de rechtszaak. Heel veel pijn en verdriet bij alle aanwezigen: bij de vrienden van Frank en Linda, de familie van Frank en Linda en niet in de laatste plaats bij Linda zelf.
De paniek moet die nacht groot geweest zijn. Linda, bang om te verliezen waarvan ze hield, ging met een mes(je) op weg om met haar rivale te praten. Waarom? Welk statement moest er gemaakt worden. Het was toch eenmalig, het was toch uit? Waarom gingen Frank en zij eerder die avond samen? waarom was de verzekering van Frank dat het uit was niet voldoende? Samen hebben Frank en zij op de politie gewacht. Noch Frank noch Linda belde de politie. Noch Frank noch Linda nam op dat moment contact op met familie of met vrienden Schaamte? Angst voor afwijzing? Onvoldoende vertrouwensband? Inmiddels zo in paniek en zo de weg kwijt dat oplossingen niet meer gezien werden? Wát een eenzaamheid….Van verantwoordelijkheid of zelf kiezen is volgens mij alleen sprake als je de verantwoordelijkheid, de keuzemogelijkheden en de consequenties kunt (over) zien. Linda ging haar rivale met een mes te lijf. Haar keuze en haar verantwoordelijkheid, daarvoor staat ze dan ook terecht. Was ze op dat moment toerekeningsvatbaar? De consequenties heeft ze in elk geval niet overzien en niet voorzien. Immers, ze wilde houden wat ze had: Frank en haar gezin. Maar Frank beroofde zichzelf van het leven. Een bewuste keuze? Dat denk (en hoop) ik toch niet!
De straf niet hoog genoeg? Door haar daad is Linda alles kwijt.De ochtend na haar daad zag ze Frank hangen. Ze klom op een krukje, nam hem op haar schouders, probeerde hem los te snijden en te tot leven te brengen. Dat gun ik mijn ergste vijand niet. Ze is haar kinderen kwijt, haar vrijheid en haar veiligheid.Linda staat niet terecht voor de zelfdoding van Frank maar voor het neersteken van haar rivale. Daarvoor is door de officier van justitie 24 maanden geëist, 28 juli zal het vonnis door de rechtbank gewezen worden. Levenslang zal ze niet krijgen en waarschijnlijk ook geen 24 maand. Linda komt dus binnen afzienbare tijd vrij en weer terug. En ze komt terug in een omgeving die, niet onterecht, een verband ziet tussen de zelfdoding van Frank en het delict. Maar een verband/oorzaak is iets anders als verantwoordelijkheid of schuld. Ik hoop dat de reclassering niet alleen met Linda aan de slag gaat, maar ook -omwille van haar, haar drie kinderen en haar omgeving- de omgeving bij de behandeling zal betrekken.
A.
Sluit me bij je aan. Hulpverlening in welke vorm dan ook zal misschien enigszins kunnen ondersteunen. Uiteindelijk zullen allen hun eigen weg in het leven weer moeten vinden. Ik hoop dat ze dat kunnen. Menigeen kan dat niet. En dát lijkt me al meer dan straf genoeg. Voor Linda, en voor haar kinderen.
Er zal altijd een diep litteken blijven.
Naast verdriet ervaar ik ook woede… Dat Frank zijn kinderen hun vader heeft ontnomen.
Ga dan naar een psychiater, man, als het leven je teveel wordt. Maar je kinderen afnemen wat ze nog jarenlang nodig hebben, dat doe je nooit. Je bent er drie keer aan begonnen, zorg dat je er dan bent voor je kinderen tot ze volwassen zijn.
Bij dit soort zaken vraag ik me wel eens af of ze eigenlijk wel in het strafrecht thuishoren.
Moeilijk voor iedereen, ook voor de rechter lijkt mij.
@Henk,
Lijkt mij nog steeds de goede weg, middels strafrecht. Als je het uit het strafrecht haalt, zal het voorval door anderen, zoals OM of politie worden be- of veroordeeld. Moeten we ook echt niet willen. Laat dat moeilijke maar door de rechtbank beoordelen.
Het verhaal was en is erg actueel. Er wordt behoorlijk gelobbyt voor het invoeren van minimumstraffen, waarbij Rob zo treffend aanhaalt dat het invoeren daarvan nodig is omdat plegers van misdaden volgens de politiek altijd misdadigers zijn. En zoals Rob schrijft en jij ook bevestigt, in dit geval is dat dus echt niet zo. Laat de rechtbank dat maar zeggen.
@Rob,
Wat is de motivatie van de rechtbank? Ik vind het nog steeds een forse veroordeling. Kon de uitspraak ook maar niet vinden. Is deze inmiddels gepubliceerd?