Bestaat Appie?

De verdachte drie mannen uit Algerije, Irak en Iran beweren van wel.
Ze zeggen dat Appie niet alleen hun tipgever was, maar dat Appie ook de wapens had geleverd.
En de tie-wraps (kabelbinders) en de rol duck-tape (duct-tape).
Dit zat in een tas die na gedane zaken dienst moest doen als tas voor de buit.

De tip behelsde meer dan dat er in het pand aan de Nieuweweg in Groningen – dat aan de voorkant dienstdoet als kledingatelier – drugs aanwezig zouden zijn.
De verdachten wisten ook waar ze die moesten zoeken.
Boven, achter een kleed aan de muur.
Dat kleed verhult een luikje en achter dat luikje, daar zou het liggen.
Kilo’s.

Op 16 februari tegen elf uur in de ochtend lopen ze het kledingatelier in de winkelstraat binnen.
Tegen een mevrouw uit Rusland, die er werkt, zeggen de mannen uit Algerije, Irak en Iran dat ze op een stoel moet gaan zitten.
Om duidelijk te maken dat ze niet komen voor verstelwerk, zet ‘Irak’ een wapen op het hoofd van de vrouw die vervolgens wordt vastgebonden.
Eerst met de tie-wraps, maar als pijn doet met de tape.
De mannen zeggen dat haar niets zal overkomen.
De vrouw zegt desgevraagd dat ze niet weet waar haar baas is.

‘Iran’ en ‘Algerije’ lopen de trap op, zoals Appie misschien wel had geïnstrueerd.
Ze stuiten op een deur die ze niet open kunnen krijgen.
Terwijl ze dat wel proberen, zwaait de deur plots open.
De baas.

Hij zou hebben geroepen: ‘Ga weg of ik bel de politie.’
Algerije schrikt met een wapen in de hand.
Hij tuimelt van de trap.
Er klinkt een schot.
Algerije: ‘Per ongeluk, ik heb het zelf niet eens gehoord.’

Iran: ‘Wij hebben een poging gedaan de wiet te jatten. Dat klopt. We zouden de wiet pakken, in de auto gooien en dan zouden we wegwezen. Toen we de deur niet open konden krijgen, zei ik foute boel, laten we weggaan. Maar omdat we er toch waren, probeerden we de deur te forceren. Met een schaar. Ineens was daar die man, die overviel ons. Ik schrok en ben van de trap naar beneden gesprongen, tien, twaalf treetjes naar beneden. Toen hoorde ik knallen. Ik ben nog steeds in een shock. Ik had nooit gedacht dat er wapens aan te pas zouden komen.’

Irak: ‘Ik ben niet boven geweest. Ik was bij die vrouw. Ik zei duidelijk tegen haar, ik zal je niets doen. Jawel, ik heb twee keer geschoten, met een gasalarmpistool om die man bang te maken. Toen zijn we weggerend.’

Een paar minuten na de overval krijgt de politie een melding en binnen een uur worden Iran, Irak en Algerije opgepakt.

Iran: ‘Dit is een poging tot diefstal want we hebben niets gestolen. En we wilden geen geweld gebruiken.’
Irak: ‘Ik schoot om te voorkomen dat die man ging schieten want hij had ook een pistool. Dat richtte hij op ons. Uit mijn gaspistool komen geen kogels.’

Zijn de drie verdachten soldaten?
Kleine criminele mannen die in opdracht van grote criminele mannen ripsdeals uitvoeren?
En daar dan een beetje geld voor krijgen?

Of bestaat Appie niet, is Appie verzonnen en zijn de drie mannen overvallers, ripdealers, op eigen houtje.
Dat ze hebben gedacht, wat anderen kunnen, kunnen wij net zo goed.

Tijdens de rechtszaak wordt het niet duidelijk.
Wel dat geen van de drie een indrukwekkend crimineel verleden heeft.
Er was een mishandeling in 2001, een drugsgevalletje in 2002, een winkeldiefstal in 2007.

Irak is sinds 1999 in Nederland, is getrouwd en heeft twee kinderen. Hij wacht tot hij een status krijgt en wil dan eindelijk werken. Nu verzorgt hij zijn kind dat al heel lang ziek is. Hij kon een procedure beginnen bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND), maar moest dan wel 830 euro meenemen.
Zoveel geld had hij niet.

Iran kwam twintig jaar geleden na een noodzakelijke vlucht in Nederland wonen. Van die twintig jaren studeerde hij er vier, de rest werkte hij. Als portier, heftruckchauffeur en de laatste zeven jaren als toezichthouder op een school. Hij mist zijn twee gezonde kinderen.

Algerije verblijft al 21 jaar in Nederland en is pas de laatste paar jaar werkloos. Nu heeft hij ‘onvoldoende startkwalificaties’ en forse schulden. In de gevangenis heeft hij het zwaar vanwege de stress die hem al twee keer met spoed en bloedingen in het ziekenhuis deden belanden.

Alle drie zeggen veel spijt te hebben van hun stommiteit.
Er worden excuses aangeboden.

Voor de officier van justitie maakt dit en dat niet uit.
Voor de aanklaagster maakt het niet uit of de drie criminelen op eigen houtje zijn of uitvoerders in een wereld van Appies.
De officier van justitie maakt het nog erger door te zeggen dat er net zo goed doden hadden kunnen vallen.
Dat het niet aan hen is te danken dat dat niet is gebeurd.

De officier van justitie kwalificeert de gebeurtenissen als een poging tot doodslag (het schot dat al dan niet per ongeluk afging toen Algerije van de trap tuimelde), van vrijheidsberoving (omdat Irak de Russische mevrouw vastbond op een stoel) en van een poging tot diefstal met geweld.

Ze zegt dat dit ernstige feiten zijn.
Dat het geen pas geeft een wietkwekerij te overvallen.
Dat het niet uitmaakt wie nou precies wat heeft gedaan.
Dat er sprake was van een nauwe onderlinge samenwerking.
En dat dan samen uit, samen thuis moet gelden.
Dat betekent in dit geval: zes jaar celstraf per persoon.

Algerije zegt dat hij zich schaamt voor wat er is gebeurd, dat hij dat niet heeft gewild.
De advocaat zegt dat van een poging tot doodslag geen sprake kan zijn, omdat het schot per ongeluk werd gelost toen Algerije van de trap viel.
Er is geen opzet.

Iran zegt sprakeloos te zijn.
Ook zijn advocaat wil vrijspraak voor de poging tot doodslag, omdat Iran niet eens een pistool in handen heeft gehad.
Dat moet leiden tot een veel lagere straf.

Irak zwijgt.
Zijn advocaat zegt dat iedere overval een vorm van vrijheidberoving is, dat je die twee feiten niet afzonderlijk kunt bestraffen zoals de officier van justitie dat wel wil.
En dat Irak niet kan worden toegerekend wat Algerije per ongeluk dan wel in een opwelling heeft gedaan.

Appie?
Die is vooralsnog spoorloos.

Het slachtoffer, de beroofde eigenaar van het kledingatelier, moet later terechtstaan.
Onder meer voor het in bezit hebben van 30 kilo hennep en 200 hennepplanten.

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 8 september 2011 – uitspraak
Geen 6 jaar celstraf, maar wel samen uit, samen thuis. En 40 maanden celstraf per persoon.  De rechtbank komt tot een aanzienlijk lagere straf omdat de drie zijn vrijgesproken van de poging tot doodslag. De poging tot diefstal met geweld en de wederrechtelijke vrijheidsberoving acht de rechtbank wel bewezen. De schadeclaim die het slachtoffer indiende, is door de rechtbank afgewezen.

.