Ramal (30) zegt dat hij altijd heeft geprobeerd goed te leven.
Vroeger wilde hij wel eens niet naar school.
Dan zei zijn vader, pas maar op jong, zo kom je nog eens in de uitkering terecht.
En dus had hij een belofte aan zijn vader gedaan: dat hij altijd zou werken voor zijn geld, dat hij nooit een uitkering zou aanvragen.

Ramal hield zij woord.
Als hij geen werk had, wat soms zo was, dan vroeg hij geen financiële bijstand aan.
Zo kwam hij in de problemen.

Toen hij op een avond naar de televisie zat te kijken, naar een of andere serie, ontstond het idee.
Een plan om zijn huurachterstand weg te werken.
Hij zou iemand wel eens even een lesje leren.
Op de televisie had hij gezien hoe in Amerika boeven worden gevangen met lokagenten, met politiemensen die zich anders voordoen.

Angela wilde wel meedoen.
Ze wist niet precies aan wat, maar dat maakte haar niet uit.
Ze is niet voor niets een kwetsbaar meisje van 16.

Op een chatsite maakten ze een account aan en zo heette Angela ineens Sarah.
Ze zou gaan vissen en zodra ze beet had, zou Ramal het van haar overnemen.

Sarah krijgt contact met een man die wel zin heeft in een meisje van zo jong nog.
Dat hij in Brabant woont en zij helemaal in Noord-Groningen maakt hem niet uit.
Voor haar stapt hij maar al te graag in de auto.
En zo gebeurt het dat deze man op 27 mei dit jaar naar Groningen rijdt, ondertussen misschien wel van alles dacht en bedachte en na twee uur uitstapt in Spijk.
Per sms krijgt hij het juiste adres, hij belt aan en Sarah doet open.

Ze is een beetje verlegen.

Eenmaal binnen is Sarah plotseling verdwenen en staat de Brabander oog in oog met Ramal en de 51-jarige Bruce die gespecialiseerd is in karate.
Ramal kent Bruce van de sportschool.
Bruce had nog les gegeven aan de politie.

De Brabander is onaangenaam verrast en voelt zich niet happy, maar bedreigd.
En dat is niet helemaal zonder reden: hij wordt gefouilleerd, moet zijn autosleutels inleveren en ook zijn bankpasjes afgeven.

De Brabander zegt tegen de mannen: ‘Laten we het als goede moslims oplossen.’
Ramal tegen de rechters: ‘Maar daar had het helemaal niets mee te maken.’
De Brabander krijgt een klap op de neus.
Bruce geeft hem een papieren zakdoekje en laat hem twee kogels zien.

Ramal zegt dat hij de politie gaat inlichten.
Omdat de Brabander goed fout zit met zijn vuige afspraakje met een 16-jarige en dat hij ook heus wist dat ze nog zo jong was.
Nog erger: ze gaan ook zijn familie inlichten, opdat hij helemaal zuur gaat.

Er wordt gepraat.
De kwestie kan ook opgelost worden met geld, met een klein bedragje.
Met 2.000 euro bijvoorbeeld.
Tijdens de zitting wordt niet duidelijk of de Brabander dit bedrag aan zwijggeld aanbiedt of dat Ramal het opeist.

De rechters tegen Ramal: ‘U wilde hem toch een lesje leren vanwege dat afspraakje met de 16-jarige Sarah. Wat wilde u nou echt? Wilde u de wet dienen of uw portemonnee?
Ramal: ‘Mijn portemonnee.’

Rechters: ‘U wilde hem chanteren.’
Ramal: ‘Ik heb hem niet bedreigd.’
Rechters: ‘U heeft hem een klap gegeven.’
Ramal: ‘Omdat ik zenuwachtig was en hij, recht in mijn gezicht, begon te zweren op de almachtige.’

Bruce zegt dat hij vooraf niet wist wat Ramal van plan was.
Ze hadden hem opgehaald uit Leeuwarden en pas in Delfzijl bij de shoarma vertelde Ramal dat er iemand zou komen en over het hoe en wat.
Bruce: ‘Ik was loyaal aan een vriend, dacht ook dat ik het misschien allemaal een beetje kon sussen.’

Rechters: ‘Maar u bent een stevige vent.’
Bruce: ‘Dank u wel.’
Rechters: Alstublieft.’

Ze zeggen tegen de Brabander dat hij maar iemand moet bellen die het geld komt brengen.
Zo rijden ze, het is inmiddels nacht, naar Groningen naar de Kentucky Fried Chicken aan de Sontweg.
In de auto wordt de sfeer wat minder dreigend.
Bruce zegt: ‘Ik vond hem een beetje zielig. Daarom mocht hij van mij roken.’
Op de parkeerplaats, zo luidt nu het plan, zullen vrienden die al vanuit Brabant onderweg zijn het geld overdragen.

Maar de vrienden zijn dat niet van plan.
Wat Ramal niet had voorzien, gebeurt: de Brabantse vrienden bellen de politie die in actie komt en op de parkeerplaats een einde maakt aan de gijzeling.
Want dat is het, zegt de officier van justitie.
Gijzeling en een poging tot afpersing met geweld in vereniging.

Ramal zegt dat de Brabander overdrijft, dat hij het allemaal veel erger maakt dan het is geweest, kennelijk om zo zijn eigen fout wat te verdoezelen.
Dat de Brabander zo had kunnen weglopen.
Dat ze hem dan niet hadden tegengehouden.
Dat van gijzeling dus helemaal geen sprake is.
Van afpersing wel, maar dan zonder geweld.

Rechters: ‘En die klap dan?’
Ramal: ‘Die stond los van de afpersing.’

Bruce begin te snotteren.
De officier van justitie kijkt even de andere kant op en eist dan dertig maanden celstraf waarvan vijf voorwaardelijk.
Bruce zegt met de handen in het gezicht dat hij eens drie sportscholen had.
Hij vraagt de rechters om een kans, ook omdat hij al 51 jaar is.
‘Ik moet verder met mijn leven.’

Ramal probeert te redden wat er te redden valt: ‘Ik heb de grootste fout van mijn leven gemaakt, ik heb mijn lesje wel geleerd.’
De officier van justitie knikt.
Ze eist drie jaar celstraf waarvan een half jaar voorwaardelijk.
Ramal zegt dat hij alles wat hij heeft nu kwijt dreigt te raken.
Zijn huisje, zijn hond, zijn vriendin.
Dat zijn vader door alle stress nu hartklachten heeft.
Hij zegt: ‘Liever loop ik over straat zonder schoenen.’

De rechters: ‘Wij hebben goed naar u geluisterd.’

Rob Zijlstra

uitspraken op 26 september

• gijzeling
• afpersing

.

.