Bruce uit Leeuwarden vond het niet eerlijk.

Bij een routinecontrole troffen agenten van de regiopolitie Friesland twee kogels aan in zijn auto.
Wat zijn wij van plan daarmee te gaan doen, hadden de agenten gevraagd?
Bruce vertelde dat hij er een ketting van wilde maken.
Gewoon voor leuk.
De Friese agenten vonden dat een goed antwoord en Bruce mocht met zijn twee kogels zijn weg voortzetten.

Deze week stond Bruce in Groningen terecht in verband met gijzeling en afpersing.
En voor het voorhanden hebben van kogels, strafbaar gesteld in artikel 26, lid 1 van de Wet wapens en munitie.
Het ging om dezelfde twee kogels.
Een 9mm Luger en een .357 Magnum.

In Friesland mocht het, zei hij tikkeltje opgewonden tegen de Groninger rechters.
De rechters hielpen hem uit de droom: ‘In Nederland is het zo dat wat in Groningen niet mag, ook in Friesland verboden is.’
Bruce, die uit het voormalige Joegoslavië komt, zuchtte maar eens.

Dat deed twee weken geleden Henk uit Termunten ook, zuchten.
Henk (45) is gek op alles wat met de Tweede Wereldoorlog te maken heeft.
Al sinds zijn jeugd.
Een paar jaar geleden begon hij een winkeltje op het web, met oorlogswaar.
Sokken, mutsen, pioniersschepjes, helmen, rugzakken, dat werk.
Veel survivalspul.
Zegt: ‘Het is mien hobby en mien passie.’

Tijdens zijn zoektocht naar handel, stuitte Henk op een partij wapens.
Hij kon de hand leggen op 24 enkelschots repeterende grendelgeweren (Mauser, Moising Nagant), vijf automatische machinegeweren (PPsH 41) en een partijtje nabootsingen van steelgranaten (type WR24).

Henk dacht dat zoiets wel leuk zou zijn voor zijn webwinkeltje.
En keer wat anders.
En dus reed hij naar Berlijn, betaalde 3.800 euro en reed met het spul in de kofferbak terug.
Om drie ’s middags was hij thuis.
Exact vijf minuten later stond de politie – na een tip – voor zijn deur.
Henk werd gearresteerd, met 150 kilometer per uur (zei hij) over de snelweg naar Groningen gebracht waar hij drie dagen werd opgesloten in het cellencomplex.

Henk tegen de rechters: ‘Beetje overdreven allemaal. Ik ben als een zware crimineel behandeld.’
Ze hadden hem gevraagd of hij rechts-extremistische sympathieën koesterde.
Die vraag had hem kwaad gemaakt.
Tegen de rechters: ‘Ik heb daar helemaal niets mee.’

Het gaat hem om de handel, zijn passie.
De partij die hij had ingekocht zou best eens 10.000 euro kunnen doen.
En het was zo legaal als wat.

Tuurlijk, dat er een wapenwet bestaat, dat weet hij ook.
Hij had de politie in Delfzijl wel eens gebeld met vragen, maar die hadden nooit teruggebeld.
Hij had de wet en regelgeving ook bestudeerd.
Zegt tegen de rechtsgeleerden: ‘Pff. Zo vreselijk ingewikkeld. Je moet ja jurist zijn om dat te kunnen begrijpen.’

De officier van justitie zegt dat de wapens van Henk op de Duitse manier onklaar zijn gemaakt.
Nee. Klopt. Je kunt er niet meer mee schieten.
Maar het spul is wel geschikt voor afdreiging.
Komt bij dat wat in Duitsland wel mag, in Nederland heus strafbaar kan zijn.

De Duitse manier is dat een wapen zo onklaar moet worden gemaakt dat je er niet meer mee kunt schieten.
Dan mag het handel heten.
De Nederlandse manier is hetzelfde, maar met één toevoeging: het moet honderd procent niet mogelijk zijn een onklaar gemaakt wapen weer schietklaar te maken.

Henk: ‘De regelgeving is een dikke wirwar.’

De officier van justitie zegt dat de politie na die tip hoog had ingezet.
Want bij zoveel wapentuig weet je het maar nooit.
Vandaar dat Henk als een zware crimineel is behandeld.
Dat het achteraf allemaal wel meeviel, is achteraf.

Ze zegt ook dat ze denkt dat Henk wel het vermoeden had dat wat hij wel deed, niet kon.
De officier van justitie: ‘Hij heeft het risico voor lief genomen. Een geval van bewuste schuld.’

Bij het openbaar ministerie hadden ze de ‘kwestie Henk’ door de richtlijnencomputer gehaald.
De computer zei: ‘Zeven maanden celstraf. Per wapen.’

De advocaat: ‘Het is maar goed dat we geen minimumstraffen kennen in dit land.’
De officier van justitie: ‘Ik ga uit van een verkeerde inschatting door de verdachte, van een economisch delict.’
De computer: ‘7.500 euro waarvan 6.000 voorwaardelijk.’
De advocaat: ‘Wij hebben de strengste wapenwet die er bestaat, maar de politie heeft geen goed zich op het aantal wapenvergunningen in dit land.’

De computer zwijgt.

De officier van justitie: ‘Ik eis een boete van 3.000 euro waarvan de helft voorwaardelijk.’
De advocaat tegen de rechters: ‘Henk verdient met zijn handel geen dikke boterham, minder mag dus ook.’

Henk: ‘Ik ga niet meer handelen in geweren. Dat doen we dus maar even niet weer.’

Rob Zijlstra

.

• Wet wapens en munitie, artikel 26 lid 1

.

UPDATE – 15 september 2011 – uitspraak
Henk zat harstikke fout, vinden ook de rechters. Maar ze zijn wel mild, ook al omdat de kans dat Henk nog een keer wapenhandelaar zal worden, als heel klein wordt ingeschat. Een voorwaardelijk deel is daarom ook niet nodig.
De straf: een boete van 1500 euro. Omdat Henk twee dagen in voorlopige hechtenis heeft gezeten, mag hij op dit bedrag twee keer 50 euro in mindering brengen. De boete mag hij in vijf maandelijkse termijnen betalen.