De rechtbank van Groningen spreekt zich vanmiddag uit over een bijzondere kwestie.
Een agent van de regiopolitie Groningen wil duizend euro hebben van een man die hij met zijn dienstwapen neerschoot.
Dit is niet de wereld op de kop.
De agent zegt dat hij baalt omdat hij heeft moeten schieten.
Dat is hem niet in de koude kleren gaan zitten.
Hij heeft psychische schade geleden.
Dat zegt deze agent en dat zegt ook zijn advocaat Hans Anker (of was het Wim?).
De Ankers staan niet alleen boeven bij, maar als het zo uitkomt net zo gemakkelijk ook de politie.
De kachel bij de Ankertjes moet ook branden, zeg maar.
De claim: duizend euro.
Het incident had plaats op 19 maart dit jaar in Finsterwolde.
De 38-jarige verdachte bedreigde eerder op die dag een aantal mensen met een pijl en boog.
De politie werd gewaarschuwd, de agenten wisten wel waar hij woonde en wilden de man aanhouden in zijn woning.
De verdachte weigerde zijn haard te verlaten.
Consternatie.
Eerst gooide de verdachte, door een ingeslagen ruit ter grootte van een stoeptegel, een pijl richting de agenten die voor de deur stonden.
Dat was niet zo gevaarlijk, ondeugdelijk in ieder geval om kwaad te kunnen doen.
Maar vervolgens spande hij de boog en richtte een tweede pijl op de agenten die nog steeds achter de kapotte deur stonden.
Op die pijl zou een punt van een mes zijn vastgemaakt.
Een van de drie betrokken agenten voelde zich zodanig bedreigd dat hij zijn dienstwapen trok.
En schoot.
Hij raakte de verdachte in het bovenbeen.
Ambulance.
Het openbaar ministerie (OM) gaat uit van een poging tot moord en heeft 42 maanden celstraf geëist tegen de boogschutter.
De schadeclaim wordt door het OM ondersteund.
Ook de twee andere agenten eisen een schadevergoeding van eveneens duizend euro en 600 euro.
Zij schoten niet, maar hebben zich wel bedreigd gevoeld.
Het is bij de politie vandaag de dag beleid dat agenten die worden beledigd, bedreigd of belaagd een schadeclaim indienen.
De afdeling juridische zaken van de politie heeft het daar maar druk mee.
Bij eenvoudige zaken wordt standaard 260 euro van de verdachte gevorderd.
De politie wil zo duidelijk maken dat verbaal noch fysiek geweld tegen agenten wordt getolereerd.
Recent diende een Groninger agent een schadeclaim in tegen een jonge straatrover die hem zou hebben mishandeld.
De verdachte was op de vlucht geslagen.
In een poging hem aan te houden, botste de rennende verdachte, klein van stuk, tegen de agent, in de kracht van zijn leven, aan.
Beide vielen rollebollend op de grond.
Ook deze claim wordt door het OM ondersteund.
Advocaat Piet Huisman – hij staat de man uit Finsterwolde bij – vindt het fundamenteel onjuist dat agenten in dit soort zaken schade claimen.
Hij verwijst naar een uitspraak van de Hoge Raad.
Piet Huisman: ‘De Hoge Raad zegt dat schadevergoeding kan worden uitgekeerd als er sprake is van een psychisch ziektebeeld. Maar balen dat je hebt moeten schieten, lijkt mij dan onvoldoende.’
Maar ook principieel vindt Huisman het een slechte zaak, die claims.
Volgens hem moet een agent geen persoonlijk belang krijgen bij een aanhouding.
Geen troostpremie.
Het is een glijdende schaal, zegt Huisman.
Hij zegt: ‘De volgende stap is corruptie. Dat zijn dikke woorden, die je misschien niet zo mag uitspreken, maar zo is het wel.’
Huisman wijst er op dat agenten zijn getraind in het gebruik van het dienstwapen.
Voegt toe: ‘Daarnaast bestaat er een schietinstructie. In deze zaak heeft die agent naar mijn overtuiging te vroeg geschoten. De verdachte stond te boek als een lastpost, maar zeker niet als een gewelddadig persoon. De agenten hadden juist de-escalerend moeten optreden. Ze hadden zich ook terug kunnen trekken.’
Op het vaak feestelijke moment dat een politieagent(e) politieman of –vrouw wordt, meestal in het bijzijn van trotse familieleden, weet de agent dat hij misschien ooit zijn wapen zal moeten gebruiken.
’t Kan erbij horen, schieten.
Feit is ook dat verreweg de meeste politieagenten gedurende hun blauwe carrière hun wapen nooit hoeven te trekken.
Je kunt veel over de Nederlandse politie zeggen, maar niet dat die trigger-happy is.
Niet schietgraag.
Maar als het moet, dan moet het.
Dan moet je ook niet zeuren.
Laat staan balen.
Of psychisch gaan leuteren.
Of is dit te kort door de bocht?
Ik lees graag uw mening.
De mening van de Groninger rechters over deze bijzondere kwestie zal ik vanmiddag rond half twee hier kenbaar maken.
Rob Zijlstra
• pijl en boog (rechtbankverslag van de zitting)
.
UPDATE – 22 september 2011 – uitspraak
De rechtbank heeft de verdachte vrijgesproken van de poging tot moord. Bij de rechtbank bestaat te veel twijfel over de pijl waarmee hij zou hebben gedreigd. Het politieonderzoek is op dit punt onzorgvuldig, aldus de rechtbank. Eddie – de verdachte – is wel vooroordeeld wegens bedreiging en dat zes maal. De straf: 9 maanden de cel in. En dat betekent dat Eddie binnenkort op vrije voeten komt.
De schadevergoeding: De rechtbank heeft aan de schietende politieagent een schadebedrag toegekend van 350 euro. Ook de twee andere agenten krijgen geld, de een ook 350 euro, de ander 250.
UIT HET VONNIS:
Standpunt van de officier van justitie
De officier van justitie heeft gevorderd dat de vorderingen zullen worden toegewezen met oplegging van de schadevergoedingsmaatregel.
Standpunt van de verdediging
De raadsman heeft gepleit voor niet-ontvankelijk verklaring van de vorderingen aangezien agenten voor dit soort situaties worden getraind. Daarnaast is niet gebleken van schade in de zin van een psychiatrisch erkend ziektebeeld, zoals door de Hoge Raad in zijn uitspraak van 3 juli 2007 (LJN: BA5624) vereist voor toekenning van immateriële schadevergoeding te kunnen komen.
Standpunt van de benadeelde partijen
De advocaat van de benadeelde partijen, mr. H. Anker, heeft ter zitting gewezen op het feit dat het niet uitzonderlijk is dat politieagenten zich stellen als benadeelde partij en ook een schadevergoeding krijgen toegewezen. Het gebeuren heeft veel impact gehad op de agenten. Functionarissen met een publieke taak dienen beschermd te worden tegen dit soort bedreigingen. De advocaat heeft voor gehele toewijzing van de vorderingen gepleit en toepassing van de schadevergoedingsmaatregel.
Beoordeling (rechtbank)
Met betrekking tot de verwijzing naar de uitspraak van de Hoge Raad overweegt de rechtbank dat de Hoge Raad daar oordeelde over een andere situatie, namelijk die waarin iemand schadevergoeding vordert voor zogenaamde shockschade. Het gaat dan om geestelijk letsel dat wordt opgelopen door de hevige schok die wordt ervaren als een (nabije) ander iets ernstigs overkomt. In deze zaak vorderen de benadeelde partijen echter immateriële schadevergoeding voor rechtstreekse aantasting van de eigen persoon.
Naar het oordeel van de rechtbank is komen vast te staan dat aan de benadeelde partijen door het bewezenverklaarde immateriële schade is toegebracht. De rechtbank heeft dit bedrag naar redelijkheid en billijkheid vastgesteld op € 350,– voor benadeelden [aangever 1] en [aangever 2] en € 250,– voor benadeelde [aangever 3]. De rechtbank zal de vorderingen tot deze bedragen toewijzen.
De rechtbank zal aan verdachte de verplichting opleggen voornoemde geldbedragen ten behoeve van de benadeelde partijen aan de Staat te betalen. De rechtbank heeft daartoe besloten omdat verdachte jegens de benadeelde partijen naar burgerlijk recht aansprakelijk is voor de schade die door het strafbare feit is toegebracht en het belang van de benadeelde partij ermee is gediend niet zelf te worden belast met het innen van de toegewezen schadevergoeding.
zittingszaal 14 | 2004 - 2022 
Op het vaak feestelijke moment dat een politieagent(e) politieman of –vrouw wordt, meestal in het bijzijn van trotse familieleden, weet de agent dat hij misschien ooit zijn wapen zal moeten gebruiken.
hier snap k niks van
@anoniem (waarom eigenlijk?)
Het is inderdaad een beetje een rare zin, maar als je die nog een keer leest, valt er weinig niet aan te snappen.
rob z.
ik snap em wel Rob, maar ik ben uitgerust met dat ding… en heb em ook wel es moeten gebruiken, maar dat was in een tijd, jaren geleden, dat rechters en dienders nog niet nadachten over schadevergoeding… laat staat dat de verdachte adequaat veroordeeld werd, zelfs met een artikel 12 procedure kreeg ik het gelijk niet aan mijn kant, ik troost me met de gedachte dat het na mij beter is geworden…. Is dat zo??
Piet Huisman probeert te framen, door net te doen alsof het trekken van een wapen bij de normale uitvoering van het beroep van een politieman hoort. Dat is -gelukkig- absurd. Een wapen trekken doet een agent in uiterste situaties als er geen keus is, situaties die elk weldenkend mens probeert te vermijden, maar waar agenten door hun beroep wel naar toe moeten.
Voor een brandweerman geldt iets dergelijks, maar het is niet de bedoeling dat hij overlijdt bij het uitoefenen van zijn beroep. Datzelfde geldt dus ook niet voor een agent.
En laten we wel zijn, als een advocaat iemand niet vrijgesproken krijgt, en diegene is daar nogal pissig over, dan hoort ’t gewoon “bij de uitoefening van zijn beroep” of wil meneer de advocaat dan toch wel beschermd worden? Door diezelfde agenten die bereid moeten zijn zelfs hun wapen te moeten trekken?
Welk redelijk doel kan het ontvangen van een schadevergoeding dienen (als agent)? In een zeer ernstige zaak waarbij over een weer gericht geschoten is kan ik me daar nog wat bij voorstellen – maar niet bij dit soort kleinigheidjes.
Wat is dan het volgende? Dat de agent die jou met 200 k/m per uur op de ringweg flitst een schadevergoeding gaat vragen omdat het zo’n traumatische ervaring was?
Een goede oplossing zou zijn om dergelijke claims van agenten niet meer bij de rechter tijdens de zaak in te dienen, maar tijdens een speciale procedure bij Justitie zelf – dan wordt het dus een soort extra gevarentoeslag in voorkomende gevallen
Hoi Jip, of moet ik zeggen Sip… je reactie toont niet echt veel invoelend vermogen. Er IS gericht geschoten en bedreigd worden met sport boog met een scherpe pijl is echt wel een serieuze bedreiging hoor.
Ik vind het persoonlijk wel een goede zaak dat politie ambulance personeel en brandweerlieden als bijkomende straf voor het gedrag van deze veroordeelden, geld kunnen krijgen bij geweldszaken of ernstige bedreigingen!
Als je het verhaal pijl en boog leest zul je zien dat het geen scherpe pijl was maar een pijl met een mes aan gebonden. Daar is dus niet meer mee te schieten door een totaal verstoorde balans. Dat zou je zelfs een ondeugdelijke poging kunnen noemen. Niet wat betreft het bedreigende effect natuurlijk maar als aanslag op het leven van de agenten.
Vraag aan een ieder (en denk er echt serieus over na)
“Welke impact zal dit op jezelf hebben, als je dezelfde situatie hebt meegemaakt”
Als je deze vraag eerlijk kan beantwoorden zul je niet meer zeggen, “het hoort bij het vak dus niet zeuren, leuteren en zeker niet psychisch gaan lullen”.
ps: politiemensen hebben 4 trainingen per jaar. Daarin moet je lichamelijk getraind worden, je schiettrainingen volgen en toetsen maken. De vraag is of dit daadwerkelijk voldoende is. (Is het überhaupt mogelijk dat je getraind kan worden op het feit dat je op mensen gaat schieten. )
Ik kan me voorstellen dat het schieten op iemand je niet in de koude kleren gaat zitten maar uiteindelijk hoort het wel bij je werk. Als je last hebt van een bepaald deel van je werk dan hoor je bij je werkgever aan te kloppen voor compensatie. Net als bij nachtwerk, verplaatsing enz.
Persoonlijk heb ik een aantal keer iemand moeten ontslaan en ook al hadden ze het er zelf naar gemaakt daar heb ik toch moeite mee gehad. In ons dialect zouden we zeggen : een dag mottig van gelopen. Het is niet leuk maar deel van mijn werk, had ik compensatie aan de werknemers moeten vragen omdat ze me in die positie hebben gebracht? Dat klinkt behoorlijk krom en zo denk ik ook over claims naar verdachten in deze situatie.
We moeten ons hoeden voor een claimcultuur.
@Martijn
ja we moeten ons inderdaad hoeden voor een claimcultuur, maar nog belangrijker vind ik dat we ons hoeden voor een samenleving waar agenten met getrokken pistolen op verdachten afgaan. Wel eens ’n amerikaanse politie-serie gezien?
Ook ik heb rottige karweitjes in m’n werk, ’t is niet leuk om een student te vertellen dat z’n werk beneden de maat is, of dat hij nog niet kan afstuderen. Dat is toch wel van een heel ander kaliber dan iemand moeten neerschieten. Om dat te vergelijken met iemand ontslag aanzeggen…. Neem me ff niet kwalijk!
iemand ontslag aanzeggen is gewoon het rottigste wat er in mijn werk zit. Ik weet ook wel dat het van een ander kaliber is dan iemand neer te moeten schieten. Maar wie bepaalt waar iemand mentaal schade van kan ondervinden? Er zijn verplegers en verpleegsters die wekelijks met sterfgevallen te maken hebben (afhankelijk van de afdeling). Hebben die ook recht op schadevergoeding?
@anoniem en Rob
Ik vind het echt een hele mooie zin. Compleet niet leesbaar dat wel maar prachtig geconstrueerd.
Dan de zaak inhoudelijk. Voor mij onbegrijpelijk dat deze agent hier schadevergoeding durft te vragen. De beste man is politieagent. Dat is (soms) een gevaarlijk beroep. Vandaar, onder meer, dat wij als burgers terecht respect moeten hebben voor politieagenten. Zij stellen hun werkbare leven in dienst van de maatschappij.
Maar het kan niet zo zijn dat voor elk ongerief dat een agent overkomt daar een geldelijke vergoeding tegenover moet staan. Voor we het weten zijn we geen rechtstaat meer maar een politiestaat. Los van het feit dat corruptie wel heel erg kort om de hoek ligt.
Ik verwacht dat de rechtbank geen schadevergoeding toekent. Doen zij dat wel dan hebben we toch een probleem in Nederland en zullen we op zoek moeten gaan waar we de rechtstaat verloren zijn.
De staat, oa. politie heeft een geweldsmonopolie, zij is de enige die legaal geweld mag gebruiken. Bij dit monopolie hoort verantwoordelijkheid, het moet verstandig en met terughoudendheid gebruikt worden.
Deze agent schuift die verantwoordelijkheid af op de arrestant en daar wringt de schoen. Hij zegt in feite dat hij zelf niet meer bepaalt of hij al dan niet schiet, iemand anders bepaalt dat voor hem. Foute zaak.
Niet dat ik in de schoenen van deze agent zou willen staan. Ik kan me goed voorstellen dat op iemand schieten je niet in de kouwe kleren gaat zitten. Maar ja, ik kies niet voor een beroep waar gebruik van geweld bij kan komen kijken, hij wel.
@Antonius
nee, je kiest niet voor dat beroep omdat daar geweld bij te pas kan komen. Tenminste dat mag ik toch hopen. Je kiest voor zo’n beroep omdat je mensen wilt helpen, omdat je je maatschappelijke verantwoordelijkheid op een bepaalde manier wilt invullen. Dat er idioten zijn die jou dan dwingen tot het uiterste te gaan is die idioten te verwijten, niet die agent.
Pingback: Pijl en boog « ZITTINGSZAAL 14
Wederom heerlijke schrijfstijl. Smullen!
Schadeclaim vanuit politie vind ik overigens niet helemaal onzinnig. Natuurlijk is er een risico van het vak, maar het zal mensen er misschien ook eerder van weerhouden politie te bedreigen o.i.d..
Groeten,
Margriet (journalist in opleiding)
@margriet,
Daar gebruik je een oneigenlijk argument. Mensen bedreigen mag niet dat is duidelijk. Daarvan worden wij met zijn allen (als het goed is) weerhouden door bedreigen strafbaar te stellen in het wetboek van strafrecht. Dit op basis van art. 285. Als je schuldig bent kun je daar voor worden veroordeeld en zelfs 2 jaar (maximaal) celstraf krijgen.
Jouw argument dat we door het toekennen van schadevergoeding aan agenten eerder worden weerhouden deze bedreigingen te uiten impliceert een extra straf buiten het wetboek om.
Dat kan niet en moeten we zeker ook niet willen. Dan komen we op een vorm van eigen rechter spelen door de politie die zeer onwenselijk is.
Behalve dat lokt het ook corruptie uit. Denk je eens in wat er gebeurt als een willekeurige agent behoorlijke financiële problemen heeft. De kans is levensgroot dat hij in een minimaal bedreigende situatie veel sneller naar zijn pistool grijpt en schiet. Want voor je het weet levert je dat toch weer een behoorlijk bedrag op. Ook agenten zijn mensen met alle gebreken die daar bij horen.
P.s. Ik ben het zeer eens met je opmerking over de schrijfstijl van Rob
Als een agent € 350 krijgt voor een schot in een been, hoeveel moet de man die een agent doodschoot dan krijgen. € 10.000????
Rob op de eerste plaats weer prachtig beschreven wilde dat ik zo kon schrijven. Huisman heeft gelijk. De politiemensen hebben zelfs hun werk niet juist gedaan. Ze hadden zichzelf moeten terugtrekken omdat de kans groot was dat ze dus zelf geweld zouden moeten toepassen. Den is er een procedure BBE. Bijzonder bijstandseenheid aanhouding. Wij kennen dat nog van de aanhouding Botros een kapper in de Gelinkestraat waar een collega van jou Rob Bram Hulsebos opschreef de gevoelens van Botros na het horen van een vonnis dat hij uit zijn kapperszaak en brodeloos zou worden. Botros riep emotioneel ” dan liever de lucht in “. Dat was voldoende dreiging met opblazen om het pand met gewone agenten te omsingelen en zelf niet op te treden maar een bijzonder bijstandseenheid met psychologen in te zetten. Zoals jij het beschrijft de politie kende de man, de man wilde niet zijn huis uit, dus zou nog wel eventje blijven zitten waar hij zat, hadden ze een BBE in moeten zetten en daarmee hun eigen psychische schade kunnen beperken. Ik denk dat Huisman maar in Hoger beroep moet gaan. We moeten oppassen voor de bonuscultuur van dit soort. In de diversiteit van politiewerk zit psychische belasting of angst. Schade zonder psychiatrische rapportage is naar mijn oordeel helemaal niet vast te stellen. En dan klopte er iets niet aan selectie, opleiding, begeleiding, aansturen van agenten. De BBE inzetten was in dit geval het enige juiste geweest. Omdat dit is nagelaten zou de verdachte de korpsleiding kunnen aanklagen voor dit bedrijfsfoutje die hebben de verdachte ‘ willens en wetens ‘ blootgesteld aan niet professioneel politiepersoneel. Wedden dat Huisman dat zal winnen.
typisch gevalletje; weet niet waarover ik het heb maar wil toch graag interessant doen: BBE is geen politie eenheid en wordt dus ook niet zo ingezet… Jij doelt op arrestatie eenheid of arrestatie team… geeft niet, al doende leert men 🙂
Blij dat je geen gelijk hebt gehaD: Huismans heeft niet gewonnen jammer dat ik niet met je gewed heb! Ben het wel mee eens dat er geen claim cultuur moet ontstaan maar in dergelijke heftige gevallen vind ik het als bijkomende straf een goede zaak: Ernstig geweld en bedreigingen met geweld moet zwaarder bestraft worden als het politie ambu of brandweer mensen zijn.
Het is echt waanziinig dat politie agenten nog een schadevergoeding durven te vragen.Ik vind gewoon dat rechters hun rechtspraak raar uitspreken hier in Nederland.Voor kleine vergrijpjes krijg je veel straf en voor bijvoorbeeld doodslag kan je vrij gesproken worden.Politie agenten hebben voor dit werk gekozen en weten dat ze dingen tegenkomen of zien waar een gewone leek niet tegen kan.Politie is er hiervoor getraint.Het is puur aanstellerij en geldklopperij van de politie mannen of vrouwen.
in reactie op Sjef Smeets
Piet Huisman probeert te framen, door net te doen alsof het trekken van een wapen bij de normale uitvoering van het beroep van een politieman hoort. Dat is -gelukkig- absurd. Een wapen trekken doet een agent in uiterste situaties als er geen keus is, situaties die elk weldenkend mens probeert te vermijden, maar waar agenten door hun beroep wel naar toe moeten.
. . .
Dat er idioten zijn die jou dan dwingen tot het uiterste te gaan is die idioten te verwijten, niet die agent.
Het trekken van het dienstwapen is voor een professioneel opgeleide, periodiek getrainde en mentaal stabiele agent inderdaad geen normale handelwijze. Dat zijn we met elkaar eens. Maar dat een politieagent(e) alleen het wapen zou trekken “als er geen keus is”, dat is een zeer omstreden uitspraak. Zoals ook de tragische dood van Meta Hofman in een klein keukentje in Amsterdam in 1981 heeft geleerd. Zij hield een aardappelschilmesje in haar hand. En in de woorden van Sjef Smeets hier, was zij dus ook een idioot.
“De Hollende Kleurling” – Noodweer
kort fragment © Jeanne Doomen
Aangezien deze agent niet geoefend was in conflictoplossing, noch in het gebruik van de korte wapenstok of in het met de hand afweren van een aanval met een mes en hij ook al nauwelijks schietervaring had, is het hof bereid aan te nemen dat hij in noodweer heeft gehandeld.
Een beroep op de Hoge Raad door de vertegenwoordigster van het Openbaar Ministerie brengt geen soelaas. Ook het hoogste rechtscollege is – anders dan zeer velen die zich intussen tegen de zaak hebben aan bemoeid – van oordeel, dat bij de beoordeling van een noodweersituatie ook de ‘capaciteiten van degene die zich op noodweer beroept’ mogen worden betrokken (HR 1 maart 1983, NJ 1983, 468).
De capaciteiten van degene die zich op noodweer beroept………….
De dood van Tine Hofman’s dochter is ondertussen dertig jaar geleden. Het arrest van de Hoge Raad uit 1983 is tot op de dag van vandaag een markant leerstuk. De jaren ’70 en ’80 werden gekenmerkt door een wel heel erg trigger happy optredende politie en ME in Nederland. Daar zijn veel burgerslachtoffers bij gevallen. Op 4 maart 1996 komt dan Dagblad Trouw met een eigen verslag over het optreden van de Nederlandse politie. Titel “Driekwart van incidenten blijkt achteraf onnodig optreden”. Maar zeker zo alarmerend is de constatering van Trouw dat dan, in 1996, er structureel sprake is van het knoeien met cijfers door de politiekorpsen. Dat de korpsen hun cijfers over de omgang met vuurwapengebruik bewust drukken. Dat de statistieken kunstmatig laag worden gehouden.
1996 Is alweer vijftien jaar geleden. En wat hebben we dus ondertussen bereikt? Dat anno 2011 individuele politieagenten zich huilend komen melden bij de rechter voor een schadevergoeding, omdat ze een dienstwapen hebben gebruikt en daar zo vreselijk onder lijden.
Is dat vooruitgang?
Wat me in het kader van deze rare ontwikkeling wel van belang lijkt, is dat het publiek eens een rekenkundig betrouwbare uitsplitsing krijgt van de verschillen in trigger happiness tussen mannelijke en vrouwelijke politieagenten, ook gemeten naar hun uren in actieve dienst op straat.
@ Mieke,
kijk dat is nu framing, om te stellen dat meteen iedereen (bijvoorbeeld met een aardappelschilmesje in de hand) als een idioot moet worden gezien.
Ten eerste zijn er natuurlijk best veel idioten, en er zijn veel mensen die soms domme dingen doen, schrijven, zeggen, etc.
En er zijn mensen die dan in een oogwenk een beslissing moeten nemen, waarbij “wij” blijkbaar vinden dat die beslissing toch goed afgewogen dient te zijn. Dat is natuurlijk onzin. Rustig zittend achter ’n bureau, rustig de tijd nemend om e.e.a. te overdenken neem je vast regelmatig andere besluiten.
Als iemand met pijl en boog tegenover je staat en diegene maakt de indruk dat hij op jou mikt, ga je nu eenmaal niet kalme dialoog met diegene aan. Normale mensen maken dan dat ze wegkomen, tenzij ze geen keus hebben, bijvoorbeeld vanwege hun beroep.
Hebben ze dan geen keus? Ja natuurlijk hebben ze die, ze kunnen zich terugtrekken, om versterking vragen, de boel de boel laten, et cetera. Er zijn schrijnende gevallen bekend waarbij dat inderdaad gebeurd is.
Als je, zoals ik hoop, wat verantwoordelijkheidsgevoel heb, heb je die keus al eigenlijk niet meer echt. Je probeert mensen te beschermen, een conflict op te lossen, je dwingt jezelf risico te nemen.
Daar kun je inderdaad op trainen, dat trekt vooral veel trigger-happy volk aan, & daar moet ik niet aan denken. Voor een professioneel opgeleide en getrainde politie-agent lijkt me dit een stress-volle situatie. Een machinist die getraind is weet hoe hij snel een trein kan stoppen, maar dat is nooit snel genoeg als er iemand voorspringt. Diezelfde machinist weet best dat het niet zijn schuld is, dat hem niets te verwijten valt, maar het levert toch ongelooflijk veel stress op. De meeste machinisten die iets dergelijk meer dan eens overkomt zijn na 3 tot hooguit 5 keren “op”. Is dat een goede indicatie van wat iets dergelijk bij een fatsoenlijk individu aanricht?
Je hoort niet met wapens te zwaaien, je hoort geen ambulance-personeel lastig te vallen, je hoort geen brandweerlieden te verhinderen hun werk te doen. Als mensen dat fatsoen niet op kunnen brengen verbind daar dan minstens consequenties aan. Smartegeld lijkt mij een goede keus.
Uit het blog:
Een van de drie betrokken agenten voelde zich zodanig bedreigd dat hij zijn dienstwapen trok.
En schoot.
Hij raakte de verdachte in het bovenbeen.
Heeft die agent van de regiopolitie Groningen even pech….
“”
http://nos.nl/artikel/276452-politiekogel-werd-hagenaar-fataal.html
Toegevoegd: dinsdag 27 sep 2011, 15:59
De verwarde man die donderdag in Den Haag door de politie werd neergeschoten, is overleden als gevolg van de schotwond.
De man stond op de Grote Markt met een mes te zwaaien. De politiekogel raakte een slagader in zijn been. Sectie van het Nederlands Forensisch Instituut heeft uitgewezen dat het bloedverlies hem fataal werd.
“”
Volgende keer beter mikken!
Nee wacht, eerst nog een paar goeie lessen anatomie natuurlijk!
Want als zo’n agent het rechtvaardig vindt dat hij duizend Euro rijker wordt na het schieten in iemands bovenbeen zonder fatale gevolgen, wat had hij dan wel niet voor goudschat van het slachtoffer kunnen vragen en toegewezen krijgen voor zijn psychisch leed, als de man in Finsterwolde óók aan diens schotwond overleden zou zijn?!
Ik voorspel je dat er een hele nieuwe wereld opengaat, voor de Hermandad en voor Rechtbanken. Maar het kon er weleens erg stinken, in die nieuwe wereld.
Met excuses aan iedereen die zich door deze reactie gekwetst voelt.
Ik bedoel het cynisch.
Hoe ver gaat die idioterie om werkelijk alles te juridiseren?
Los daarvan vraag ik me af of een agent die een trauma oploopt door te schieten wel geschikt is voor zijn werk. Ten eerste kan zo’n vent blijkbaar niet vooruit denken: als je agent wordt, schietles krijgt, een schietdiploma haalt en een pistool krijgt, dan weet je dat je dat ding wellicht ooit moet gebruiken. Hoe kun je dan nog in hemelsnaam mentaal niet hierop voorbereid zijn?
Ten tweede betekent zo’n claim dat je mentaal zeer wiebel in de schoenen staat. Een trauma ontstaat doorgaans door onverwachts heftig geweld waar je machteloos tegen staat. Een kind dat geslagen wordt, een mens dat ontvoerd en mishandeld wordt. Maar een agent die getraind is op omgang met geweld, die zelf kiest voor het trekken van een wapen, hoort normaalgesproken hier geen trauma aan over te houden. Dat gebeurt alleen bij ernstige emotionele labiliteit.
Ambulancepersoneel en brandweer vind ik overigens iets anders. Deze mensen dragen geen wapen, hebben hier geen training in gehad en bezitten geen geweldsmonopolie. Agenten en soldaten hebben beroepsmatig te maken met geweld en moet hiermee om kunnen gaan.
@Johan,
denk je echt dat training helpt tegen traumatische ervaringen?
Heb je enig idee wat “schietles” inhoudt? Je gelooft zelf toch niet dat ze daar leren om op echte mensen te schieten?
Wel ‘ns meegemaakt hoe soldaten uiteen oorlog terug komen? Zijn toch ook getraind?
Een agent “kiest” maar zeer beperkt zelf voor ’t trekken van een wapen, de normale agent stelt dat -gelukkig- zo lang mogelijk uit, en doet dat enkel in noodgevallen, als er eigenlijk geen andere keus meer is. Ja, weglopen en de boel de boel laten, lijkt je dat echt een betere keuze? (en zou dat geen trauma opleveren?)
Hoe wil je iemand trainen op ’t neerschieten van een ander zonder daar een trauma aan over te houden? Als dat al zou lukken, dan nog zouden wij vervolgens opgescheept zitten met een politiekorps dat ik dan liever niet tegen zou komen en al helemaal niet om hulp zou vragen.
@Sjef
De essentie hier is: controle over de situatie. De agent heeft een keuze, hij kan geweld gebruiken of niet. Bij zo’n keuzemogelijkheid loop je in principe geen trauma op. Tenzij je dus al wiebel in de schoenen staat.
Bij soldaten is die controle er veel minder, omdat in ons legermodel een sterke hierarchie bestaat. Soldaten moeten vaak doen wat hen opgedragen wordt. Daar krijg je een trauma van.
Natuurlijk is het afschuwelijk om een ander mens leed toe te brengen en kan iemand daar diep van geschokt zijn en het een tijdje heel moeilijk hebben. Maar precies wat “A” hieronder ook zegt, dan kunnen (tand)artsen ook een trauma oplopen, want veel behandelingen zijn niet pijnvrij en bloederig.
Overigens, als dat “trauma” veroorzaakt is door een slechte training, dan moet de politie-academie aangeklaagd worden.
De kern van de zaak is: is bewezen dat de agent schade ondervindt door minder psychisch welbevinden? En zoja, is bewezen dat het veroorzaakt is door dit incident en niet door b.v. gebrekkige training of opvang in de eigen organisatie?
Mijn beeld van de politie wordt hierdoor in elk geval niet positief bijgesteld. Als ze al bij die 75% horen die wel durft in te grijpen bij bedreigende situaties, moet je weer uitkijken dat ze niet een schadevergoeding eisen omdat ze aan de aanhouding een stemmingswisseling overhielden.
@Johan
Je maakt een kapitale denkfout. De essentie hier is niet “controle over de situatie”, de essentie hier is “verantwoordelijkheid”.
Een soldaat kan op bevel moeten schieten, en ondanks het feit dat het dus niet zìjn verantwoordelijkheid is, daar toch een trauma aan overhouden.
Een tandarts, een chirurg, etc. moet in iemand snijden e.d. om die persoon uiteindelijk beter te maken, of op zijn minst een betere kans te geven.
Een agent die moet schieten moet zelf die verantwoordelijkheid nemen, en hij doet ’t niet om iemand beter te maken of iets dergelijks, hij moet dat doen om in uiterste instantie iemand uit te schakelen (en hopen dat diegene niet overlijdt).
Het bericht dat 25% van de agenten daar moeite mee heeft is zowel verontrustend als bemoedigend. Niet optreden bij mogelijk geweldadige situaties lijkt op het ontlopen van hun verantwoordelijkheid, en dat vind ik zeker verontrustend.
Maar aan de andere kant: ik zou het vreselijk vinden als wij een politiekorps zouden hebben, bevolkt met mensen die er geen enkele moeite mee zouden hebben mensen neer te schieten, in die zin dus bemoedigend.
Uiteindelijk zijn we allemaal mensen, ook politieagenten.
Dus ambualnce personeel moet ook een vergoeding hebben want mochten ze een ernstige gewonde zien dan hebben ze een trauma en vragen aan het slachtoffer een vergoeding
Daar zou je nu op kunnen wachten inderdaad, op zo’n tendens onder medische hulpverleners. Ware het niet dat die hun hart doorgaans op een betere plaats hebben zitten dan een deel van wat er bij de politie in dienst is.
Zal heus wel voortkomen uit de totaal verschillende beroepen. Van een Rottweiler, een Doberman of een Pitbul verwacht je ook dat ie grijpt, en niet dat ie de tegenstander van z’n baas begripvol gaat staan likken. Maar hoezeer het beroep van politieagent ook zwaar is en een enorme discipline en zelfbeheersing vereist, als ze individueel het recht houden om hun slachtoffers na gebruik van hun dienstwapen ook nog eens financieel en met de rechter aan hun kant te beschadigen voor indrukwekkende bedragen, dan zijn we op een ontiegelijk hellend vlak aangeland.
Als er financiële compensatie moet komen voor elk schrammetje op de ziel van een agent zoals de schutter hier die “baalt”, dan uit een apart fonds. Een overheidsfonds, uit algemene belastingmiddelen. Maar niet uit de portemonnee van degene die is neergeschoten, of doodgeschoten, door politiemensen.
De huidige constructie is niet alleen totaal onethisch, maar werkt ook een verloedering bij de politiekorpsen in de hand. Dat moet direct gestopt worden.
Want onderhand mag de vraag gesteld gaan worden waarom we eigenlijk zo fel de Nazi’s ons land uit hebben laten schoppen/hebben geschopt in de jaren ’40/’45. Naast een bezettende macht, hadden die een ideologie waarbij in hun maatschappij geen plaats was voor o.a. gehandicapten en geestelijk onvolwaardig functionerende mensen.
Ik constateer dat het huidige kabinet, geleid door wat ooit een liberale VVD’er was, er eender over denkt. En er een mentaliteit op nahoudt die op een aantal punten m.i. nadrukkelijk steeds meer aan de Moffen doet denken. Nu onder het mom van bezuinigingen, worden vooral de meest kwetsbare inwoners enorm gemarginaliseerd en veel van wat ze nog aan levenskwaliteit hadden, wordt hen afgepakt.
Naar analogie van de sluwe demagogie van Goebbels, zijn we hier intussen al zo ver dat een soort “grootst mogelijke minderheid” van harte staat achter bezuinigings- en inperkingsmaatregelen die vooral de zwaksten, “de uitvreters”, treffen. Kijk de resultaten de laatste tijd van allerhande polls er maar op na. En die grootst mogelijke minderheid, bestaat allereerst uit VVD’ers en PVV aanhang: nooit te beroerd om niet verder dan hun eigen onderbuik te kijken.
En als verwarde mensen doordraaien, zoals die stumper met dat mes op een terras in Den Haag (en een buitenterras is nog eens wat anders dan een klein keukentje!), mogen ze als dat zo uitkomt doodgeschoten worden door de politie. Knie, slagader, jammer maar helaas.
Mochten ze nog wat bezit achterlaten voor hun erfgenamen, dan hebben die pech. Want de Nederlandse rechter kan de vruchten van hun materieel armoedige bestaan, aan de politieschutter toebedélen. Om die te compenseren voor het vreselijke feit dat die zijn of haar dienstwapen heeft gebruikt. Nabestaanden van de Nazi slachtoffers zagen doorgaans ook niets terug van het bezit van hun ausradierte geliefden. Zo’n 70 jaar later staan wij toe dat de Nederlandse Staat onder leiding van de VVD kwetsbare mensen zoals gehandicapten en psychiatrische patiënten, super-economisch in bijna elk en ieder opzicht gebruikt, verwerkt. Hen marginaliseert om qua zorgbehoefte van hen af te komen, en er zelf beter van te worden. Nog even, en met dank aan de tere zieltjes van een paar Groninger politieagenten, en het loopt allemaal weer als een machine, als een trein….
Te gechargeerd? Laten we de conclusies van het onderzoek door de Rijksrecherche inzake de schietpartij in Den Haag even afwachten. Dat zal misschien weer zo’n ijkpunt worden van de huidige beurswaarde van noodweer resp. noodweerexces. Maar misschien ook niet.
“”
Trigger happy (niet)
22 september 2011 Door rob zijlstra
Ik lees graag uw mening.
“”
Niet zozeer een mening (die heb ik hierboven naar mijn gevoel al voldoende verwoord), maar gewoon een feit uit de praktijk van hoe een politiekorps met stress kan omgaan. Zonder daarvoor een Rechtbank, en een zelfgemaakt vuurwapenslachtoffer, te ge-/misbruiken.
In de periferie van het IJsselmeer ten zuiden van Amsterdam, ligt de kust van Het Gooi. Daar ligt een aantal “wielen”. In de kern van zo’n wiel ligt op sommige plaatsen een echt eiland. Flink bebost. Een deel van dat gebied is al eeuwenlang eigendom van een Gooise familie (Erfgooiers). Een zeker niet kapitaalkrachtige familie, maar dit terzijde. Noblesse oblige.
Het politiekorps Amsterdam-Amstelland maakte al langere tijd gebruik, met medeweten en medewerking van de eigenaren, van zo’n eiland. Dat door z’n bebossing nagenoeg totale privacy bood, visueel en auditief.
En wat kwamen leden van het korps – met hun leiding – daar doen, als ze er voor de zoveelste keer weer kwamen?
De aanleiding was nooit een door moderne management-technieken gedicteerde setting en aanpak. De aanleiding was een menselijk invoelbare, na (weer) een zeer ingrijpend incident waar agenten bij betrokken waren geweest. De locatie bood ieder van hen de mogelijkheid om te praten, te praten, te práten…., te janken, en zich ook letterlijk uit te schrééuwen over wat ze hadden meegemaakt. Met en tussen collega’s, en superieuren. Maar ver weg van de nieuwsgierige buitenwereld. En ook ver weg van het bureau, het kantoor.
Een deskundig psycholoog zal je vertellen dat een integere, goedwillende politieman/vrouw aan zoiets méér heeft dan aan een gang naar de Rechtbank om zich financieel te laten “compenseren”, op kosten van het vuurwapen (dienstwapen) slachtoffer.
Een achterneef van me diende een paar jaar geleden in Afghanistan. Zodoende leerde ik dat Defensie ergens in de buurt van Kreta zich een eilandje heeft toegeëigend waar de Hollandse militairen die terugkeren uit dat land van de Taliban en de bermbommen, een tussenstop van geruime tijd maken om zich helemaal te buiten te gaan, van zich af te praten en af te reageren. Eerder laat Defensie ze niet gaan in de Hollandse samenleving.
Voorwaar dat de provincie Groningen wel over afgelegen locaties beschikt waar Groninger politieagenten die “balen” van wat hen bij de uitoefening van hun werk is overkomen, weer mens zouden kunnen worden. Normaal mens. Normale politieman of -vrouw. De stress verwerkt, en bestand tegen nieuwe stress die inherent is aan hun baan. Gesteund door collega’s en superieuren. Zónder het aanzien van de Nederlandse politie geweld te moeten aandoen door een extreem discutabele financiële claim op het slachtoffer, dat ze met hun dienstwapen zelf tot slachtoffer hebben gemaakt.
De kwestie die Rob Zijlstra heeft aangeslingerd (in 2 blogs hier intussen), kon naar mijn indruk dan ook weleens allereerst een indicatie zijn voor inadequaat leiderschap bij de regiopolitie Groningen. Dat, of men heeft bij het korps onvoldoende gehoord van nazorg, Of hoe rotte appelen het risico inhouden van het aansteken van de hele oogst.
En wat ook zou helpen om deze in ieder opzicht armoedige graaicultuur van verwaarloosde leden van het regiokorps Groningen een halt toe te roepen, is een Openbaar Ministerie (vestiging Groningen) dat niet hersenloos met alle winden meewaait.
Mieke, je mist het punt. De financiële compensatie is niet bedoeld om agenten zich dan beter te laten voelen, dat zou belachelijk zijn.
Het is wel bedoeld om al die knuckleheads en andersoortige Neanderthalers er van te doordringen dat ze zich niet zo moeten gedragen. Of dat werkt is weer een tweede, maar je hoort wel degelijk een (financiële) tik op je vingers te krijgen als je vind dat je dat wel kunt maken.
Dan heet het geen compensatie, Sjef. Dan heet het straf.
Ik denk dat je de kern van deze discussie mist.
@Johan,
Straf als compensatie is voor jou onmogelijk?
Het zijn namelijk twee manieren waarop je naar hetzelfde kunt kijken.
Compensatie moeten betalen wordt door degene die moet betalen vast als straf gezien.
Degene die de compensatie ontvangt ervaart dat niet als “beloning” voor zijn actie, maar als compensatie voor het feit dat de dader hem heeft gedwongen een actie te ondernemen waar hij bepaald niet op zat te wachten.
Het verschil is dat de dader uit eigen vrije wil iemand bedreigde en de agent tot zijn actie werd gedwongen juist door die bedreiging.
.
http://nieuwsuur.nl/onderwerp/300779-kwart-agenten-grijpt-niet-in.html
Een kwart van de politieagenten grijpt bij risicovolle situaties niet in. Ze zijn te slecht getraind, bang voor grof geweld of er is te weinig ondersteuning ter plaatse.
Vertrouwelijk onderzoek
Dat staat in een nog vertrouwelijk onderzoek van de Nederlandse Politieacademie, dat in handen is van Nieuwsuur. Ruim 4400 agenten is gevraagd naar hun ervaringen.
© Nieuwsuur
uitzending straks vanaf 22:00 uur, Ned. 2
Stel mieten de politie! komop man verman jezelf en doe je werk eens zonder de hele tjid te huilen. Gatver slechte ontwikkeling dit!