Rechters: ‘U was om het maar eens populair te zeggen op stap geweest.’
Anke (24) uit Drachten zegt dat dat klopt, op stap in Groningen, samen met Kuno.

Het is nu maandagochtend, 26 september 2011.
Het was toen zaterdag 2 januari 2010, buiten was het al donker en had gesneeuwd.
Zo traag het strafrecht kan werken, zo hard reden Anke en Kuno na het stappen samen terug naar huis.

Op de A7 ter hoogte van hectometerpaal 193-0 gaat het mis.
Ze halen met al die sneeuw de voor hen rijdende auto in, raken in de slip, schuiven links tegen de vangrail, tollen naar de andere kant en komen tegen de vangrail rechts tot stilstand.
Anke stapt uit en ziet dat het flink mis is, een boel schade.
Kuno kan niet uitstappen omdat de deur klemt.

Verder ziet Anke niets, – zegt ze – ze stapt weer in en rijdt zo goed en kwaad het gaat door.
Via de eerstvolgende afslag, maar een heel klein stukje verderop, verlaten ze de snelweg en parkeren de auto op een parkeerplaats.
Rijden kan niet meer.

Anke weet op dat moment niet – zegt ze – dat ook de auto die zij inhaalden, is gecrasht.
Dus ook weet ze niet – zegt ze – dat de inzittenden, een moeder en een dochter, daarbij gewond zijn geraakt.

De politie komt en tijdens de afhandeling, krijgen de agenten Anke en Kuno bij hun kapotte auto in het vizier.
Dan wordt iets duidelijk.

Anke moet mee naar het politiebureau.
Ze heeft tijdens het stappen gedronken.
Op weg naar het bureau stuurt ze een sms’je naar Kuno.
Ze typt, misschien wel tipsy: ‘Niks zeggen hoor, als ik alle schuld krijg, prima.’

Hoe, wordt niet duidelijk, maar de politie onderschept dat merkwaardige sms-berichtje.
De agenten krabben zich achter de oren.
Ze besluiten nader onderzoek te doen.
Ze vragen camerabeelden op van de parkeergarage waar Anke zegt te zijn geweest.
En verhip: op de beelden is te zien dat niet Anke, maar Kuno achter het stuur zit.

Rechters: ‘Probeert u Kuno te beschermen door alle schuld op u te nemen?’
Anke: ‘Nee.’
Rechters: ‘Honderd procent?’
Anke ‘Ja.’

De rechters willen weten hoe het kan dan, dat eerst hij, maar later zij achter het stuur zit.
Anke, beide handen in het haar: ‘k Weet niet.’

De rechters geloven het wel, in die zin dat ze niet doorvragen.

De slachtoffers maken het niet goed.
Een van hen heeft, nu het al meer dan anderhalf jaar geleden is, nog altijd lichamelijke klachten en is daardoor haar baan kwijtgeraakt.

Van Anke en Kuno hebben ze nooit iets vernomen, wat steekt.
Anke mompelt iets van tja, ze had het wel een keertje geprobeerd, via de verzekering, maar daar was het een beetje bij gebleven of zo.

De officier van justitie wil van haar weten, hoe ze het vindt, nu zo hier op maandagochtend als verdachte in het bankje zit?
Anke zegt dat ze zenuwachtig is.
En dat ze is ontslagen, twee weken geleden, als gevolg van de gebeurtenissen.
Of dat echt waar is, blijft ook onduidelijk.

De officier van justitie zegt dat Anke kort na het ongeluk haar rijbewijs terug heeft gekregen omdat er op het parket een foutje was gemaakt.
Die fout moet nu worden hersteld.

Volgens de richtlijnen van het openbaar ministerie moet Anke twee maanden de gevangenis in, zal ze daarna achttien maanden lang geen motorvoertuig mogen besturen en moet ze een boete betalen van 670 euro omdat ze de plaats van het ongeluk heeft verlaten.

De officier van justitie zegt dat ze van de richtlijnen zal afwijken, maar niet waarom ze dat doet.
Ze eist een taakstraf van 150 uur en een rijtontzegging van achttien maanden.

Rob Zijlstra

• Kuno moet later op donderdag 8 december 2011 terechtstaan

.

UPDATE – 10 oktober 2011 – uitspraak
De rechtbank is het volledig eens met het openbaar ministerie. Anke heeft zich schuldig gemaakt aan een misdrijf door roekeloos rijgedrag. De rekening: een taakstraf van 150 uur en een rijontzegging gedurende anderhalf jaar.