In de rechtszaal wordt wel eens gezegd dat jongvolwassenen nog volop in ontwikkeling zijn.
Dat jonge mensen voor hun 23-ste nog niet alles tussen de oren hebben zitten wat nodig is om een echte volwassene te kunnen zijn.
In de rechtszaal kun je dan ook overwegingen optekenen dat jeugdige verdachten van ernstige misdrijven een stevige straf verdienen, maar dat – aan de andere kant – ook rekening moet worden gehouden met de nog jonge leeftijd.

Dit laatste heeft met dat eerste te maken.

En dan kan het gebeuren dat zo’n jeugdige verdachte een (iets) lagere straf krijgt dan hij eigenlijk verdient.
Omdat we hem (nog) niet willen afschrijven.

Kay is 20 jaar.
Hij heeft een droom: hij wil auto’s verkopen.
Het openbaar ministerie heeft andere ideeën over zijn toekomst.
De officier van justitie eist naast vijftien maanden gevangenisstraf de maatregel TBS met dwangverpleging.
TBS wordt, of het waar is of niet, wel het afvoerputje van het Nederlandse strafrechtsysteem genoemd.

Mochten de rechters de eis overnemen, dan zal Kay zijn droom voor de toekomst bijstellen.
Dan pleegt hij zelfmoord.
Wanneer hij dat aankondigt, wijst hij met een priemende vinger naar de drie rechters. Zegt, heel boos: ‘Dan zijn jullie daar verantwoordelijk voor.’

In 2009 ontmoette Kay in Stadskanaal zijn huidige vriendin Sofie.
Ze gingen samenwonen.
Eerst was dat leuk, maar toen het 2010 was geworden, werd het allemaal anders.
Steeds vaker hadden ze ruzie en na een tijdje hadden ze samen elke dag mot.
Daarbij vielen klappen, soms ook over en weer, want Sofie is de gemakkelijkste niet.

Maar Kay sloeg harder en nadat hij ook was gaan schoppen, tegen Sofie, door deuren en kasten en tegen keukenlaatjes, tegen ruiten in hun woning, stond regelmatig de politie voor de deur.
Sofie was dan in tranen, had zichzelf opgesloten in de kelder beneden of in de badkamer boven.

Dan deed ze haar verhaal, dat ze na de zoveelste klappen dagenlang suizende oren had, dat ze zo vreselijk bang was voor Kay, bang dat hij haar zou vermoorden.
Daarom wilde ze geen aangifte doen.
Om dan weer monter uit te leggen dat ze helemaal niet bang was.
Ja, wel heel verdrietig.

Een paar keer liep het flink uit de hand, zoals op een dag bij het busstation in Appingedam.
Of die keer op het perron van het treinstation in Scheemda.
De politie moest er aan te pas komen.

In augustus vorig jaar ging het echt mis.
De ruzie liep zo hoog op, dat heel de straat was uitgelopen.
Kay werd aangehouden en de politie maakte foto’s van de ravage in de woning.
De rechters houden de foto’s in de lucht en merken op: ‘Een windhoos is er niets bij.’

Sofie deed haar verhaal, deed aangifte, kwam vervolgens weer met een ander verhaal en trok de aangifte in.
Dan vertelde ze dat ze alles een beetje had overdreven.
Dat ze alleen de nare dingen had verteld, niet de fijne die er ook waren.

Kay tegen de rechters: ‘Ze overdrijft niet. Ze liegt. Van alles wat zij zegt, is 95 procent gelogen.’
Hij zegt dat Sofie hem wekelijks in de gevangenis opzoekt.
Dat Sofie nooit letsel heeft bekomen.
‘Als ik sla, zou ze wel letsel hebben.’
Zegt ook: ‘Ik hou van haar.’

Bijna twee uur lang zagen de rechters Kay door.
Tientallen keren antwoordt hij dat het niet klopt.
Het wordt hem niet gemakkelijk gemaakt.
‘Het klopt niet. Moet ik dat dan blijven zeggen?’

Deskundigen: ‘Hij denkt zeer naïef vooruit.’
Rechters: ‘Bent u een luchtfietser?’

De officier van justitie zegt op zijn beurt dat hij de dossiers die bol staan van huiselijk geweld wel kent.
Dat in die dossiers liefde en haat hand in hand gaan en dat alles in zo’n dossier haaks op elkaar staat.
Maar dat hier sprake is van buitengewoon ernstige feiten, omdat Kay zijn Sofie stelselmatig heeft bedreigd en mishandeld gedurende een lange periode.
‘Sofie heeft het zwaar te verduren gehad.’

Dat Kay een behandeling moet ondergaan, staat voor de officier van justitie als een paal boven water.
Want dat zegt hij.
Hij zegt ook dat Kay zich niet wil laten behandelen.
Want dat zegt Kay zelf.
Hij zegt dat Kay zegt, ik deug, ik functioneer prima, aan mijn lijf geen polonaise, laat mij maar gaan en auto’s verkopen.
Vervolgens formuleert hij zijn strafeis.

Ditmaal wordt niet – aan de andere kant – in overweging genomen dat ook rekening moet worden gehouden met de nog jonge leeftijd van de verdachte.

Het is niet de eerste keer dat Kay tegenover rechters zit.
Hij is vaker veroordeeld wegens geweldsdelicten.
Een deel van zijn jeugd, een keer vier jaren achtereen, heeft hij opgesloten gezeten.
Kay zegt: ‘Ik heb mijn hele jeugd weggegooid. Op een wekelijks gesprekje na, was er nooit iets van behandeling. En nu, nu ik onschuldig ben, moet ik naar de TBS?’

Eerst wijst die priemende vinger richting rechters, daarna volgt een snijdende beweging langs zijn keel.

Op de tribune zit Sofie.
Nadat die nare TBS-eis is gevallen, roept ze: ‘Maar het is gewoon niet waar.’
De rechters roepen bars terug dat het publiek zich stil moet houden.
Kay, wanhopig: ‘Maar zij is geen publiek.’

In zijn laatste woord verzoekt hij de rechters om Sofie opnieuw te horen.
Omwille de waarheid en de leugens.
De rechtbank heeft daar geen trek in.

Met gebogen hoofd, met de grote mensenproblemen tussen de oren, verlaat Kay zittingszaal 14.

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 2 februari 2012 – uitspraak
Kay is schuldig, maar niet aan alles wat door het openbaar ministerie ten laste is gelegd. Wat overblijft is te weinig voor het opleggen van de maatregel tbs. En omdat minder wordt bewezen dan was tenlastegelegd, moet ook de straf lager, vindt de rechtbank: 15 maanden waarvan 10 voorwaardelijk met een extra lange proeftijd van 3 jaar. Verder moet Kay aan zijn vriendin 230 euro en 15 cent betalen.

.