In de rechtszalen verschijnen verdachten die een moeilijke jeugd hebben gehad.
Dit is stevig vloeken in de kerk vandaag de dag, maar zo is het wel.

Er bestaan kinderen die geen opvoeding krijgen omdat ouders daartoe niet in staat zijn.
Te dronken, te verslaafd, te druk, te gek, te veel eigen problemen.

Er bestaan kinderen, pubers, die verslaafd zijn aan alcohol, de dag wietrokend doorbrengen met gapen en chillen, die met torenhoge schulden geen dak boven het hoofd hebben, maar op straat leven.
Ja, ook in Groningen, stad of platteland, maakt niet uit.

Er zijn kinderrechters die iets anders zijn gaan doen omdat ze hun werk te zwaar vonden vanwege de dieptrieste ellende in kinderlevens waarmee ze dag in en dag uit werden geconfronteerd.

Ik heb wel ouders – vaders- in de rechtszaal gezien die daar zaten omdat ze hun eigen kind hadden verkracht of hun kinderen jarenlang seksueel hadden misbruikt.
Maar nog nooit heb ik ouders in de verdachtenbank zien zitten omdat ze hun kinderen stelselmatig verwaarlozen.

Maandag zag ik het wel andersom.
Maandag stond een 55-jarige man uit Winschoten terecht omdat hij bezorgd was over zijn dochter.
Twee uur lang werd hij door de rechters doorgezaagd over zijn begane misdaad.

De man, Achmed is zijn naam, heeft een goede baan en vier dochters.
Met drie dochters gaat het uitstekend, goede opleidingen, mooie banen.
Met Abella, 18 jaar en de jongste, gaat het iets minder, dan wel iets anders.

Abella woont in Groningen.
De afspraak was dat ze in de weekeinden thuis is.
Op een dag kunnen haar ouders geen contact met haar krijgen.
Dat is ongebruikelijk.
Op de tweede dag evenmin en neemt de bezorgdheid toe.
Op de derde dag zonder contact is er grote angst en wordt Abella door haar ouders die ten einde raad zijn als vermist opgegeven.

Twee dagen later komt er bij de politie een melding binnen dat er gedoe is in een appartementencomplex in het zuiden van de stad.
Er wordt daar geschreeuwd, er zou iemand van het balkon zijn gesprongen.
De politie gaat ter plaatse.

In het complex treffen de agenten vader Achmed aan, in het gezelschap van Ali, een 43-jarige vriend van de familie.
Achmed en Ali worden aangehouden op verdenking van wederrechtelijke vrijheidsberoving en bedreiging en worden afgevoerd.

Het is ongeveer zo gegaan: vader Achmed is met al zijn zorgen naar het wooncomplex gegaan en vraagt aan een bewoner of die hem wil bellen zodra zijn vermiste dochter Abella thuiskomt.
Dat telefoontje komt.
Vader Achmed vraagt Ali hem naar Groningen te brengen, omdat hij zelf niet in staat is te rijden.
Vanwege de spanningen.

Ze bellen aan, horen stemmen, maar de deur blijft gesloten.
Via een buur en een balkon komen ze toch binnen.
En daar zit Abella, te chillen met drie jongens.
Op tafel liggen jointjes.

Er vallen woorden.
Twee jongens gaan er als een haas vandoor.
Nog meer woorden, boos geschreeuw.
Frank, de derde jongen, is het vriendje van Abella.
Hij wordt zo bang van alles dat hij via het balkon de woning verlaat en de politie belt.

Van dat vriendje had vader Achmed al gehoord.
Hij zou een crimineel vriendje zijn, een jongen die in de gevangenis heeft gezeten.
Achmed beveelt zijn dochter met hem mee te gaan, mee naar huis.
Zij wil dat niet.
Hij trekt aan haar arm, pakt haar vast.

Tegen de rechters, geëmotioneerd: ‘Het is mijn dochter en ik ben de vader.’

Abella doet aangifte, maar trekt die later in.
Thuis hadden ze goede gesprekken gevoerd.

Achmed zegt tegen de rechters dat hij het beste wil voor zijn dochter.
Niet alleen qua opleiding, maar ook wat vriendjes betreft.
En een vriendje dat als crimineel in de gevangenis heeft gezeten, geniet niet zijn voorkeur.
Ook van drugs in relatie tot dochter wil hij niets weten.
Zegt: ‘Wij zijn moslim.’

De officier van justitie zegt dat het voor een vader ‘op zich een goede eigenschap is om zorg te hebben voor zijn dochter’. Maar dat het gaat om de manier waarop hij uiting heeft gegeven aan die zorg.
De officier van justitie: ‘En dan kom ik tot de conclusie dat de vader uit zorg de strafrechtelijke grens is overgegaan. Hoe groot de zorgen ook, zijn dochter is meerderjarig. En je kunt niet van je kind eisen dat ze een relatie aangaat met iemand met een goede opleiding of met iemand die niet in de bak heeft gezeten.’

Achmed en de vriend van de familie verdienen straf, want vrijheidsberoving is een ernstig feit, zegt de aanklaagster.
En vult ze aan: ‘De straf moet ook worden gezien als een signaal.’

Dacht, maar dit terzijde: hoe gaat het openbaar ministerie dat signaal afgeven? Gaan ze een persconferentie geven? Spotjes bij RTVNoord de komende dagen? Schuift de hoofdofficier van justitie vanavond aan bij DWDD? Gaat het ministerie persberichten in verschillende talen verspreiden? Of zou het openbaar ministerie verwachten dat de rechtbankpers het signaal de wereld instuurt? In dat geval staat het alleen hier en dan is het maar een signaal van niks.

Enfin.

Vader Achmed en vriend Ali horen vier maanden voorwaardelijke gevangenisstraf eisen en een taakstraf in de vorm van een werkstraf van tachtig uur.

Dochter Abella heeft zich tijdens de zitting liefdevol bekommerd om haar moeder die het op de publieke tribune zicht- en hoorbaar zwaar heeft.
Na ruim drie uur verlaat de familie het gerechtsgebouw.
Ik zie hoe dochter haar vader omhelst, hem een zoen geeft en dan naar haar fiets loopt.
Vader Achmed stapt in de auto en roept haar nog iets na.
Misschien roept hij wel dat ze een beetje voorzichtig moet zijn.
Zoals een bezorgde vader dat kan zeggen.

Rob Zijlstra

.
UPDATE  – 5 maart 2012 – uitspraken
Vader Achmed en vriend Ali hebben zich schuldig gemaakt aan een poging tot vrijheidsberoving en bedreiging, zo vindt de rechtbank. De straf valt voor beiden lager uit dan de eis: 120 dagen celstraf waarvan 117 voorwaardelijk. De drie dagen die ze moeten zitten, hebben ze al gezeten.