Journalist Gerard van Westerloo is dood, want zaterdag overleden.
Dat raakt mij.
Gerard van Westerloo was een van de beste journalisten van Nederland, zo niet de beste.
En hij was mijn grote voorbeeld.
Dankzij de verhalen die hij schreef, wilde ik net als hij journalist zijn.
Ik wilde (en wil) net zo schrijven als hij dat kon.

Dat is schrijven, maar net een tikkeltje anders.
Zijn boek Niet spreken met de Bestuurder is wat dat betreft onovertroffen.
De Amsterdamse trambestuurders van lijn 16…
Een juweel.

Maar ik leerde Gerard van Westerloo eerder kennen, ik leerde hem kennen door zijn indringende verhalen, in Vrij Nederland, over Suriname, over de politiek, over de 16 gezworenen, de sergeanten en over zijn ontmoeting met Desi Bouterse.
Zinderend

Een van de slachtoffers van de decembermoorden was (is) Jozef Slagveer.
Journalist.
Van Westerloo schreef acht dagen na die moordpartij in Fort Zeelandia in Vrij Nederland: ‘Zijn vele journalistenvrienden kunnen maar een ding voor hem terugdoen: de feiten achterhalen en publiceren omtrent het schrikbewind dat deze onvervalste Surinamer vermoord heeft.’

En dat heeft hij gedaan, principieel en met gevaar voor eigen leven.
De vele onthullingen, over het ware gezicht van de machthebbers van Suriname en de dubieuze rol van Nederland staan keihard beschreven in twee van zijn boeken: Het legergroene Suriname (1983) en De laatste dagen van een kolonel (1993).
Nog steeds actueel.

Ik heb Gerard van Westerloo een paar keer gesproken.
De laatste keer was twee jaar geleden tijdens de uitreiking van de Jacques van Veen-prijs in Amsterdam.
Ik vertelde hem toen dat ik zijn journalistieke verhalen bewonderde en dat ik dankzij hem (u) journalist ben geworden, dat ik al zijn boeken heb en ook heb gelezen.
Hij vond dat leuk en was bescheiden.
Zei: ‘Dan moeten we daar een keertje over praten.’

Hij schreef in ‘Logboek Nederland‘: Aan de landkant van de Groninger zeedijk is Nederland op zijn aardappeligst. Boerenhoven als waren het plantages, door een lange weg van puin en een brug van steen met de rest van de wereld verbonden. Tussen de boerderijen in ligt het noordelijkste gehucht van Nederland. Het telt vijf huizen en het heet Valom, omdat de huizen er ooit allemaal omgewaaid zijn. Toen werd Valom nog bewoond door het ruwe volk dat de boeren ‘poldervogels‘ noemden. Smokkelaars, stropers, robbenjagers. Nu wonen er kunstenaars en andere ex-stedelingen.’ Och,’ zegt de man die de deur opendoet. ‘Het zegt mij niets, noordelijk.’ (…)

Gerard van Westerloo had als geen ander de gave om het kleine te beschrijven en daarmee het grote te duiden.

De journalistiek heeft het vandaag de dag moeilijk.
Maar wanneer wij allen, wij journalisten, zouden schrijven in de geest van Gerard van Westerloo – de feiten achterhalen en publiceren, met oog voor het kleine om het grote te duiden – dan is er ook na zijn dood voor ons een toekomst.

Dank je wel.

Rob Zijlstra

Gerard van Westerloo – vrij nederland