Ik kijk naar de verdachte en denk, wat moet ik nou met die man?
Moet ik, wat mijn werk is, een stukje in de krant over hem schrijven?

De rechters hadden gevraagd of hij bang is, bang om zijn baantje van nu kwijt te raken?
Op een samenzwerende toon antwoordde hij van niet.
Bijna fluisterend: ‘Want niemand weet het.’

Rechters: ‘En als ze er achter komen?’
Man: ‘Nou, dan kan ik er wel mee ophouden.’

Ik dacht: deze kwibus denkt zeker dat ie bij de dokter zit, veilig in de spreekkamer met de deur dicht, in plaats van in een openbare rechtszitting waar iedereen kan komen kijken en luisteren.

Wat is het belang van een stukje in de krant?
Voorpaginanieuws is het al lang niet meer, want hij is niet de eerste en zal zeker ook niet de laatste zijn die terecht moet staan wegens het in bezit hebben van en/of kijken naar kinderporno.
Maar ook pagina 17 moet gevuld.

En als ik dan dat stukje schrijf, wat vermeld ik dan wel en niet?
Niet zijn naam, want dat doen wij op de krant nooit.
Maar dat hij heel lang leraar op scholen is geweest?
En waar?
Of dat hij nu net met pensioen is en een vrijetijdsbaantje heeft?
Dat hij zelf begon over die speeltuin?
En dat hij…

Of laat ik kenmerken achterwege om te voorkomen dat hij wordt herkend in zijn dorp of buurt?
Om te voorkomen dat hij binnenkort in de herfst van zijn leven achter de bloementjes moet zitten omdat niemand nog iets met hem te maken wil hebben?

In hoeverre ben ik verantwoordelijk voor de ellende die hem te deel kan vallen wanneer er een stukje op pagina 17 staat?
Dat de buren het kunnen lezen en dan ineens zeggen, maar verrek, dit gaat over Kees van hiernaast.

Misschien dat zijn zonen met soortgelijke vragen worstelden.
De jongste zoon van Kees heeft verstand van computers en hielp hem.
Hij kon op afstand meekijken in de computer.

De jongste had zijn vader wel gewaarschuwd, want hij was wel eens wat ranzigheid tegengekomen.
Dat pa enorme bestanden van het internet haalde via Kazaa, een peer-to-peer-programma (P2P) vond hij sowieso al niks.
Maar pa zag er het kwaad kennelijk niet van in, want hij bleef maar doorgaan.

Zijn hobby was het verzamelen van vakantiefilmpjes van naturisten.
FKK-filmpjes.
Naar eigen zeggen zocht hij daar al twintig jaar met regelmaat naar.
Gewoon voor de leuk.

De jongste zoon had de ranzigheid al eens verwijderd, maar moest vaststellen dat het er later gewoon weer opstond.
De jongste zoon besprak het uiteindelijk met de oudste zoon.
De broers zeiden tegen elkaar: ‘Wat moeten we hier mee, wat te doen met pa?’

De oudste was al jaren gebrouilleerd met zijn vader.
Misschien dat het daarom iets eenvoudiger was om naar de politie te stappen en aangifte te doen.
De jongste zoon vond dat niet het beste idee, maar de oudste deed het wel.

Zo belandde Kees in zittingszaal 14.
Hij wilde de rechters vanmiddag doen geloven dat hij er allemaal niet zo heel veel van wist.
Het kwam gewoon mee met die FKK-filmpjes.
Dan zat het er tussen.
Zegt: ‘Mijn fout is dat ik er niet bij na heb gedacht.’

De officier van justitie vraagt waarom hij, ondanks waarschuwingen, risico’s nam, waarom hij met vuur speelde?
Kees: ‘Zeg het maar.’
De officier van justitie: ‘U heeft gezocht naar kinderporno, u heeft het gedownload, in mapjes gestopt en nu doet u alsof u een volledig willoos werktuig bent in dit verhaal. Maar ik kan u verzekeren, het zijn niet de kaboutertjes geweest die het hebben gedaan.’

Kees had bij de politie nog gesuggereerd dat de zonen het misschien zijn geweest, die konden immers van afstand inloggen op zijn computer.
In de rechtszaal komt hij daar op terug.

De officier van justitie vraagt aan Kees of hij wil vertellen wat hij heeft gezien.
Dat wil Kees niet.
De officier van justitie zegt dat het kinderporno betreft en niet van het lichtste soort.
Om dat te onderbouwen of om de ernst van kinderporno te onderstrepen: ‘We zien een kind, een kleuter, op een bed zitten. Het jongetje wordt misbruikt door een man. Aan het einde van het filmpje zit het kind onder het sperma.’

Kees kijkt weg.
Alsof hij niet wil weten wat hij wel heeft gezien.
Misschien toen ook wel gewoon voor de leuk.

De officier van justitie zegt dat het aanbod aan kinderpornozaken in een niet aflatende stroom bij het openbaar ministerie binnenkomt.
Dat er nog duizenden ip-adressen van Nederlandse burgers op planken liggen die om nader onderzoek vragen.
Dat het er zo veel zijn dat de politie er niet eens aan toekomt, want de capaciteit is beperkt.

De advocate zegt dat het scenario van de zonen niet uitgesloten kan worden.
De officier van justitie vindt van wel: ‘Ik eis acht maanden gevangenisstraf, waarvan drie voorwaardelijk.’

Kees mompelt tot slot: ‘Mijn zoon. En dit is het resultaat.’

De rechters doen over twee weken uitspraak.
Ik dacht: maak ik er dan, voor in de krant, een stukje van.

Rob Zijlstra

extra
• FKK

UPDATE – 4 juni 2012 – uitspraak
Kees is schuldig bevonden. Dat hij de ranzigheid als bijvangst kreeg tijdens zijn zoekacties naar FKK-dingetjes, pleit hem niet vij. Nie tuit te sluiten is dat zijn zonen de kinderporno op zijn computer hebben gezet, maar daar moet hij dan weet van hebben gehad. Ofwel: Kees heeft een bijdrage geleverd aan het instand houden van kinderporno waarbij kinderen op grove wijze worden misbruikt.

Over de strafmaat denkt de rechtbank andersd dan het openbaar ministerie: geen gevangensstraf, maar een taakstraf van 150 uur en 3 maanden voorwaardelijk als stok achter de deur. Dit omdat een en ander in ‘familiesetting’ aan het licht is gekomen en omdat de kans dat Kees het nog een keer flikt, als heel klein wordt ingeschat.