In de rechtszaal gaat het vaak over geld, crisis of niet. Veel mannen worden verdachten omdat ze iets willen wat ze niet hebben. Neem Bob (19) en de deze week 24 jaar geworden Marko.

Zij wilden veel drank en drugs, maar beschikten niet over middelen om hun hebberigheid te financieren.
Dat ze die niet hadden, kwam weer omdat ze zich altijd verveelden en rondhingen bij de Albert Heijn in Stadskanaal. Gelukkig hadden ze wel foute vrienden die hen op ideeën brachten.
Niet bijster origineel, maar toch: ze gingen inbreken in auto’s.

Bob en Marko hadden het niet alleen voorzien op autoradio’s – wat heel oubollig zou zijn geweest – maar ook op gereedschap en onderdelen van auto’s, zoals achterlichten.
De buit verkochten ze aan een man met een loods ergens in Musselkanaal.

Ze gingen zo voortvarend te werk, dat het in Stadskanaal, Musselkanaal en Ter Apel begon op te vallen.
Bij de politie stroomden aangiftes binnen.
Er werd besloten tot een onderzoek waarbij Marko in beeld kwam.
Agenten plakten een peilzender onder zijn auto en toen was het snel bingo.

Bob kwam in beeld omdat hij zo handig was tijdens het autokraken, dat bij bloedsporen achterliet.
De DNA-databank deed de rest.

Eenmaal aangehouden, draaide Marko er niet om heen.
Hij had het gedaan.
Dat was overigens niet een grote verrassing: nog geen jaar geleden voorspelde de officier van justitie, ook in zittingszaal 14, dat Marko in de toekomst nieuwe strafbare feiten zou plegen en dat daar grote zorgen over bestonden.
Bob gaf het ontkennen op tijdens de zevende sessie in de verhoorkamer.

Ze bekenden niet alle autokraken waarvan aangifte was gedaan.
Natuurlijk niet die kraken die ze niet hadden gedaan.
Maar gelukkig wisten ze dan meestal wie daar wel verantwoordelijk voor was.
Er vlogen diverse namen van foute vrienden door de rechtszaal.

De rechters zeggen tegen Marko: ‘Er zitten hier veel mensen op de tribune, slachtoffers, die jou niet leuk vinden.’
Marko snapt dat wel want hij knikt.
Rechters: ‘Wat zijn je voornemens?’
Marko: ‘Niet weer doen.’

Ook Bob heeft optimistische toekomstplannen.
Hij wil eerst van de wiet, de speed, XTC, cocaïne, LSD en de GHB af, daarna gaat hij stoppen met het drinken van acht flessen bier per uur dag en dan werken.
Bob: ‘Ik sta daar nu ook open voor. Ik wil mijn ouders niet langer teleurstellen.’

Het klinkt de officier van justitie als muziek in de oren en daarom eist hij een anderhalf jaar celstraf tegen Bob en een jaar tegen Marko die iets minder zaken op de kerfstok heeft staan.

Er zijn ook mannen die verdachten worden omdat ze van alles hebben.
Kijk naar de 45-jarige Leen.
Eigen bedrijf, mooie boot en een gescheiden vrouw met (zijn) kinderen en recht op alimentatie.
Deurwaarders op de stoep.

Leen zegt: ‘Als je met de rug tegen de muur staat, heb je geen keus.’

Leen’s keuze was een hennepkwekerij.
Hij richtte zijn woning op professionele wijze in met kantelende gipsmuren en camera’s voor de beveiliging.
Om te kunnen investeren, verkocht hij wat hij had, inclusief de boot voor 12.500 euro.
Tegen de rechters: ‘In principe fout en achteraf bezien heb je d’r ook niks an. Maar goed, achteraf kijk je een aap in de kont.’

Leen is verlinkt.
Omwonenden hadden gezegd: hij is er nooit, maar er hangen – zo raar – allemaal camera’s aan de muur, ja eentje – heel apart – zelfs in het vogelhuisje in de tuin.
De politie trok een register open en zag dat Leen een bekende was van de opiumwet.
In 2001, een jaar voordat hij in het Noorden was komen wonen, had hij een werkstraf gekregen in verband met hennep.

Vervolgens werd vastgesteld dat de woning een laag energieverbruik kende, maar dat er tegelijkertijd sprake was van een zware netbelasting.
Er werd een warmtemeting uitgevoerd en die leverde beelden op met grote witte vlekken.
Hennep in een kwekerij.

Leen: ‘Klopt wel.’
Hij was een jaar bezig geweest.
Dacht met één oogst, misschien twee, de schulden te kunnen betalen.
En de alimentatie.

Maar het ging op de kop verkeerd.
De eerste oogst mislukte omdat hij een knopje op het computergestuurde voedingsapparaat niet goed had ingesteld.
De tweede oogst verdween tijdens een inbraak en wat de inbreker had laten staan, was kapot getrapt.
De derde oogst, 594 hennepplanten rijk, was bijna klaar toen de politie kwam.

Rechters: ‘U heeft er dus niets aan overgehouden?’
Leen: ‘Niets.
Rechters: ‘Waar leeft u nu van?
Leen: ‘Ik ben aan het overleven en negeer de schulden. Ik zie geen andere mogelijkheden.’

De officier van justitie gelooft er geen woord van.
Ze eist voor die 594 aangetroffen planten en voor de diefstal van stroom vier maanden celstraf waarvan twee voorwaardelijk voor het geval dat Leen nog een keer geen andere keuze kan maken.

Daarnaast kondigt de aanklaagster aan de hennepwinst op te zullen eisen, in een aparte procedure.
Bij het openbaar ministerie hebben ze zitten te rekenen en niet zo’n beetje ook.
Opgeteld en minus de kosten denken ze dat Leen sinds 2004 als kweker actief is en dat hij in vijf jaar tijd welgeteld 1.458.801,99 euro heeft verdiend.
Zeg maar ruim 1,4 miljoen.

Was ik Leen geweest, dan was ik lopend naar de rechtbank gekomen.
Niet op zo’n glimmende Kawasaki.

Rob Zijlstra

• Marko en das Auto

 

UPDATE – 7 juni 2012 – uitspraak
Leen is schuldig bevonden aan hennepteelt en diefstal van stroom, maar hoeft niet naar de gevangenis. Een taakstraf van 160 uur volstaat, vinden de rechters. Nog wel een  waarschuwing: 4 weken voorwaardelijke celstraf. De ontnemingsprocedure is inmiddels in gang gezet.

Marko moet  wel zitten, maar minder lang dan de aanklager het had gewild: 8 maanden waarvan de helft voorwaardelijk. Volgende maand komt hij vrij.