In zijn dagelijkse leven zorgde Richard er voor dat onder de grond alles in goede banen verliep.
Dat deed hij goed, zijn baas bij wie hij al 25 jaar in dienst was, was tevreden.
Naast zijn werk deed Richard andere dingen, maar verder geen zaken in de onderwereld.

Getrouwd, 53 jaar, kinderen, eigen huis, verbouwinkje, vaste baan, misschien een keer een verkeersboete, meer niet.

Zijn politieke overtuiging: als je wilt werken, dan kun je ook werken.
En aan drugs had hij de pesthekel.

En toch zat deze man donderdagochtend in zittingszaal 14.
Als drugsdealer.
Een ordinaire drugsdealer nog wel, zei de officier van justitie.

Richard zegt dat het uit de hand is gelopen.
Als het aan de officier van justitie ligt, gaat het nog verder, gaat het uit de klauwen lopen.
Ze eiste drie jaar onvoorwaardelijke gevangenisstraf.
Dat knalde er in, die eis.

Van het een was het ander gekomen en zo belandde Richard in het wap-wereldje.
Wappen is seks met een pilletje.
Vast overgewaaid.
De rechters hadden Google moeten raadplegen.
Weer wat geleerd.
Eerst kwamen in het weekeinde vrienden op bezoek.
Richard’s partner – die mogelijk nog de status van verdachte krijgt – had gezegd tegen de politie dat ze dan gingen relaxen in de ruimste zin van het woord.
Na een tijdje kwamen meer vrienden, daarna kennissen van vrienden en uiteindelijk ook kennissen van kennissen.
En de meiden van de overkant.
Richard zorgde er als gastheer voor dat de snoeppot altijd was gevuld.
Met groene spookjes, met paarse diamantjes.

XTC. GHB. MDMA. Speed.
Partydrugs.
Hij bakte ook wel eens een spacecake of muffins voor bij de koffie.

Richard zegt tegen de rechters: ‘We werden rustiger, ik kon weer praten met mijn vrouw.’
Hij zegt ook: ‘Wij gaan niet meer naar de disco. En alcohol is het ook niet. Alcohol is vaak alleen maar ellende.’

Het feest duurde een jaar of twee, niet wekelijks, maar met regelmaat.
En het liep dus uit de hand.
Want na een tijdje meldden zich ook niet-wappers bij Richard.
Via via had dan iemand gehoord dat Richard pilletjes verkocht.
Richard zei dan geen nee, maar dealde aan de deur.

In een roze schriftje hielden hij en zijn echtgenote bij wie wat kreeg.
Richard zegt: ‘We wilden dat de mensen niet te veel zouden krijgen. We wilden het in de hand houden.’
De officier van justitie denkt dat het schriftje meer van financiële aard was.
Dat ze eerder de betaling in de hand wilden houden.’

Richard zegt dat er nooit een winstoogmerk was.
Maar dat hij wel hartstikke fout is geweest, dat hij er verantwoordelijk voor is, punt uit.
Misschien wel vanwege het gebel aan de voordeur, kwam bij de politie een tip binnen.
Van iemand die tegen betaling bij de criminele inlichtingen eenheid (cie) van de politie klikt.
De tip luidde dat er in de woning van Richard, in die woning daar aan het water, seksfeesten worden gehouden met pilletjes.
De politie nam het zekere voor het onzekere en denderde in januari dit jaar de woning binnen.
Al het snoepgoed werd aangetroffen en in beslag genomen.
Ook telefoons en computers.
Digitale rechercheurs trokken de boel open en ontdekten dat er ook drugs waren besteld via de chat, msn en middels sms’jes.

Er waren ook chat-sessies over betalingen.
Met Duiveltje bijvoorbeeld, die nog 333 euro moest betalen.
Dat mocht dan in termijnen.

De officier van justitie zegt dat ze weinig argumenten in handen heeft die in het voordeel van de verdachte uitpakken.
Ze zegt: ‘Goed, hij is first offender, maar bij de politie had hij er vooral om heen zitten draaien. Nu, op de zitting, bekent hij, laat meneer zijn ware gezicht zien. Recreatief gebruik, geen winstoogmerk, ik geloof er niks van. Hij verkocht ook aan de deur. Meneer is een ordinaire drugsdealer.’

Richard zit sinds de dag van de inval in januari opgesloten in een hok in de gevangenis van Ter Apel.
Zijn tevreden werkgever heeft hem op staande voet ontslagen.
Richard zegt dat hij graag naar huis wil, waar alles in de soep dreigt te draaien.
Hij wil graag naar huis om te redden wat er te redden valt.
De hypotheek kan niet meer worden betaald, schulden lopen op.
Zijn partner is ziek, maar is desondanks uit nood meer gaan werken.
De kinderen dragen maandelijks wat geld bij.

Richard zegt dat hij zijn les, een dure les, heeft geleerd.
Dat hij inmiddels weer de pesthekel heeft aan drugs.
En dat hij hoopt dat wat hij altijd heeft gedacht ook echt waar is, dat als je wilt werken, je dan ook kunt werken.

Rob Zijlstra

• Wappen komt van Wap wat staat voor Weekend Adult Party

.
UPDATE – 5 juli 2012 – uitspraak
Richard is veroordeeld tot een gevangenisstraf van drie jaar waarvan twee jaar voorwaardelijk. Fors lager dus dan de eis. Anders dan het openbaar ministerie ziet de rechtbank hem niet als een ordinaire drugsdealer. Het feit dat hij geen winstoogmerk had, rechtvaardigt een lagere straf. Ook stelt de rechtbank dat de handel aan het einde van de periode wellicht fors was, maar dat de handel in twee jaar tijd was gegroeid. Het heeft zich van kleint tot groot ontwikkeld en is dus niet altijd fors geweest.
Had Richard wel een winstoogmerk gehad, dan was een onvoorwaardelijke celstraf van drie jaar passend en geboden geweest, aldus de rechtbank.

UPDATE – 19 september 2013 – vervolg
Op 19 september 2013 stond de echtgenote van Richard – die zijn straf inmiddels heeft uitgezeten – terecht. Ze wist van de drugs, maar niet van de handel, zegt ze. Het Openbaar Ministerie gelooft dat laatste niet, maar vindt dé gevangenis teveel van het goede. De eis: 200 uur werkstraf en vier maanden voorwaardelijke celstraf.