Dat hij drugs heeft gedeald, is niet waar.
De 700 euro in zijn onderbroek was bestemd voor de huur.
Dat hij bij zijn aanhouding vier telefoons bij zich had, betekent ook niets.
Hij verzamelt telefoons.

Verslaafd aan drugs?
Ja, dat wel.
Niet goed, zegt hij.
Hij wil er wel van af.

De 24-jarige Frank uit Groningen knikt en zegt jawel wanneer de rechters hem vragen of hij gemotiveerd is om af te kicken door een behandeling te ondergaan.
Voor een verdachte is het altijd verstandig dit soort vragen van rechters met ‘ja’ te beantwoorden.
Misschien houden ze er rekening mee en zal zijn straf over twee weken lager uitvallen dat de twaalf maanden die de officier van justitie heeft geëist.

Na anderhalf uur is de strafzaak afgelopen.
Frank staat op om zich door de parketpolitie weg te laten leiden.
Maar dan ineens draait hij zich om, spurt naar een jonge vrouw op de publieke tribune en geeft haar een innige kus.
De politie springt achter hem aan en maakt met gepaste kracht een einde aan het gezoen.

Er valt iets op de grond.
De vrouw raapt het razendsnel op en stopt het in haar mond.

Frank wordt afgevoerd.
De vrouw wordt op gezag van de officier van justitie aangehouden. Ze geeft toe dat ze iets in haar mond heeft wat nu eigenlijk in zijn mond had moeten zitten: een bolletje cocaïne.

Regelmatig vertellen verdachten in de rechtszaal dat in de gevangenis volop drugs te krijgen is.
Nooit vertellen ze hoe dat daar terechtkomt.
Maar een drugsdeal in het hol van de leeuw, onder de toeziende ogen van rechters, is niet eerder vertoond.

Rob Zijlstra

update – 6 september 2012  uitspraak
Frank is conform de eis veroordeeld. Het zoenincident heeft geen rol gespeeld bij de beoordeling. Kan ook niet: het gebeurde immers nadat de zitting was gesloten.