Gerko is nog maar net 18 jaar, maar hij kan al de heel de wereld aan.
Hij is mannetje pindakaas.
Schijt aan alles

Zo bleekscheterig als het maar kan, want geboren in Oost-Groningen, spreekt hij met een Antilliaans accent.
Zangerig en kortaf.
Hij zegt: ‘Heb Antilliaanse vrienden, snap je.’

Gerko ridikulo.

Zijn strafzaak is tijd verspillen.
Dat zegt hij zelf.
Te vermoeiend ook, hij heeft er geen zin an.
Tegen de rechters die maar door zeuren en zemelen: ‘Geen commentaar, geef me straf, zit ik wel uit, geen probleem toch.’

Hij ontkent dat hij Chantal een mes op de keel heeft gezet.
Zou hij nooit doen, mes op de keel van Chantal.
Chantal zegt dat?
Chantal spoort niet.
Jawel, hij had haar telefoon genakt, maar zij had snuif bij hem gekocht, niet betaald.
Dus.
Dus wat?
Gerko: ‘Tss…’

Het eerste deel van de strafzaak heeft achter gesloten deuren plaats.
Omdat het ging over iets wat was gebeurd toen Gerko nog maar 17 jaar was, strafrechtelijk gezien nog een kind.
Dat gedoe met Chantal en daarna met Bouke was toen hij al volwassen was.
Al helemaal 18.

Kinderrechters noemen verdachten bij hun voornaam en zeggen je en jij
Grote mensenrechters zeggen altijd u en meneer tegen verdachten.
Gerko eist dat ook.
Want hij is een grote man.
Hij is the King, the Godfather.

Tegen de rechters, verveeld: ‘Maakt mij niet uit wat jullie allemaal zeggen, het duurt me te lang, weet je.’

De officier van justitie zegt dat Gerko de 14-jarige Bouke heeft beroofd.
Bij het station in Winschoten.
Gerko reageert met een blik vol minachting richting de officier van justitie.
Wijf!

Hij had tegen Bouke gezegd dat hij zijn zonnebril moest afzetten.
Daarna spoot hij peperspray in de ogen van Bouke, die ook al vanwege zijn autisme, extreem bang was geweest.
Maar volgens Gerko had Bouke er om gevraagd, had Bouke gewoon even een lesje nodig.
De ketting?
Die gaf hij spontaan.
Dus wat is er aan de hand?

Peperspray?
Tegen de rechters: ‘Wat nou? Ik had ook een vuurwapen bij me. Dus…’
Rechters tegen Gerko: ‘Waarom zegt u dat nou? Bedoelt u te zeggen dat het nog erger had gekund?’
Gerko zwijgt.
Snappen die rechters dan niks?
Zangerig: ‘Ik ga niet meer met jullie praten.’

Rechters: ‘Was het wapen echt?’
Gerko, diepe zucht, kortaf: ‘Nee. Een nepper.’

Zo erg als Gerko zich als verdachte voordoet, zo erg maak je het niet dagelijks mee in zittingzaal 14.
Een paar keer keek hij achterom de rechtszaal in.
Ik ving zijn blik en zag een mix van angst en vijandigheid.

Hij zegt: ‘Ik zou nooit een wapen gebruiken.’
Had hij dan niet iemand bedreigd met een mes omdat hij geen shagje mocht draaien?
Nee, dat had hij niet.
Rechters: ‘U had wel een schroevendraaier.’
Gerko: ‘Ja. En dat is geen mes.’

Ik dacht, misschien doet Gerko zich wel anders voor.
Misschien is hij helemaal niet ridicuul en valt hij best mee.
Er was ook een deskundige.
Die sprak over de adolescentieproblematiek, over Gerko als een dikke puber.
Dat zijn problematiek wordt verhard door een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis in ontwikkeling.
Komt het ooit goed?
’t Kan nog alle kanten op, dacht de deskundige.

Als kind van 3 jaar werd Gerko uit huis geplaatst en moest hij opgroeien in de een na de andere instelling.
Dat werd een fiasco.
In de wandelgang van het gerechtsgebouw hoor ik meer.
Inmiddels wel wat gewend, maar ik kreeg kippenvel van wat ik hoorde
De verteller zei dat dat vertrouwelijk was.
Kom het ooit goed?
‘…’

Rechters vragen: ‘Uw leven? Alleen maar kommer en kwel.’
‘Ja.’
Rechters: ‘Nooit eens een plekje gehad waarvan u dacht…’
‘Nee.’
‘Nou ja, in H. was het wel relaxed geweest. Ik kon daar niet weglopen, dat was wel goed. Later kon dat wel, dus toen ben ik ook weggelopen.’

De officier van justitie zegt dat ze zich zorgen maakt.
De advocaat: ‘Hij komt wat onverschillig over.’
De officier van justitie: ‘Wat moeten we d’r mee?’
De advocaat: ‘Het is een beetje zijn houding.’
De officier van justitie: ‘We gaan proberen hem te helpen.’
De advocaat probeert de scherpste kantjes er van af te halen.

De officier van justitie: ‘Vijftien maanden gevangenisstraf, daarvan vijf maanden voorwaardelijk. Wil hij niet, dan zien we hem hier helaas terug.’

De zitting is na ruim twee uur bijna ten einde.
Of hij nog wat wil zeggen omdat hij het recht heeft op het laatste woord?
Vermoeid wrijft Gerko met de handen door het gezicht.
Mompelt dan: ‘Neuh.’
Rechters, niet onvriendelijk: ‘Het duurt u allemaal te lang hè?’

Dan valt hij uit zijn rol, is hij ineens niet meer de grote, stoere, onverschillige Godfather.
Met een glimlach: ‘Ja. De kont dut mie zeer van ’t zitt’n.’

Rob Zijlstra

.
UPDATE – 12 oktober 2012 – uitspraak
Gerko zal nog even moeten blijven zitten. De rechtbank heeft hem conform de eis veroordeeld tot 15 maanden celstraf waarvan 5 voorwaardelijk. Of hem dat zal leren is een ander verhaal.

UPDATE –  oktober 2013 – niets geleerd

UPDATE – 14 maart 2014 – tullen
Gerko zit weer in de rechtszaal. Er is niet veel veranderd. De officier van justitie wil  5 en 3 maanden die eerder voorwaardelijk zijn opgelegd, omzetten in onvoorwaardelijk. Die moet hij dan zitten. Reden: hij heeft de voorwaarden overtreden.Dat is de trieste balans, zeg de officier van justitie. Een nieuwe kans zit er nu even niet in. De zitting lijkt op de vorige. ‘Een hond heeft een baas, ik ben geen hond.’  Gerko zegt: ‘Ik wil wel veranderen, heel graag, maar het lukt niet in een keer. Dat kunnen jullie niet van mij verwachten. Ik ben een probleemjongere.’

UPDATE – 23 november 2015 – recidive
Het is mis. Gerko staat opnieuw terecht. De eis is ditmaal niet mals: het verslag (volgt)