Op 31 december overleed ‘Stadjer’ en oud-Nieuwsblad van het Noorden-fotograaf Sjors Visscher, 85 jaar oud.
Ik heb een aantal jaren met deze aimabele man mogen werken en bewaar daar mooie herinneringen aan.
Het waren mijn eerste en zijn laatste jaren in de journalistiek.
Sjors wilde zijn carrière als fotojournalist het liefst afsluiten met een mooie brand.
En dus werd op zijn laatste werkdag in samenwerking met de brandweer een brand(je) ‘geregeld’.
Als een kind zo vrolijk werd hij daarna per brandweer met toeters en bellen teruggebracht naar de redactie aan het Gedempte Zuiderdiep, binnenstad Groningen.
Wat ik vooral herinner is die zeldzame keer dat hij een heel klein beetje boos was.
Of deed.
Hij moest een jongeman fotograferen die van plan was op de fiets naar Moskou te gaan.
Sjors weigerde.
Wie in de krant wil, moet eerst wat presteren, vond hij.
Hij zei: ‘Ik fotografeer hem wel zodra hij terug is.’
Vrijdagmiddag is Sjors Visscher gecremeerd.
Terwijl familie, vrienden en wij oud-collega’s wachten in de hal van het crematorium, wordt medegedeeld dat er brandalarm is, dat wij vooral rustig kunnen blijven en niet moeten schrikken als zo meteen de brandweer arriveert.
Een aller allerlaatste grap?
Allerminst.
Er was een storing in een van de ovens die gepaard ging met rookontwikkeling.
De brandweer arriveerde met twee wagens.
De politie kwam.
En daarna de lokale en regionale pers.
Uiteindelijk ook een voorlichter.
Vervolgens werd het nieuws.
Brand in crematorium
Niemand raakte gewond, meldde RTVNoord nog.
Het afscheid van Sjors Visscher liep een half uur vertraging op.
Ik denk dat hij dat niet erg zou hebben gevonden.
Rob Zijlstra
zittingszaal 14 | 2004 - 2022 
Mooi opgeschreven Rob. Ik vroeg me al af wat er schuil ging achter het vreemde verhaal dat ik vanmiddag moest aankondigen. Met de Telegraafkop “brandweer in het crematorium”. Ik heb toen niet de link met Sjors gelegd. Maar nu begrijp ik het.
Je gaat bijna in een hogere macht geloven!
Volgens mij was dat een klein teken van boven 🙂
Beste Rob,
ik heb dit leuke stukje zittingszaal op mijn blog gezet. http://blogger.xs4all.nl/bgeitz. Hopelijk heb je daar geen bezwaar tegen.
Vriendelijke groeten, Ben Geitz Hilversum.
Verstuurd vanaf mijn iPad
Op 4 jan. 2013 om 21:31 heeft ZITTINGSZAAL 14 het volgende geschreven:
> >
Dag Rob,
Geweldig mooi beschreven. Zo’n ‘ toeval’ moet wel een glimlach opleveren.
Je stukken zijn het meer dan waard om te lezen.
Dank daarvoor.
Henk Jan Winter
Hiermee is weer bewezen dat Sjors gelijk had als hij zei ”Je moet altijd je camera bij je hebben want je weet nooit wat je tegenkomt onderweg!!
Dit was wel Sjors zijn humor!!
Mooooooi Rob, zo heeft het inderdaad moeten zijn. Sjors was altijd aardig, open én een groot fotograaf met de F3 op de dikke buik actief in de Stad. Met hem, Herman Conens ( maar ook Dennis Beek en Jan Bouwman) is er weer een generatie vaklieden verdwenen 😦
Mooi verteld Rob, het is fijn dat er vaklui zijn die hun pen op het juiste moment op het papier zetten om los te gaan en pareltjes te beschrijven.
Prachtig beschreven, en toeval? Toeval bestaat niet……..
Waarom dit stukje niet in de papieren krant?
Als medewerker van de Regionale Brandweer zat ik ook in de hal te wachten toen het nieuws kwam van het brandalarm. Een aparte gewaarwording. Gelukkig bleef iedereen uiterst kalm. Tijdens de plechtigheid hoorde ik de mooie woorden van Jelte Oldenburger aan die o.a. vertelde over het afscheid met het blussen van een brandje.
Toen dacht ik ook zeker ‘toeval bestaat niet’….
@AnsH
Ik weet zeker dat je Jelte Homburg bedoelt en niet ‘Oldenburger’
rz
O sorry, dat kan ook best! Had ik zijn naam blijkbaar niet goed verstaan.
Als ex persfotograaf voor de Leekstercourant onder leiding van Bert het ik veel geleerd van Sjors. Toen nog liep je de hakken uit de naad voor een plaat in de krant na 1 uur donkere kamer. Dan per auto naar Nieuwsblad of de L courant. Ook voor jou Rob vele foto,s mogen maken. Denk nog vaak aan die goede tijd samen met Omke wessel Frits en Bert. Gr Geert
Allereerst sterkte met het verlies van een Collega en Vriend,
Je hebt het mooi beschreven en wat zal zijn aller laatste afscheid lang blijven,een brandje wilde hij en een brandje kreeg hij zelfs op de dag zelf.
Ik zeg altijd er is meer tussen hemel en aarde.
Beste Rob,
Dank voor jouw mooie regels.
Mijn vader had het prachtig gevonden, de brandweer op zijn afscheid en al deze extra aandacht voor zijn persoon en vakmanschap.
Toen de begrafenisondernemer tijdens de condoleance aan ons kwam melden dat vader helaas niet meer in Groningen gecremeerd kon worden, maar wel in Appingedam, reageerden wij met een lach: “een laatste ritje naar Appingedam, vind ie vast niet erg”.
Betty Visscher
Het moest wel Sjors zijn om zelfs nog met de poten in het bluswater gecremeerd te worden. Nico Visscher.