De rechters sommen het op: ‘U had een goed leven, u had het goed voor elkaar. U had twintig jaar lang een baan, u was sportleraar, u had een huis, een langdurig huwelijk, twee kinderen. En u bent ook een intelligente man…’
Louis snuift, interrumpeert en corrigeert: ‘Ik ben nog steeds sportleraar hoor. Als je dat eenmaal bent, dan blijf je dat voor altijd.’

Het is niet zo dat Louis nog steeds een baan heeft.

Na een leven vol arbeid, dat huis, het huwelijk en de kinderen kwam de alcohol.
Die nekte hem.
Nu leeft hij hier en dan weer daar, vooral ook op straat.
Om te kunnen eten, speelt hij gitaar.

Louis is nu bijna 60 jaar en had een hond.
Wanneer hij de rechtszaal betreedt, zegt hij tegen zijn advocaat dat hij geen idee heeft waarom hij hier vandaag moet zijn.
Als hij gaat zitten, kraakt zijn leren racejack waar Aprillia op staat.
Louis zegt verongelijkt en opstandig tegelijk tegen de rechters: ‘Wat doe ik hier?’
De officier van justitie brengt uitkomst: ‘Meneer hier wordt verdacht van achttien strafbare feiten.’

Louis zucht, laat zijn hoofd zakken, bromt iets over flauwekul en ‘altijd hetzelfde gesodemieter’.
De officier van justitie merkt op dat meneer de verdachte een kort lontje heeft, dat verdachte een autoriteitsprobleem heeft.
Louis ontploft nu zo wat: ‘Ach vent.’

Hij zou het zelf anders willen zeggen.
Anders gezegd: ‘Er zijn tien tot vijftien agenten in Groningen die een hekel aan me hebben. De rest niet. Met die tien tot vijftien agenten heb ik, als ik gitaar op straat speel, voortdurend aanvaringen. Dan krijg ik weer een bekeuring voor dit, dan weer voor dat. Zet ik een blikje bier op de grond, bega ik een milieudelict. Drink ik ergens een blikje bier op straat, hupsakee boete, want dat mag niet. Alleen als je geld hebt mag je drinken op straat, want dan kun je op een terras zitten.’

Louis zegt dat hij nog 8.000 euro aan bekeuringen heeft uitstaan.
Hij kent mensen, jongens van de straat, die meer dan 10.000 euro’s aan boetes hebben.
Hij heeft wel eens geprobeerd de burgemeester te spreken, maar de burgemeester was er niet, of nooit voor hem.
Hij vertelt dat hij woonruimte had, maar dat de huurbaas wilde dat hij een wietkwekerij ging draaien.
Dat wilde hij dus mooi niet.
‘Toen ben ik uit mijn huis gezet.’

Louis denkt dat hij niet zozeer een alcoholprobleem heeft.
Hij denkt dat er eerder sprake is van persoonlijkheidsproblematiek.
Hij had eens een therapie gevolgd.
Lichaamstherapie, want als sportleraar leek hem dat beter.
Moest hij iets doen op een hoogpolig tapijt.
‘En weet je wat? Ik brak mijn enkel.’

Louis lacht. Ook opstandig.

Nu is het niet zo dat iedereen die zich voor de meervoudige strafkamer – dus ten overstaan van drie strafrechters – moet verantwoorden, per definitie een crimineel is.
De achttien strafbare feiten die Louis ten laste zijn gelegd, hebben te maken met verbaal geweld (‘grote mond’), lokaalvredebreuk, het overtreden van winkelverboden en gebiedsontzeggingen.
En met de hond.

Louis is met zijn zware racejack en gitaar vooral een lastpost.
Vooruit, een overlastveroorzaker.
Hij is anders, niet zoals wij, zo braaf.
Zo koopt Louis geen parfums, maar heeft hij een afspraakje met de meisjes van de parfumafdeling: valt hij niemand lastig, dan mag hij de testers gebruiken.

Omdat hij anders is, mag hij niet in de Albert Heijn komen.
En ook niet op de Vismarkt, in de Oosterstraat, het Zuiderdiep, niet in de Poelestraat.
Niet in de halve binnenstad van Groningen.

Doet hij dat wel, dan krijgt hij een boete van een van die tien tot vijftien agenten.
Dan wordt hij boos en dan roept hij ‘trutwijf’ richting zo’n agente.
Nog een boete.
Zegt: ‘Goed, ik mocht daar niet komen. Gebiedsverbod. Wist ik. Maar ik was op doorreis. Ik stopte niet, dacht dan hoef ik niet helemaal om te lopen, hoopte op enig begrip.’
Niet.

En zo kreeg hij die geen geld heeft de zoveelste boete die hij niet kan betalen.
Gelukkig is er het strafrecht, de oplossing voor alles.

Louis had een hond, een Franse rashond uit een Spaans asiel die hij of Pablo noemt of Gruno, gelijk naar de vroegere woningbouwvereniging.
Bij een busongeluk brak het beest een poot.
Hij zou het dier verzorging hebben onthouden.
Roept geëmotioneerd: ‘Dat is niet waar. Die hond is mijn amigo.’

Direct was hij naar een dierenarts gegaan.
Die gaf morfine.
Voor een operatie moest hij vooraf 2.000 euro betalen.
Louis dacht, zolang de morfine werkt, zoek ik een andere dierenarts, eentje met een minder duur koophuis, eentje m,et niet zo’n dure auto.
Terwijl hij probeerde geld bijeen te krijgen voor de operatie, nam de politie Pablo in beslag en werd de rechtervoorpoot geamputeerd.
Had Louis eerder actie ondernomen, zegt de officier van justitie, dan was amputatie niet nodig geweest.

Louis steunt en kreunt en jammert: ‘Oh, wat is dat gemeen.”

De officier van justitie: ‘Meneer zit nu 37 dagen vast. Ik eis een gevangenisstraf van 38 dagen.’

Louis staat op, bromt nors dat hij niets meer te zeggen heeft en laat zich krakend meevoeren, de rechtszaal uit.
Toedeloe.
De officier van justitie kijkt nog eens voor zich uit en zegt dan plots, verhip, vergissing.
De uitspraak, die is pas over twee weken.’

Over twee weken zit Louis 51 dagen vast, dertien dagen langer dan het Openbaar Ministerie hem achter de tralies wil hebben.
De officier van justitie verkeerde in de verkeerde veronderstelling.
Dacht dat hij te maken had met een politierechterzitting waar altijd direct uitspraak wordt gedaan.
Benieuwd of de rechters dit gaan oplossen.

Rob Zijlstra

 

UPDATE – 11 februari 2013 – uitspraak
Louis is veroordeeld tot een gevangenisstraf van 160 dagen waarvan hij er 116 niet hoeft. Die zijn voorwaardelijk opgelegd. Hij moet ook melden bij de reclassering en vervolgens doen wat die zegt. Volgens mij heeft de rechtbank het rekensommetje niet helemaal opgelost.