Inbrekers zijn niet de enigen die zich moeten realiseren dat er risico’s kleven aan hun beroep.
Wie zich heer en meester wil maken over spullen van anderen, moet er voortdurend rekening mee houden dat de carrière met één welgemikte klap beëindigd kan worden.

Er zijn veel meer beroepen die risico’s met zich meebrengen.
Aan inbrekers dichten we vooral kwaadaardige, nare en gemene eigenschappen toe, terwijl leraren op scholen ons vertrouwen genieten.
Leraren zijn correct, vriendelijk en nadenkend.

Tenminste, zo zouden we dat zo graag willen.
Overzichtelijk.
Daar de slechteriken en hier, wij, de goeden.
Maar in de rechtszaal is het nooit wat het lijkt.

Neem het leven van Hans.
Hij is 39-jaar en binnenkort zal hij vader zijn.
Hans’ levenspad is een tijdje glibberig geweest en het had niet veel gescheeld of hij was een inbreker met een slechte inborst geworden.
Net op tijd zei hij tegen zichzelf: ik wil geen criminele carrière.
Hij ging in de horeca werken en zag een vooral smakelijke toekomst voor zich.

Dat viel tegen.
Thuis mopperde zijn vriendin dat hij er nooit was met zijn horecabaan.
Ze mopperde niet een keertje, maar heel de tijd en keer op keer.
Eerst probeerde Hans de ellende nog te ontvluchten door zich te storten in de drank en in het gokken.

Dat hielp niet en de zeurvriendin ging het vandoor.
Hans dacht, dit nooit weer en kreeg als beloning een geschenk uit de hemel.
Een baan passend bij zijn passie op een school waar hij zijn kennis zou kunnen delen.

De rechters tegen Hans: ‘Maar u had geen opleiding.’
Hans zegt dat dat klopt.
De rechters: ‘Dus u heeft ook nooit geleerd dat je als leraar van de leerlingen moet afblijven.’
Het hoofd gebogen.
Had hij dat maar geleerd.

Op school leek het hartstikke goed te gaan.
Achteraf zei de schoolleiding – altijd achteraf – dat het wel opviel dat Hans heel amicaal met zijn leerlingen omging.
In september 2011 kwam de politie bij hem aan de deur.
Hij zei: ‘Ik weet waar jullie voor komen.’
Op zijn computer hadden ze foto’s gevonden.

Gea was 15 jaar.
Dat wist hij wel.
Hij was zelfs een tijdje haar mentor geweest.
Ze hadden het een keertje gedaan, op een stille plek in de uitgestorven Blauwestad.
En later nog een keer bij het Heeresmeer.
Seks.

Hans zegt tegen de rechters: ‘Het is dus niet zo dat ik tegen haar heb gezegd dat ze een slecht cijfer zou krijgen als ze haar kleren niet zou uitdoen.’
De rechters denken misschien wel, nee, dat zou er ook nog moeten bijkomen.
Hans zegt dat Gea vaak het initiatief nam.
Hij zegt: ‘Ze vertelde dat ze dit altijd al had gewild.
Ze zei dan ‘a dream come true’.

Hans zelf droomde ook.
Hij ging trouwen met zijn nieuwe vriendin en dat was zo’n mooie dag geweest.
De klas had een gek stuk opgevoerd.
Het was zelfs zo een mooie dag geweest dat hij paar dagen later al stond te swaffelen voor de webcam.
Terwijl – wist hij – Gea toekeek.
En foto’s veiligstelde.

Was ze jaloers en boos omdat hij was getrouwd?
Hans weet het niet.
Hij is wakker geworden en zoekt de fout vooral bij zichzelf.
Waarom Gea met die blote foto’s naar de schoolleiding was gestapt, hij weet het niet.

De psychiater stelde vast: behalve de alcohol- en gokverslaving is er sprake van seksverslaving.
De rechters: ‘Uw relatie heeft een flinke klap gehad.’
Hans: ‘Klopt. We zijn nu aan het uitdeuken.’

Hij werd door de schoolleiding geschorst en toen ontslagen.
Hans heeft de draad weer opgepakt en heeft nu een eigen bedrijf dat – ondanks moeilijke tijden – goed loopt.
De officier van justitie hoort het hem zeggen.
Was Hans inbreker geweest, dan was hij misschien met een dikke werkstraf weggekomen.
Nu hij als leraar zijn macht heeft misbruikt, moet de straf zestien maanden gevangenis zijn.
De helft mag voorwaardelijk.

Dag eigen bedrijf.

De zittingsdag was met Hans begonnen en eindigde met Theo die 51 jaar is en al bijna 25 jaar ambulance-chauffeur.
Over beroepsrisico’s gesproken.

Er was een spoedmelding, een prio 1.
Tien voor zeven ’s avonds, december dus al donker.
Niet glad.
Theo kent de wegen van Noord-Groningen als geen ander.
Met de toeters en bellen aan mocht hij 120 waar 80 de max is.
Voor de flauwe bocht beveelt de navigatie rechtdoor, terwijl Theo weet dat linksaf sneller is.
Hij drukt op het beeldscherm van de navigatie, op het vlaggetje.
En verliest de macht over het stuur.
De ambulance gaat driften en komt met 120 tot stilstand tegen een pilaar bij het benzinetankstation.
Zijn collega, de bijrijder, raakt zwaargewond.

Samen zitten ze in de rechtszaal.
Samen zijn ze ook naar de rechtbank gekomen.
De collega staat weer rechtop en verwijt hem niks.
Theo heeft het moeilijk.
De officier van justitie zegt vrij vertaald: wie met 120 uur een flauwe bocht ingaat en zoveel ervaring heeft als Theo, moet niet gaan klooien met de navigatie. Daarvoor heb je de bijrijder.

Theo gaat daar niet tegen in.
In december had hij het samen met zijn collega afgesloten.
Dat hij nu als verdachte in de rechtszaal zit, raakt hem.
Het raakt hem als een welgemikte klap.
Zegt: ‘Door deze strafzaak zijn de wonden weer opengereten.’

De officier van justitie eist een straf van niks: ‘U heeft onoplettend gereden Ik eis een boete 500 euro, maar die geheel voorwaardelijk.’
De advocaat doet een tegenbod: ‘Doe niet strafbaar onvoorzichtig’.

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 28 februari 2013 – uitspraken
Hans hoeft van de rechters niet naar de gevangenis. Passend en geboden is een werkstraf van 200 uur. Doet hij  het nog een keer, dan hangt hem 6 maanden cel boven hoofd. Die zijn hem nu voorwaardelijk opgelegd. De motivatie van deze uitspraak staat in het vonnis dat niet is gepubliceerd. Ik heb het vonnis opgevraagd. Nadere info volgt.

Theo is vrijgesproken voor de zwaarste aanklacht, artikel 6 van de wegenverkeerswet, een misdrijf. Volgens de rechtbank is niet te bewijzen dat er sprake is van schuld. Een enkel moment van onoplettendheid is onvoldoende daar van te kunnen spreken. Er zijn geen andere omstandigheden die dat anders maken. Theo is wel schuldig aan artikel 5, een overtreding, van de wegenverkeerswet. De straf: 250 euro voorwaardelijk.

HET VONNIS