Jolanda hangt de theorie van de onsterfelijkheid aan.
Ze is nog maar 53 jaar.
Tegen de rechters zegt ze dat er ‘duizend mensen zijn die op dit moment aan mij denken’.
Ze is natuurgenezer en heeft een pad uitgedacht.

Met de poes was het wel gelukt.

Wie haar pad wil bewandelen, moet haar korreltjes kopen.
Haar volgers zijn geen patiënten, maar tijdreizigers die samen haar roedel vormen.
De in zwavel gedoopte korreltjes worden met een pleister op de huid geplakt.
De korreltjes geven het lichaam linksdraaiende energie en bestrijden metaalophoping, vooral kwik, in de centrale zenuwbanen.
Na verloop van tijd begint het lichaam het kwaad uit te scheiden.
Daarna krijgt de roedelmens een toplichaam en gaat ‘ie nooit meer dood.

De reguliere dierenarts had Spike, de poes, opgegeven.
Via een kennis kwam Sonja bij Jolanda terecht.
Die plakte wat korrels op de poes en keek toen eens, Spike bleef vrolijk leven.

Zo was het begonnen.
Sonja geloofde er heilig in, zij beschouwde Jolanda als haar godin.
Jolanda zou haar wonden die zo pijn deden dat  ze niet kon lopen, doen genezen en ze zou ook nog een beetje afvallen.

Op 22 september 2011 overleed Sonja op 39-jarige leeftijd op het toilet van haar woning in Groningen.

De rechters: ‘Wat overduidelijk uit het strafdossier blijkt is dat Sonja voor haar dood een mens was in opperste nood.’
Jolanda knikt.
Ze zegt dat ze zich kan voorstellen dat de rechters zo reageren.
Sonja’s emotionele huilbuien en haar wanhoopstaal hoorden bij de biochemische processen die op gang waren gekomen bij de uitscheiding.
Jolanda: ‘Er kwam ook zwarte drab uit haar.’

De rechters beginnen over de tanden van Sonja die bruin waren en over het tandvlees dat zich terugtrok, over haar opgezwollen gezicht.
Rechters: ‘Er moet bij u toch een besef zijn geweest om er een reguliere dokter bij te halen?’
Jolanda antwoordt dat ze daar niet op gaat reageren.
Ze zegt dat ze met serieuze dingen bezig is in het belang van de mensheid.

Ik moest direct aan de het begin van de week denken, aan de voorstelling van het Noord Nederlands Toneel (NNT) dat in de Stadsschouwburg Misdaad en Straf opvoert van Dostojevski.
In dit wereldverhaal doodt de arme rechtenstudent Raskolnikov een slecht mens, een woekeraarster, en daarna min of meer per ongeluk ook haar lieve zus.
Heel verhaal.
Volgens Raskolnikov bestaan er gewone mensen en buitengewone mensen.
Gewone mensen dienen zich aan de wet te houden, maar buitengewone mensen, zoals hij is, zoals Napoleon was, moeten misdaden plegen, ja buitengewone mensen hebben de plicht dat te doen.
In het belang van de mensheid.

De rechters zeggen dat iedereen die handelingen verricht op het gebied van de geneeskunde, verantwoordelijkheden heeft.
Iedereen.
Ook natuurgenezers.
De rechters wijzen er op dat Sonja wonden had op haar lichaam, wonden die waren ontstoken.

Jolanda schudt het hoofd.
Ze zegt dat Sonja kanker had, dat ze dat, gebaseerd op haar wetenschappelijke inzichten, kon zien aan de kleuren.
Wist ze zeker.
Rechters: ‘Wetenschap is twijfelen. Twijfelde u nooit aan uw eigen inzichten?’
Jolanda: ‘Nooit. Je weet dingen.’
Rechters: ‘Sonja had geen kanker.’

Uit het sectierapport (van reguliere artsen) blijkt dat Sonja is overleden aan ‘multi-orgaanfalen’.
De ontstekingen waren haar lichaam binnengedrongen.

De ouders van Sonja probeerden tevergeefs hun dochter over te halen naar een ‘gewone’ arts te gaan.
De rechter leest een brief voor van haar vader.
Hij schrijft over radeloze onmacht.
‘Mijn dochter lag dood te gaan en ik kon er niets aandoen.’
Ook een vriend probeerde Sonja op andere gedachten te brengen.
Ze wilde niet.
De vader: ‘Jolanda, haar godin, heeft haar gehersenspoeld.’
Sonja was trots op haar wonden.

De officier van justitie zegt tegen Jolanda dat ze heus gelooft dat er meer is tussen hemel en aarde.
Dan nuchter: ‘U hangt de leer van onsterfelijkheid aan. Waarom is Sonja dan dood?’
Kennelijk klopt uw methode niet.’
Jolanda zegt dat je de dingen groter moet zien, dat rekening moet worden gehouden met omgevingsfactoren.
‘Alles werkt op elkaar in.’

De officier van justitie: ‘Waanideeën. Je kiest voor het pad van onsterfelijkheid, maar als je halverwege dood gaat, is dat kennelijk vette pech.’

Raskolnikov werd gekweld door wroeging en besefte uiteindelijk dat hij geen buitengewoon mens was, maar een luis, een luis als alle anderen.
Zijn misdaad werd beboet met acht jaar dwangarbeid in een strafkamp.

Jolanda zegt dat ze zich verantwoordelijk voelt, maar niet schuldig.
Nog altijd helpt ze tijdreizigers die korreltjes van haar kopen.
De roedel telt nog zo’n twintig mensen onder wie een heel zieke vrouw uit Friesland die van reguliere hulp niet wil weten.
Jawel, ze wil wel stoppen met de korreltjes.
Als dat moet.

De officier van justitie zegt dat Jolanda schuldig is, dat zij schuld heeft aan schending van de zorgplicht, ze heeft opzettelijk de gezondheid van een ander benadeeld met de dood tot gevolg.
De boete: 120 uur dwangarbeid, acht maanden voorwaardelijke gevangenisstraf en een activiteitenverbod.
Jolanda mag niet meer voor anderen natuurgenezer zijn.
En dan?
Ze zegt dat ze haar boek dan zal afmaken en als dat boek klaar is, zal ze het opsturen naar wetenschappers.
Zegt: ‘Tot heil der mensheid.’

Rob Zijlstra

.

• noord nederlands toneel
• natuurgenezers
• misdaad en straf

.

UPDATE  – 21 maart 2013 – uitspraak
Jolanda heeft als hulpverleenster de zorgplicht geschonden. De vrouw is veroordeeld tot 10 maanden celstraf waarvan de helft voorwaardelijk. Daarnaast mag ze 10 jaar lang niet aan hulpverlening doen, in welke vorm dan ook. Geen beroepsverbod, maar een activiteitenverbod. Ook de proeftijd is 10 jaar. De rechtbank vreest dat Jolanda niet heeft geleerd van de gebeurtenissen omdat ze het laakbare van haar doen en laten niet inziet, zo staat in het vonnis. Volgens de rechtbank is er sprake van een hardnekkige persoonlijkheidsproblematiek. De vrouw heeft laten weten dat ze in hoger beroep gaat.

HET VONNIS met motiviatie van de rechtbank

.

UPDATE – 28 januari 2014 – hoger beroep
Het Openbaar Ministerie heeft voor de strafeis in hoger beroep aansluiting gezocht bij het vonnis van de rechtbank. Dus geen taakstraf zoals de eis luidde in eerste aanleg, maar 10 maanden celstraf waarvan de helft voorwaardelijk. Het gerechtshof heeft de eis overgenomen, inclusief een proeftijd van 10 jaar. Voorwaarde aan het voorwaardelijke deel is dat de vrouw 10 jaar lang niet actief mag zijn als hulpverleenster, in welke vorm dan ook. Het proces in hoger beroep was grotendeels een herhaling van de behandeling bij de rechtbank. De communicatie met de raadsheren verliep stroef.

HET ARREST – zodra beschikbaar