Het ging niet om het geld, zeggen de rechters.
Herman reageert direct: ‘Nee, in het algeheel niet.’
Rechters: ‘Maar waar om dan?’
Herman: ‘Tja…’
Hij krabt zich achter de oren, als hij dat eens wist, dat zou een stuk makkelijker zijn. Dan maar de conclusie: ‘Het klopt natuurlijk voor geen meter wat ik heb gedaan.’

Herman was thuis aan het schilderen. Hij was naar Groningen geweest, naar de Hornbach waar hij verf had gekocht. Op de weg terug naar huis, op de ringweg, zag hij De Vries rijden. Toen kreeg hij het idee.
Hij dacht, ik ga De Vries piepelen.

De heer De Vries is zijn overbuurman van vroeger.
Hij kwam er wel over de vloer en speelde met de kinderen van De Vries.
Later toen Herman zelf groot was, zat hij regelmatig in het café in de rosse buurt van Groningen.
En dan zag hij De Vries wel eens voorbij schuiven.
Dat was in de jaren tachtig geweest

En in 2010 was het al weer raak.
Herman tegen de rechters: ‘Ik vond het zo walgelijk. Walgelijk dat hij seks buiten de deur zocht, terwijl zijn vrouw ziek was.’

Zo was het gegaan.
Rechters: ‘U heeft er wel werk van gemaakt.’
Herman kan dan beamen. ‘Ik heb een rijke fantasie. Ik schrijf offertes, maar ik ben ook bezig met een boek.’

Rechters: ‘In de brief schreef u dat u camera’s had geïnstalleerd. Pure fantasie. U schreef dat u loopjongens had, jongens die dingen doen voor geld.’
Herman: ‘Klopt.’

Op 4 januari 2012 valt de brief bij De Vries op de deurmat.
Hij leest en staat als aan de grond genageld.
Hartkloppingen.
Vraagt zich af waarin hij verzeild is geraakt.
De maffia?

In de brief staan veel privégegevens, informatie over de gezinssamenstelling, over de kerk.
Alles klopt.
In de brief staat dat er opnames zijn gemaakt vanuit een zolderkamertje van een pand aan de Nieuwstad.

De Vries moet 20.000 euro betalen.
Doet hij dat niet dan zal wereldkundig worden gemaakt dat De Vries naar de hoeren is geweest.
Dan zal de kerk over zijn escapades worden ingelicht.
Ook de kinderen zal iets overkomen.

Wanneer mevrouw De Vries thuiskomt, weet ze direct dat er iets aan de hand is.
Haar man rookt nooit binnen en drinkt overdag ook geen flesjes bier.
Hij legt uit dat hij haar nooit heeft bedrogen, dat hij nooit bij die dames binnen is geweest.
Huilend gelooft ze haar man.

Mevrouw De Vries wil betalen.
Iedere auto die langs rijdt, is verdacht.
Ze slapen niet meer, zijn bang, hun wereld staat op de kop.
Ze vertellen het de kinderen als die merken dat hun ouders uit hun gewone doen zijn.

De Vries tegen de rechters: ‘En daar sta je dan met je gezin. Ik wist me geen raad. Je doet een beroep op je kinderen, je hoopt dat ze je geloven.’

Herman reageert in de rechtszaal: ‘Ik heb d’r een droge keel van. Ik zou wel eens met hem willen praten.’

Het geld moest in een pakketje worden gestopt en dat moest voor tien uur in de ochtend op het dak van een schuurtje bij de afgelegen roeibaan worden gelegd.

De Vries besluit op het laatste moment de politie in te lichten.
De zaak wordt hoog opgenomen, zo’n zaak is ook weer eens iets anders.
In de buurt van zijn woning worden camera’s opgehangen en er komt een tap op zijn telefoon.

Rechters: ‘De politie heeft er nogal werk van gemaakt.’
Herman: ‘Ja, daar was ik wel van onder de indruk.’
Rechters: ‘U zegt dat het u niet om het geld ging. Maar u bent die dag wel gaan kijken of het geld er lag.’
Herman: ‘Ik had nooit verwacht dat hij die brief serieus zou nemen. Ik had bedacht dat als hij dat wel zou doen, hij dan het geld terug zou krijgen.’

Rechters: ‘U werkt als zelfstandige, u heeft een aardig inkomen, geen schulden en het leven goed op de rails. U had die 20.000 helemaal niet nodig.’
Herman: ‘Klopt.’

De officier van justitie is daar niet van overtuigd.
Hij zegt dat hij De Vries wilde piepelen.
Maar die brief gaat ‘iemand piepelen’ ver te boven.
De officier van justitie gelooft dat hij De Vries wel geld afhandig wilde maken.

‘Een grof strafbaar feit.’

De officier van justitie zegt dat het evenwel bij een poging is gebleven, zij het dat dat niet te danken is aan de verdachte.
Ze gelooft wel dat Herman inmiddels inziet dat wat hij heeft gedaan, niet kan.
Reden om af te zien van het eisen van een gevangenisstraf.

De eis: een werkstraf van 200 uur en drie maanden voorwaardelijke celstraf. Daarnaast moet Herman een schadevergoeding betalen aan De Vries van 1165 euro.

De Vries zegt als hij de rechtszaal verlaat tegen de rechters dat hij tevreden is met hoe de zaak is behandeld.
Herman heeft zich dan al uit de voeten gemaakt.

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 26 april 2013 – uitspraak
Herman is veroordeeld tot een werkstraf van 20 uur en een maand voorwaardelijke celstraf. De rechtbank gaat uit van een poging tot afdreiging. Dat het om een poging gaat, kom zo redeneert de rechtbank, omdat de politie tijdig op het toneel verscheen. De schadevergoeding die moet worden betaald bedraagt ruim 500 euro.