Het strafrecht is er niet alleen voor bedoeld om alle problemen in ’t land op te lossen en ook niet om een ieder die niet wil deugen achter de tralies te krijgen.
Strafrecht is ook bedacht om de norm te bevestigen.
We hebben deugnieten nodig om helder te krijgen wat nou wel en wat nou ook al weer niet mag.
Stelen en moorden mag niet, dat is de norm.
Wie wel steelt en moordt krijgt in het openbaar straf en daar kan iedereen dan via de krant en Twitter kennis van nemen.

Het was een strafzaak van bijna niks.
Het gebeurde in een nacht van augustus, 2011.
Buiten is het aangenaam weer, in de binnenstad van Groningen heerst de Kei-week, de introductieweek voor nieuwe studenten.
Joris, toen net 25, loopt rond een uur of twee met zijn vriend Meindert nabij de Martinitoren, mogelijk op weg naar huis.
En dan gebeurt het: Joris moet heel nodig plassen.

De duisternis van het nabije Martinikerkhof lonkt.
Joris loopt richting het struikgewas, haalt even diep adem en dan… ziet hij een politieauto naderen.
Nu kent Joris de norm, hij weet dat wildplassen – eens de gewoonste mannenzaak ter wereld – verboden is.
Joris werkt bovendien voor een aan justitie gelieerde organisatie in Friesland, dus ook om die reden weet hij wat wel en wat niet dor de beugel kan.
Hij haalt nog een keer diep adem, denkt ‘ik hou het wel even op’ en loopt terug richting Meindert.

Mis.

Volgens de twee politiemensen, een hoofdagent en een inspecteur, is het kwaad geschied, is de norm al overschreden.
Joris stond in de plashouding en kan nu hoog en laag springen, hij krijgt een bekeuring wegens wildplassen.
Joris maakt bezwaar, hij eist – geagiteerd – een urine-onderzoek ter plaatse.
‘Ga dan kijken, het is daar niet nat.’
De agenten kijken wel mooi uit: de bon wordt uitgeschreven en daarna vervolgen ze hun weg.

Het portierraampje staat open.
Het kan best zo zijn dat de agenten tegen elkaar hebben gezegd: ‘wat denkt die gast wel niet, met z’n urine-onderzoek ter plaatse’.
De inspecteur kijkt nog even door het raampje richting Joris en hoort dan: Fuck de politie.
De hoofdagent trapt op de rem, ze stappen uit en voor de tweede keer wordt het bonnenboekje getrokken.
Wie Fuck de politie roept maakt zich schuldig aan een belediging van een ambtenaar tijdens de rechtmatige uitoefening van zijn bediening.
De teller voor Joris staat nu op 650 euro.

Er komt een strafzaak, op 18 juli 2012.
Normbevestiging duurt soms even.
Het hele verhaal wordt verteld.
Joris ontkent de beledigende woorden te hebben geroepen.
Het was Meindert.
En Meindert beledigde niet, maar zei nadat de wildplasbekeuring was uitgeschreven: Fuck it, de politie doet zijn werk weer niet goed.
Meindert zegt als getuige dat het zo is gegaan.

De politierechter wikt en weegt en is van mening dat de waarheid op tafel moet komen, ook al is het een zaak van bijna niks.
De rechter besluit dat de twee betrokken agenten als getuigen moeten worden gehoord in de rechtszaal.
Ook zoiets heeft tijd nodig, maar donderdagochtend, welgeteld 653 dagen na die zomerse avond in augustus, is het zo ver.
De hoofdagent, de inspecteur en vriend Meindert, alle drie blijven ze volhouden wat ze eerder hebben gerapporteerd en gezegd.
De inspecteur zegt zelfs dat ze niet alleen gehoord, maar ook gezien heeft dat Joris Fuck de politie riep.
Meindert blijft zeggen dat hij het was en dat hij dus ook iets anders riep dan wat de agenten menen te hebben gehoord en waargenomen.

Joris en Meindert moeten naast elkaar gaan staan.
De officier van justitie: ‘Kijk eens, de een is wat langer dan de ander.’
Politierechter: ‘Ja, ik zie geen Kwik en Kwek.’

De officier van justitie is streng.
Hij acht Joris schuldig en vindt een boete gelijk aan de hoogte van de bekeuringen een passende straf: 650 euro.
Of 13 dagen vervangende hechtenis.
Voor politieagenten heb je respect, ook al moet je nodig plassen.
Dat is de norm.
Richting de getuige zegt de officier van justitie dreigend dat hij overweegt een procedure in gang te zetten wegens meineed, Meindert heeft gelogen en dat is onder ede een misdrijf.
Hij zal nog horen.

De rechter heeft het, iets achterover geleund in de politierechterstoel aangehoord, zo nu en dan met een glimlachje.
Hij doet direct uitspraak, lang verhaal, kort gezegd:

Het is goed dat ook in een relatief kleine zaak, maar belangrijk voor de verdachte, de waarheid wordt gevonden. Wij zijn de norm van de rechtstaat aan het bevestigen. We hebben het relaas van de twee agenten die gewetensvol hun verbaliseerplicht hebben vervuld, maar zich nog wel kunnen vergissen. Iemand kan gewetensvol opschrijven wat niet waar is. Meindert kan zich ook vergissen, maar hij heeft wel een concreet verhaal. Ik zie hem nog geen meineed plegen. Waarom hij wel en de agenten niet? Ik sluit niet uit dat wat de officier van justitie zegt waar kan zijn. En natuurlijk gaan die agenten niet ter plekke kijken of u wel of niet heeft geplast. Dat u (verdachte ) boos was, geloof ik (rechter) ook wel. Maar ik kan niet uitsluiten dat het anders is gegaan. De twijfel is te groot.

‘U wordt vrijgesproken’.

De politierechter zegt dat vandaag in een kleine zaak een belangrijke norm is bevestigd. De norm dat de overheid, de politie, niet zomaar iets kan zeggen.

Rob Zijlstra