Er was eens een man die dreigde aan zijn leven abrupt een einde te maken in het geval zijn strafzaak in het openbaar zou worden behandeld.
Hij vond dat de deuren van de rechtszaal gesloten moesten worden.
Hij wilde zich wel verantwoorden, maar zonder pottenkijkers.
De rechters namen het verzoek in beraad en zeiden vervolgens dat de belangen van een openbare terechtzitting zwaarder moeten wegen dat de persoonlijke belangen van de verdachte.

Niks deuren op slot.

Eenmaal is het de afgelopen tien jaar in Groningen voorgekomen dat er alle, maar dan ook echt alle reden was de deuren op slot te doen, om pers en publiek voor even uit zittingszaal 14 te weren.
Maar zelfs toen bleven de deuren geopend.

Deze week werd er opnieuw een verzoek gedaan door zowel de advocaat als de officier van justitie.
De achtergrond van dat verzoek was dat zij die nog onwetend zijn, onwetend moeten blijven in het belang van de slachtoffers.
Maar weer schudden de rechters van neen.
De openbaarheid is een controle, spraken zij, op een eerlijk proces.
En ze zeiden na de belangenafweging dat de maatschappij het recht heeft te weten wat er is gebeurd.

U heeft dus recht op dit verhaal waar u waarschijnlijk niet op zit te wachten.

De verdachte is een 47-jarige en zo op het oog een niks bijzondere man.
Een paar keer wordt hij emotioneel, moet hij even huilen, maar steeds weer weet hij zich te herpakken.
Dan beantwoordt hij de vragen van de rechters alsof het gaat om een verkeersquiz.
Het zijn dan ook vooral de vragen van de rechters die door merg en been gaan.
Zijn antwoorden zijn kort en afgemeten: ‘Het klopt.’ Of hij zegt: ‘Helaas is dat zo.’

De officier van justitie speelt haar aanklagende rol snoeihard.
De betuigde spijt en zijn tranen noemt ze ‘gratuit’.
De officier van justitie zegt: ‘Overdag zat meneer in praatgroepjes, ’s avonds lag hij op zijn dochters.’
De man: ‘Ik heb een klotenkarakter.’

De officier van justitie: ‘Alle artikelen die in het Wetboek van strafrecht staan met betrekking tot zeden gaan op voor deze zaak.’
De man: Hoe lang ik tussen vier muren moet zitten, het maakt me niet uit. Wat ik heb gedaan is fouter dan fout.’
De rechters merken op dat het hen opvalt dat hij steeds van die sociaal wenselijke antwoorden geeft.

Hij zegt dat hij het niet kan ontkennen.
Dat het klopt dat hij seksueel opgewonden raakt van zijn eigen kinderen. Naarmate zijn kinderen ouder werden, borsten kregen, werd het ook steeds moeilijker zijn handen thuis te houden.
In plaats daarvan misbruikte hij zijn dochters op alle mogelijke manieren waarin het Wetboek van strafrecht dus voorziet.
Jaar in en jaar uit verkrachtte hij zijn eigen kinderen, daar komt het op neer.

De officier van justitie zegt dat het misschien wel 15 jaren heeft geduurd. Soms gaf hij zijn dochters wijn en sigaretten.
De wijn dronken ze dan gretig op, in de hoop er minder van mee te krijgen. Een van zijn dochters liet zich misbruiken in de hoop dat haar vader dan haar jongere zusje met rust zou laten (misschien moet u deze zin nog een keer lezen).
Dat deed hij niet, hij liet ze niet met rust.

Zijn kinderen stonden onder de hete douche om de pijn van gloeiend heet water te voelen, opdat de innerlijke pijn minder zou worden.
Hij maakt filmpjes van die momenten dat zijn dochters hem moesten bevredigen.
Die filmpjes bewaarde hij dan op een usb-stick of hij voegde het materiaal toe aan zijn collectie kinderporno die hij van het internet downloadde.
Dat deed hij al een jaar of tien.
Soms moesten zijn dochters daar naar kijken.

De rechters: ‘Ging er dan bij u nooit het licht branden. Zodat u kon zien dan wat u deed niet kon?’
De man: ‘Oh, die lichtjes ter waarschuwing die hebben heel vaak gebrand. Maar ik heb die lichtjes uitgedaan. Ik heb altijd gehoopt dat ik er mee weg zou komen. Dat ze het nooit aan iemand zouden vertellen.’
Hij zei vaak dat als mama het zou weten, papa dan naar de gevangenis moest.

Vorig jaar kwam het uit. Een van de dochters vertelde alles aan een vriendinnetje die het vertelde aan een vriendje die zei dat ze naar een vertrouwenspersoon moesten gaan.
De vertrouwenspersoon was geschokt en belde onthutst met het bureau kindermishandeling.
Uiteindelijk kwam de politie, volgde familieberaad waarin werd besloten aangifte te doen.
Wereld na wereld stortte in.

De man was tien jaar geleden ook al eens veroordeeld wegens ontucht met een buurmeisje.
Onderdeel van de toen opgelegde straf was een behandeling overdag in praatgroepjes.
Het misbruik ging ’s avonds door.

Rechters: ‘Moet u opnieuw een behandeling?’
De man: ‘Sluit me maar levenslang op, dan heb ik geen behandeling nodig.’ Even later zegt hij: ‘Ze mogen me morgen behandelen, dat interesseert me geen hol.’

De officier van justitie komt met een van de hoogste strafeisen die ooit in een zedenzaak in Groningen op tafel is gelegd: tien jaar gevangenisstraf gevolgd door een tbs met dwangverpleging.

De man had tegen de advocaat gezegd dat hij niet tot in den treure verdedigd wil worden.
Hij had het immers gedaan.
De advocaat wil de rechters nog wel meegeven dat ‘mijn cliënt op een afdeling in de gevangenis komt waar hij beschermd moet worden tegen de jongens die wel raad weten met dit soort verdachten’.

Dat klonk niet als een verzachtende omstandigheid.

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 8 juli 2013 – uitspraak
Tien jaar celstraf in combinatie met tbs met dwangverpleging vindt de rechtbank te veel, zegt de rechter die uitspraak doet. Het te vele zit vooral in de combinatie. Niet te veel is zeven jaar in combinatie met tbs met dwang. Alles wat aan de man ten laste is gelegd, acht de rechtbank bewezen.

UPDATE – 30 januari 2014 – hoger beroep
Het Openbaar Ministerie heeft het hof verzocht het vonnis van de rechtbank te bevestigen: dus 7 jaar en tbs met dwangverpleging. De verdediging heeft een tbs met voorwaarden voorgesteld.  Het hof volgt de rechtbank en legt opnieuw 7 jaar cel en tbs met dwangverpleging op.

HET ARREST