Er verschijnen verdachten in zittingszaal 14 die smachten naar een leven dat in het teken staat van huisje, boompje, beestje.
Die gewoon, zeggen ze dan, een gewoon en eerlijk leven wensen, zonder gedoe en politie.
Er verschijnen ook verdachten in de rechtszaal die al huisje, boompje, beestje hebben.

Neem Leendert (46) en zijn echtgenote.
Op een avond in april, in de tuin bloeit de lente al, zitten hij en zij knus met zijn tweetjes naar de televisie te kijken.
Ze kijken samen naar Opsporing Verzocht.
Leendert en zijn vrouw hebben banen, ze hebben het huis waarin ze wonen, goede vrienden die zo nu en dan gezellig komen logeren, ze hebben leuke en sportieve hobby’s, misschien wel een poes.
Halverwege Opsporing Verzocht krijgen ze de schrik van hun leven.

Het kan niet waar zijn.
Zij kijkt naar hem.
Ineens is alles anders, ineens is de wereld grauw en grijs, is als een donderslag bij heldere hemel niets meer zeker.
Zij ziet hem van het ene op het andere moment als een vreemde.
Nadat ze beide bij waren gekomen, op adem, had zij tegen hem gezegd dat hij naar de politie moest gaan om zichzelf aan te geven.

Opsporing Verzocht had foto’s getoond – foto’s van een filmpje.
Dat filmpje, vertelde de televisie aan heel Nederland, was aangetroffen op de computer van de Amsterdamse zedenman Robert M.
Het vermoeden bestond dat dit materiaal in Nederland was gemaakt omdat er Nederlands werd gesproken.
De foto’s toonden twee kinderen van 5, 6 jaar oud in luiers met een mannenhand.
Op het filmpje is het een strelende hand en spoort een stem de kinderen aan zich om te draaien.
Zij herkende op de getoonde foto’s haar eigen woning, zijn hobbykamer.
De kinderen – onherkenbaar op de foto’s – waren de twee kinderen van de vrienden die een paar keer per jaar gezellig kwamen logeren.

Leendert knikt.
Zo ongeveer is het gegaan.
Hij zegt dat hij zich zo ontzettend schaamt.
De rechters proberen Leendert te begrijpen, terwijl Leendert het probeert uit te leggen.
Een luier, legt hij uit, is voor hem iets magisch, het is zijn metafoor voor geborgenheid die hij vroeger zelf zo heeft gemist.
Zijn liefde voor de luier kent nauwelijks grenzen.
Het is het gevoel dat een luier geeft, bij aanraking, bij het gladstrijken van de plooien, maar ook het geluid, ook dat doet wat met hem.
Leendert: ‘Een luier kun je beleven.’

Hij zegt dat hij zich kan voorstellen dat zoiets moeilijk valt te begrijpen, dat de rechters zoiets vast niet kunnen invoelen.
De rechters halen de schouders op.
Ach, zeggen ze, we praten ook met moordenaars.

Leendert probeert uit te leggen dat de fascinatie voor luiers en de combinatie met kinderen ten onrechte in verband wordt gebracht met pedofilie.
Rechters moeten het maar eens op het internet opzoeken.
Het heeft geen seksuele lading.
Oké, geeft hij toe, volwassen vrouwen in luiers, die vindt hij wel opwindend. Maar dat mag, toch?
De rechters knikken, bij hun weten wel.

De politie (‘die arme politieman K. die dit alles moet bekijken en beschrijven’, zeggen de rechters) heeft de door Leendert gemaakte korte filmpjes gekwalificeerd als kinderporno en dat is zo verboden als het maar kan.
De rechters willen weten hoe de filmpjes op het internet terecht zijn gekomen.
Want Leendert heeft zich niet alleen schuldig gemaakt aan het vervaardigen van kinderporno, maar ook aan het verspreiden ervan, zo luidt de verdenking.
Hoe kwam Robert M. er anders aan?

Leendert: ‘Foutje.’
Hij had een programma geïnstalleerd, icq, en toen ging er iets mis met mappen die hij moest delen.

Nadat hij zich had gemeld bij de politie, kwamen agenten bij hem thuis.
Uitgerekend op die dag lagen er drie harde schijven in de grijze vuilniscontainer.
De schijven waren beschadigd.
Rechters: ‘Is dat een beetje verdacht of niet?’
Leendert: ‘Ik wilde problemen voorkomen.’
Rechters: ‘Dom. U meldt zich. Wij willen ook nog wel begrijpen dat u met een metaalboor door die harde schijven heen jast. Maar dan komt de politie en dan zegt u: ze liggen in de grijze kliko. Dat is toch raar?’

Het vermoeden bestaat dat op de computers van Leendert ontzettend veel film- en fotobestanden hebben gestaan.
Meer dan 15.000 filmpjes, meer dan 300.000 foto’s.
Het gesprek verloopt nu moeizaam.
Een van de rechters merkt op: ‘Het is meer dat we om de beurt geluid maken.’
Leendert: ‘Het is ook moeilijk.’

Hij ontkent dat hij een van de jongetjes in de luiers heeft gezoend.
De rechters: ‘Kom op, wat wij zien is een zoen.’
Leendert: ‘Een knuffel.’
Rechters: ‘Uw lippen knuffelen de lippen van een kind. Dat is ontuchtig.’

De officier van justitie zegt dat Leendert een actieve bijdrage heeft geleverd aan de walgelijke wereld van de kinderporno.
Twee kinderen zullen door zijn toedoen de rest van hun leven op het internet staan en anderen zullen daar misbruik van maken, er seksuele gedachten bij hebben.
De strafeis: achttien maanden cel waarvan tien voorwaardelijk.
Leendert zegt dat hij het niet begrijpt.
De rechters: ‘Dat zou betekenen dat u acht maanden naar de gevangenis moet.’

Leendert biedt zijn excuses aan en zegt te hopen dat er ooit een dag komt dat hij het aan zijn beste vrienden kan uitleggen.

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 18 november 2013 – uitspraak
De rechtbank neemt de eis over. Leendert moet acht maanden de cel in. Het materiaal is door de rechtbank gekwalificeerd als kinderporno omdat de filmpjes een seksuele lading hebben.  Ook het verspreiden van kinderporno wordt hem aangerekend. Misschien heeft hij de filmpjes  niet met (boze) opzet op het internet gezet, maar wel met voorwaardelijke opzet: hij had voorzichtiger moeten zijn. De advocaat overweegt hoger beroep in te stellen.