Er gebeuren de meest vreselijke dingen achter de deuren van de huizen in de stad.
Er gebeuren ook veel meer vreselijkste dingen achter die deuren dan waar we weet van hebben.
In de huizen in de dorpen buiten de stad is dat niet anders.
Het is overal.
Een paar keer per jaar halen we diep adem, laten we een paar gemeende tranen rollen voor hen die we helemaal niet kennen, kijken we elkaar machteloos aan.
Diepe adem, diepe zucht.

De schooldirecteur komt ineens in het NOS-journaal, de deskundigen bij PenW, in de kranten staan lijstjes met overzichten van soortgelijke drama’s van de afgelopen tijden.
Daarna volgt een discussie, over de aanpak door journalisten, of die nou wel of niet klasgenootjes op het schoolplein een microfoon onder de neus mochten duwen.
De woning in beeld mochten brengen, of de afscheidsbrief zo nodig moesten publiceren op de site.
Faalde de hulpverlening?
De burgemeester, politie?
De jeugdzorg, die sowieso.
Maar ook de buurt, de kerk, het voetbalveld, wij of heel het heelal?

Zoiets duurt maar een aantal dagen.
Dan trekt de nieuwskaravaan verder, altijd op weg naar de volgende botsing.

Op 24 augustus gebeurde er iets vreselijks in een woning, ergens in Groningen.
Bijna niemand weet dat.
Er waren toen geen microfoons, camera’s en andere journalisten.
Geen lijstjes in de krant.

Eldred was vaak bij haar en haar kinderen.
In Groningen kende hij verder niemand.
Gelukkig was hij niet.

Na een tijdje vond hij dat zij in haar huis geen respect voor hem toonden.
Een man hoort respect te krijgen, dat vindt hij, want zo is hem dat geleerd.
Hij, 26 jaar, zegt ook dat hij stemmen hoort in zijn hoofd.
In zijn hoofd is het altijd trammelant, zegt hij.
Er zit een jongetje in die kop van ‘m en dat krijgt hij er maar niet uit, dat stomme stemmetje krijgt hij maar niet stil.
Om gek van te worden.

Toen was er een woordenwisseling.
Op het aanrecht stond een messenblok.
Er werd geschreeuwd.
Hij pakte zo’n mes.
Hij stak zijn vriendin in haar arm.
Haar dochter van 17 gilde en wilde haar moeder beschermen.
Toen werd ook zij geraakt, met het mes dat bleef steken in de hals.

De 12-jarige Jimmy zag het ook allemaal gebeuren en pakte zijn balletjespistool.
Ook Jimmy wilde zijn moeder beschermen.
Hij richte en hij vuurde.
Allemaal balletjes raakten de razende Eldred.
Maar Eldred liep dwars door de balletjes heen en stak toen een mes in Jimmy’s hoofd.

Winnie had zich verstopt en zag het allemaal gebeuren.
Zij bleef ongedeerd.
Zij greep toen het kon haar gewonde tweelingbroertje bij de arm, bracht hem in veiligheid en belde bij de buren 112.
Zij was de held.

Niet heel lang daarna werd Eldred op de vlucht – in de trein, weg uit Groningen – gearresteerd.
In verwarde toestand.
Rotstemmen
Die hadden geroepen dat hij hen allemaal had moeten doden, moeten doen verdwijnen.
Hij had ze moeten vernietigen.
Dat zei zijn hoofd vol trammelant

Het werd op het nippertje geen familiedrama, geen nieuwsfeit dat het NOS-journaal zou halen, geen PenW-deskundigen.
Iedereen was overlevende, dus kon de uitzending die avond ook gewoon over Syrie gaan en gaan over de economie.
.
Vrijdag diende de rechtszaak
Op de publieke tribune werd vooral gehuild.
Door slachtoffers
Door de radeloze moeder van de verdachte ook.
Zij was in haar eentje.

De officier van justitie eiste uiteindelijk geen gevangenisstraf.
Hij verzocht de rechtbank Eldred te ontslaan van alle rechtsvervolging.
Want volledig ontoerekeningsvatbaar.
Hij verzocht de rechtbank de maatregel tbs met dwangverpleging – wat geen straf is – op te leggen.

Wat een rotverhaal.
Ik werd vooral geraakt door de slachtofferverklaring van de 12-jarige Jimmy.
Een grote meneer las het in de rechtszaal mooi voor, want Jimmy zelf is nog te klein om in de rechtszaal te mogen zijn.
De grote meneer droeg het voor, met de stem van het kind.

‘Ik had kapot veel pijn.
Het was een negen op een schaal van tien.
In het ziekenhuis kreeg ik een prik in mijn hoofd, dat deed ook erg pijn.
Ik was verdrietig en een beetje bang
Dat ging allemaal door elkaar.
In groep 8 hadden we een groepsgesprek
Dat vond ik wel lastig.
Ik heb maar een paar zinnetje gezegd.
Toen begon ik te huilen.’

Klop maar op een deur.

Rob Zijlstra

UPDATE – 20 december 2013 – uitspraak
De rechtbank volgt het Openbaar Ministerie. Eldred wordt ontslagen van alle rechtsvervolging want hij is volgens de rechters volledig ontoerekeningsvatvaar. Hij heeft zich wel schuldig gemaakt aan drie pogingen tot doodslag, maar is geen strafbare dader. Een behandeling vinden de rechters noodzakelijk om herhaling te voorkomen. En omdat er sprake is van gevaar dient de samenleving te worden beschermd. Opgeteld: tbs met dwangverpleging. De slachtoffers krijgen een schadevergoeding.

HET VONNIS