Mohammed is als man van 27 jaar de baas in huis.
Een van zijn mannentaken is oppassen.
Oppassen op zijn jongere zusjes.
Dat het hier anders gaat dan in Somalië, dat weet hij.

Tegen de rechters had hij gezegd dat hij zich daarom ook aan de Nederlandse wet wil houden.
En dat hij ook wel snapt dat wat hij heeft gedaan fout is.
Volgens hem is dat geen reden voor rechters om achterlijke vragen aan hem te stellen.
Het is niet altijd slim om dergelijke uitingen van kritiek op rechters die over je moeten oordelen te uiten.
Maar Mohammed is geen domme man en is zeker niet een man om zijn mond te houden.

Op de publieke tribune zit zijn familie.
Broers en zussen.
De blikken staan op boos.
Als oppasser zou Mohammed voor veel problemen hebben gezorgd.
Hij woonde weliswaar niet meer thuis, maar in het weekeinden kwam hij langs.

Mohammed is een dominante man, had de reclassering aan de rechters gerapporteerd.
Iemand ook die nogal overtuigd is van zijn eigen gelijk.
Het zelfinzicht: gebrekkig.

In augustus dit jaar kwam er een melding bij de politie binnen van een steekpartij in een woning in Hoogezand.
In de woning zit een vrouw gewond op een stoel.
Ze is met een aardappelschilmesje gestoken in arm, been en tweemaal in de rug.
Het is niet aan de verdachte te danken dat zus nog leeft, zullen de rechters later zeggen.

Mohammed vermoedde dat zijn zus op wie hij moet oppassen alcohol had gedronken en sigaretten had gerookt op een feestje.
Daarover ontstond een hevige woordenwisseling.
En toen had hij haar gestoken.

In de rechtszaal wil Mohammed er niet te veel over kwijt.
Hij zegt dat het om een familiekwestie gaat die ook als zodanig moet worden opgelost.

Twee andere zusjes zouden regelmatig door hem worden mishandeld.
Hij zou hen slaan en schoppen en lelijke dingen roepen over nooit geen kinderen.
De zussen geven aan dat Mohammed zelf een grote familiekwestie is: ze zijn allemaal als de dood voor hem.
Misschien was het daarom dat er in de rechtszaal vooral boze blikken waren.

De officier van justitie zegt dat het best zo kan zijn dat het een familieaangelegenheid betreft.
Maar dat er een moment komt dat zo’n kwestie iedereen aangaat.
En dat dat hier het geval is, omdat er iemand ernstig gewond is geraakt, omdat iemand aangifte heeft gedaan.
De officier van justitie: ‘En dan heeft de maatschappij het recht te horen wat er is gebeurd. Wij zijn immers geconfronteerd met die gedragingen en de gevolgen daarvan.’

Mohammed is er niet van onder de indruk en blijft nukkig en zwijgen.
Maar halverwege de zitting had Mohammed zich omgedraaid en was met zijn familie is discussie gegaan.
De rechters sommeerden hem daarmee onmiddellijk op te houden.
Toen Mohammed maar door bleef gaan met boos praten, werd hij uit de rechtszaal verwijderd.

De strafeis luidde: vier jaar gevangenisstraf waarvan een jaar voorwaardelijk wegens mishandeling en een poging tot moord.
Vandaag deed de rechtbank uitspraak.
Geen voorbedachte raad, dus geen (poging tot) moord.
Wel een poging tot doodslag.
En mishandeling.
Het vonnis: vier jaar.
De rechters: ‘Gezien de houding van verdachte op de zitting zien wij geen reden een deel van de straf voorwaardelijk op te leggen.’

Dat klinkt misschien wel logisch of voorstelbaar.

Maar dan…
Vier jaar cel waarvan een jaar voorwaardelijk betekent netto drie jaar zitten: 36 maanden.
Vier jaar cel zonder voorwaardelijk deel is vier jaar en dat betekent in de praktijk dat daarvan tweederde deel van moet worden uitgezeten: 32 maanden.

Achteraf kunnen ze Mohammed nog lastigvallen met dat derde eenderde deel.
Maar vooralsnog heeft hij met zijn houding ter zitting vier maanden verdiend.

Rob Zijlstra