het gebit is een dag later in het café  teruggevonden

Joey zegt met de souplesse van een lichtgewicht bokser dat hij dus een reactie maakte richting het dijbeen om een plotselinge vuistslag van links te ontwijken.
Joey vertelt niet over die beslissende ronde van de door hem glorieus gewonnen wedstrijd, maar over die keer dat hij ruzie had met zijn ex.
Een ex, zegt hij, die ook nog eens zwaarder is.
En kennelijke een gevaarlijke linkse heeft.

In de rechtszaal spreekt iedereen, los van waar of niet, zijn eigen taal.

Na een zitting van twee uur zeggen de rechters tegen de verdachten – drie broers – dat ze goed over de zaak gaan nadenken en dan over twee weken uitspraak doen.
De oudste broer vindt dat een goed voorstel, goed dat de rechters er over zullen nadenken.
Hij zegt: ‘Want wij willen er natuurlijk geen last van hebben.’

Met z’n drietjes zouden ze Harko hebben mishandeld op de parkeerplaats van het café waar Henk Wijngaard die avond had opgetreden.
Harko zat te ouwehoeren, deed vervelend en sloeg ineens vanuit het niets.
De broer met de kale kop had toen uit zelfverdediging teruggemept, broer met bril had voor de zekerheid een schop gegeven en broer met de zwarte cowboyhoed op het hoofd, had niets gedaan.
Harko vertelde het net andersom, de broers waren begonnen.
Zomaar en om niets.

De advocaat vraagt aan de rechters of ze de vragen in eenvoudige taal willen stellen.
Zegt: ‘Mijn cliënten zijn geen intellectuele hoogvliegers.’
Broer met bril richt zijn wijsvinger naar de rechters en roept: ‘Ja’.
Wanneer hij is geboren?
Hij zou het niet zo snel weten.
Wanneer hij jarig is?
Ja, dat wel natuurlijk.

Rechters: ‘U heeft geen werk.’
De broers in koor: ‘Oud ijzer.’

De officier van justitie besluit dat de broers in dit verhaal de agressors moeten zijn.
Harko had ook de meeste verwondingen, zo blijkt uit de medische verklaring die een forensisch arts had opgesteld.
De rechters vragen aan de officier van justitie of een dergelijke verklaring voortaan ook in gewoon Nederlands kan.
Ze hadden nu lang op Wikipedia moeten zoeken naar de betekenissen van de medische bevindingen.
Die kwamen erop neer dat de kaak van Harko op twee plaatsen kapot was, dat de mond gebitloos was en dat gesproken kon worden van een hersenkneuzing.
Het gebit is een dag later in het café in drie stukken teruggevonden.

Harko eist een schadevergoeding van ruim 12.000 euro.
Broer met bril, verontwaardigd: ‘Maar voor zoveel geld hebben we die avond helemaal niet gedronken.’
Broer met cowboyhoed vindt dat Harko beter van de drugs kan afblijven.
Rechters: ‘Dat was geen drugs, dat was morfine tegen de pijn.’
Verdachte is verbaasd: ‘Oh.’

De drie broers lanceren een idee.
Tegen de rechters: ‘Jullie kunnen beter gewoon een keer een bakkie bij ons thuis komen doen. Dan kunnen jullie zelf zien dat wij geen criminelen zijn.’

De advocaat die de broers bijstaat verzoekt de rechtbank te komen tot vrijspraak.
Hij vertelt een verhaal over slecht onderzoek, tunnelvisie en schending van mensenrechten.
Wanneer de advocaat is uitgesproken, reageert een van de rechters: ‘Advocaten moeten weten hoe ze een verweer moeten voeren, ze moeten geen losse flodders schieten. Ik snap uw verweer niet.’
De verdachte met bril bijna vrolijk: ‘En ik ook niet.’
Kennelijk blij dat hij niet de enige is.

De officier van justitie wil geloven dat de broers geen criminelen zijn.
Hij eist werkstraffen van 180 en 200 uur.
Daarnaast moeten ze aan Harko 400 euro betalen.
Dat vinden ze nog steeds veel.

Kees moet ook terugbetalen, een paar tientjes weliswaar, maar dat vindt hij wel ontzettend terecht.
Hij zegt: ‘Het was mijn fout, dat geef ik hier gewoon netjes toe. Ik betaal het met liefde terug.’

Wat Kees anders maakt is dat zijn taal strafbaar is.
Over Kees kun je een lang verhaal schrijven.
Kort: Kees loopt al jaren achteruit door het leven.
Eens had hij een mooie Rolex, soms wel twee, en een knappe Mercedes onder de kont.
Nu heeft hij drie kinderen, geen plek om te wonen, alleen maar exen, een rotjeugd en de droeve overtuiging dat hij over tien jaar nog geen stap verder is.
Niet mits, maar tenzij, ja tenzij de rechters hem nu dus nog een allerlaatste kans geven, net als de vorige keer.
Kees bedoelt, hij is nu, juist nu, supergemotiveerd om van zijn drugsverslaving af te komen.

Kees verkoopt babbels aan goedgelovige mensen.
Eigenlijk is hij een wandelende reclamespot.
Hij belt bij mensen aan en vertelt (bijvoorbeeld) dat hij zichzelf heeft buitengesloten en vraagt of hij heel eventjes geld kan lenen. Een tientje maar.
Hij kan dat heel goed.
Een van zijn slachtoffers had 13 euro uit de spaarpot van haar dochtertje gehaald.
Tegen de rechters, hoofdschuddend: ‘Het is een schande.’

De officier van justitie bevestigt dat en eist tien maanden celstraf, zes daarvan voorwaardelijk.
De 217 dagen die hij nog had staan, moet hij nu ook zitten.

Wij babbelen overal en heel de dag maar door.
Misschien zijn veel babbels wel bedoeld ons te verleiden tot kopen, tot het uitgeven van geld.
Maar als Kees dat doet – dus als hij een valse hoedanigheid aanneemt en/of door een of meer listige kunstgrepen en/of door een samenweefsel van verdichtsels met het oogmerk zich wederrechtelijk te bevoordelen – dan maakt hij zich schuldig aan een misdrijf.
In rechtszaaltaal: Kees praat bedrog.

Rob Zijlstra

UPDATE – 2 januari 2014 – uitspraken

Kees moet zitten. Vier maanden voor zijn laatste babbels. Plus twee maanden die hij nog had staan. Die worden nu ‘getuld’  (rechtbankjargon voor een tenuitvoerlegging). En dan komen er ook nog eens 217 dagen bij. Die had hij al, maar die dagen hoefde hij niet uit te zitten in verband met de vervroegde invrijheidstelling (vi). Omdat hij te vroeg opnieuw in de fotu is gegaan wordt de vi herroepen. Kees een dus en jaartje zoet.

De drie broers zijn aan de beurt. Geen taakstraffen maar alle drie een gevangenisstraf van 12 maanden waarvan 6 maanden voorwaardelijk. Daarnaast moeten ze aan Harko geen 400, maar ruim 12.000 euro betalen.

.

• het bovenstaande gedicht is van Michael Slory (Suriname, 1935), uit de bundel Ik zal zingen om de zon te laten opkomen 
vertaling:
geestverheffing // steeds meer / nemen de woorden toe / spelen ze hun melodie / steeds verder echter / ga ik achter hen schuil