Wie wel in rechtszalen van het strafrecht komt weet dat de veelgebezigde opmerking ‘wie niets heeft gedaan, ook niet hoeft te vrezen’ lariekoek is.
Wanneer twee mensen beweren dat ze het gezien hebben, dan kan dat zomaar de waarheid wezen.
Ook als die het niet is.
Ook link: op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn.
Eerst de eerste.

Op 24 november 2012 zou Philip zijn ex-vriendin een vieze hoer hebben genoemd en daarna zou hij haar flink hebben mishandeld.
Dat laatste is de verdenking die de officier van justitie hem 434 dagen na dat nare incident voor de voeten werpt.
Dat zoiets zo lang moeten duren, is al geruime tijd normaal in Groningen.

Heel verhaal.

Ze waren elkaar ’s nachts in de krochten van de binnenstad tegengekomen.
Ooit verliefd, maar het vuur was gedoofd.
Ruzie restte.

Bij de politie vertelde zij dat ze naar huis liep en dat Philip, haar ex, ineens bovenop haar was gesprongen, met z’n knieën naar voren, dat hij haar hoofd op de straatstenen bonkte.
Daarna trok hij plukken haren uit dat hoofd, tot kale plekken aan toe.
En hij had haar bij de keel gegrepen, vast om haar te wurgen.
Ze vertelde dat ze vaak door Philip was mishandeld, ook toen ze nog een relatie hadden. Nooit had ze aangifte gedaan, maar nu wel, want nu was de maat vol.

De rechters confronteren de verdachte met de opgesomde akeligheden.
Philip hoort het aan en zegt dat het bizar is en niet waar.
Hij zegt dat het net andersom is.
Zijn ex is de agressor, hij – de man – het slachtoffer.
Toen ze nog een relatie hadden, sloeg en beet zij hem vaak.
Nooit had hij aangifte gedaan, want hij schaamde zich daar voor.
Mannen slaan vrouwen, andersom hoort niet, dat is taboe.

Philip vertelt dat zij die nacht de confrontatie had gezocht en dat hij steeds was weggelopen omdat hij geen confrontatie wilde.
Hij was klaar met haar, maar zij niet met hem.
Ze scheurde zijn jas, trapte de buitenspiegels van zijn auto.
Ze was dronken en hysterisch.
Ja, hij had haar geduwd, weggeduwd, een paar keer.
Maar steeds kwam ze terug.
Philip zegt dat de verwondingen die ze zegt te hebben opgelopen door niemand zijn geconstateerd.

Het is zijn nee tegen haar ja.
Waarom is alleen Philip dan de verdachte en niet ook zij?
Omdat zij (een week later) aangifte deed en niet hij?
Omdat vrouwen geen mannen mishandelen?

Neen.

Omdat er twee getuigen zijn die zeggen die nacht te hebben gezien dat de man agressief was.
Voor de officier van justitie is dat voldoende om te beweren dat er niet alleen wettig, maar ook overtuigend bewijs is dat rechtvaardigt dat Philip met z’n agressieproblematiek een jaar wordt opgesloten, baan kwijt of niet (wel).
Ook vindt de aanklager dat Philip duizend euro aan zijn ex moet betalen.
Voor de smart.

Een ander verhaal.

Hassan repareert en stoomt kleding.
Daarnaast is hij, Armeniër, handelaar in textiel.
Zo probeert hij met zijn gezin het hoofd boven water te houden.
Soms heeft hij mazzel, soms pech.
Zo had hij in Brussel een partij van 4000 spijkerbroeken kunnen kopen voor een euro per stuk.
Die partij had hij doorverkocht voor twee euro per broek.
Hij had ook een keer een partij margarine gekocht, een paar keer sterke drank.
Johnny Walker. Bacardi. Smirnoff.

De rechters, scherp: ‘Hoe wordt een textielhandelaar nou een handelaar in sterke drank?’ Hassan: ‘Kwestie van vraag.’
Hij vertelt dat hij ook bezig was wijn te importeren uit Frankrijk.
Legaal.
Samen met andere handelaren.

Op een dag is het 29 maart 2012.
Hassan kent Elam van de Armeense kerk in Almelo en Elam kent Durk uit Dokkum.
Durk heeft BV’s en ruimte voor handel.
Die verhuurt hij.
Als Hassan op die dag in maart vijf minuten in de huurloods van Durk is om te praten, denderen allemaal mannen naar binnen.
Ze roepen keihard: politie!

De politie had een tip gekregen dat in die loodsen van Durk rare dingen gebeurden.
Eerst gingen ze er stiekem kijken en toen ze genoeg hadden gezien volgde een inval.
Ze vonden een grote koeltrailer met onder de laadvloer 4.772 flessen Johnny Walker (black label).
Om elke fles zat een sok.
De koeltrailer zou via Antwerpen worden verscheept naar Saoedi-Arabië waar sterke drank verboden is.
Daardoor bedroeg de winstmarge 800 procent.
De misdaad: het voorhanden hebben van accijnsgoed dat ‘niet in heffing is betrokken’.

Tijdens de inval zijn drie mannen in de loods aanwezig.
Elam, Farez en onze Hassan, ze zijn er gloeiend bij.
Hassan herhaalt dat hij er nog maar vijf minuten was en dat hij met die partij whisky niets te maken heeft.
Hij kwam er om te praten.
De officier van justitie gelooft hem niet.
Hij handelde toch ook in sterke drank?
Wel toevallig.
Komt bij: Elam zegt dat hij de drank van Hassan heeft gekocht.
Hassan blijft geëmotioneerd ontkennen, zegt dat dat niet waar is, zegt dat Elam wel meer kan zeggen.

Hassan is de enige die in de verdachtenbank van zittingszaal 14 zit.
De andere twee zijn niet gekomen.
Farez verblijft spoorloos in Duitsland, Elam is (als hij nog bestaat, zei de advocaat) in Syrië.
Dat Hassan op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was, gaat er bij de officier van justitie niet in.
De strafeis: een taakstraf in de vorm van een werkstraf van 200 uur.

Een textielhandelaar die ook in sterke drank doet is als een man die beweert dat hij wordt mishandeld door zijn vrouw.

Rob Zijlstra

• niet in heffing betrokken

UPDATE – 7 februari 2014 – uitspraken
De rechtbank ziet de whisky-mannen liever niet aan het werk. Handelaren doen het voor het geld en dus is een boete een meer passende straf. Hassan was volgens de rechtbank niet op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Hij was fout. Geen werkstraf, maar een boete van 10.000 euro. Farez, de onvindbare in Duitsland, moet dit ook betalen. Elam is – als hij nog bestaat – niemand iets verschuldigd; hij werd vrijgesproken.

UPDATE – 13 februari 2014 – uitspraak
De rechtbank heeft Philip schuldig bevonden aan een poging tot het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel. Naar de gevangenis hoeft hij niet, zoals het Openbaar Ministerie wel had geëist  Philip is veroordeeld tot een voorwaardelijke celstraf van 4 maanden en een taakstraf van 240 uur. Aan zijn ex moet hij 500 euro betalen.