misdaad als amusement
Kennelijk spreekt het tot de verbeelding wanneer twee inbrekende mensen een oudere mevrouw in Meppel mishandelen en er daarna vandoor gaan.
Vinden we stiekem best mooi.
Nog mooier: de voortvluchtige schiet ook nog een man neer op een camping.
Jeetje.
Maar het aller, allermooiste: een van de daders is een vrouw.
Man en vrouw.
Samen.
In een auto.
Op de vlucht.
Bonnie en Clyde.
1934.
Kennelijk hebben we 80 jaar later nog altijd de romantiek nodig, de film, om de werkelijkheid te kunnen duiden.
We koesteren als het even kan graag de nep.
Dat de alledaagse werkelijkheid van de misdaad rauw en triest is, machteloos en vol eenzaamheid en treurnis is, om over de ellende voor slachtoffers nog maar te zwijgen, telt even niet.
Bonnie en Clyde?
Het gaat hier over twee gemankeerde jonge mensen.
Bonnie is nog maar 19, nog maar net geen kind meer.
Ingewikkeld, lastig.
Ondertussen wel opgejaagd door politiehelikopters en door wij van de sociale media.
Door ons journalisten die er een vrolijk spektakelspelletje van maken.
Ook best wel jammer misschien, vinden we, dat ze niet in hinderlaag in een Duits hotel – met filmpjes op YouTube – zijn doodgeschoten met duizend politiekogels.
Columnist Arjen van Veelen schreef woensdag in NRC Handelsblad: Bonnie noch Clyde.
Hij vroeg zich schrijvend af: kunnen wij wat ingewikkeld is nog wel aan?
Hij schreef: ‘Of slikken we liever het simplisme van tekenfilms, waarin enkel superhelden en supermonsters bestaan. Van Holleeder en Badr Hari maakten we culthelden; Benno L. bleef juist ook na zijn straf een monster…’
Misdaad als amusement.
Politie en politiek proberen misdaad te bestrijden.
Maar wij van de samenleving koesteren het.
Al zullen we dat nooit hardop toegeven.
Rob Zijlstra
zittingszaal 14 | 2004 - 2022 
Helemaal mee eens Rob, er is niets aan toe te voegen.
Goed dat je ons deze spiegel voorhoudt.
Het scoort, dit waar gebeurde verhaal over een jeugd ex TBS-er die op criminele tour gaat met zijn gemankeerde vriendinnetje. Ja zelfs Els Borst wordt er nu bij gesleept.
Het leest als een macaber story / privé verhaal en mensen lezen het, misschien om hun eigen sores in deze moeilijke tijden even opzij te zetten.
De realiteit is, dat er steeds meer van dit soort tijdbommetjes komen nu steeds minder geïnvesteerd wordt in kundig specialistisch personeel en de bezuinigingen in de jeugd psychiatrie. Want door deze bezuinigingen worden kwetsbare hulpbehoeftige mensen de dupe terwijl het hoogste kader in die sector er nog steeds met een mooie pot geld voor zichzelf vandoor kan gaan in hun mooie kantoortjes met secundaire faciliteiten. Uiteindelijk wordt de maatschappij gedupeerd wanneer deze mensen gaan escaleren. Denk dat de mensen daar ook eens over moeten nadenken alvorens hun stem uit te brengen en de tweede kamer ook serieuze bijscholing nodig heeft op tamelijk wat vlakken. Hun besluitvorming deugt niet, zij hebben te weinig kennis van zaken.
Uiteraard heb je altijd een buitencategorie, criminelen waarmee niets meer aan te vangen is.
Toch denk ik dat er ernstige lange termijn denkfouten en verkeerde bezuinigingen en keuzes gemaakt worden zoals ik hierboven al stelde.
Als ik de politie was zou ik trouwens de rekening voor deze speurtocht naar Bonnie&Clyde bij de heer Opstelten en trawanten neerleggen.
Myra en Ian.
Fred en Rose..
Nou.. ‘de romantiek’ is eigenlijk zeer triest.
Beschadigde mensen die op anderen wraak nemen, of zo.. lijkt dan wel.
Schijt hebben aan iedereen.
Of er plezier aan beleven.
Hopelijk krijgt geen van beide kinderen…
Dat dan wel.
Zou nog triester zijn.
Voor de kinderen.
Heel goed, zie ook Bert Wagendorp in de Volkskrant 27-2-2014!