Dit verhaal begint ergens halverwege, dan ontstaat commotie en het zal eindigen met een vraag.

Mevrouw Elsink rijdt in haar blauwe Mercedes langs bedrijven.
Dat is haar werk.
Op maandag 8 oktober 2012 brengt ze een bezoek aan Bos Incasso dat in een groot kantoorpand is gehuisvest op het Europapark, vlakbij het stadion van FC Groningen.
Als ze na gedane zaken weer in haar auto wil stappen ziet ze wat ze al eerder die dag meende te zien: een kastje met een knipperlichtje onder de auto, op de plek waar zij boven zit.

Mevrouw Elsink denkt niet direct aan een bom maar ze krijgt wel de zenuwen.
En dus belt ze de wegenwacht, daar is ze per slot van rekening niet voor niets al jaren lid van.
Wegenwachter Wim komt, gaat door de knieën, kijkt eens goed en zegt dan dat we de politie moeten bellen.
De politie stuurt een bomverkenner die het niet vertrouwt en alarm slaat.

Op het hoofdbureau van politie trekken ze een protocol uit de kast, lezen wat te doen en dan is het bal.

Alarmfase 1.

Het crisiscentrum gaat open.
De minister wordt gewaarschuwd zo ook de commissaris van de koningin.
In Den Helder maakt het Explosieven Opruimings Commando (EOC) zich klaar om af te reizen naar Groningen.
Kantoren worden ontruimd, dat wil zeggen dat ruim 300 medewerkers niet in paniek mogen raken, maar dat zij hun werkplekken rustig moeten verlaten en naar buiten moeten gaan.
Net zoals ze bij de jaarlijkse oefening doen.
De bedrijfshulpverleners doen hun gele hesjes aan.
Werknemers van kantoren die iets verder zijn gelegen worden verzocht bij de ramen weg te blijven.

Er wordt een dreigingsanalyse gemaakt.
Wie bijvoorbeeld is mevrouw Elsink?

Het verkeer op de A7 wordt stilgelegd.
De EOC arriveert en een robot van dit commando wordt richting de blauwe Mercedes gedirigeerd door een specialist in een maanpak.
Er worden ook bomhonden ingezet.
De robot maakt foto’s van het kastje onder de auto.
Die foto’s worden naar specialisten gestuurd.

Na ruim vier uur wordt een conclusie getrokken: ’t is geen bom.
De commotie is niet lang daarna ten einde en honderden mensen hervatten hun werk of gaan naar huis om daar een spannend verhaal te vertellen.

In de krant van de volgende dag staat: ‘Europapark in de ban van verdacht pakketje’

Die avond zit Henk in de binnenstad van Groningen in een shoarmazaak te wachten op zijn eten.
Er ligt een krant op tafel.
Henk leest over de commotie op het Europapark en denkt: ‘krijg het nou.’

Geschrokken belt hij zijn vrouw en vertelt wat hij zojuist heeft gelezen.
Ze besluiten dat hij zich bij de politie zal melden.
Om het uit te leggen.

Deze week zat Henk in de verdachtenbank van zittingszaal 14.
De officier van justitie zegt dat Henk zich misschien wel schuldig heeft gemaakt aan artikel 139c Wetboek van strafrecht.
Misschien, zeker weten doet de officier van justitie dat niet.
Daarom wordt de kwestie ook voorgelegd aan de rechters.
Omdat het Openbaar Ministerie wel eens wil weten hoe rechters er tegenaan kijken.
Henk zit ongewild in een proefproces.

Zijn advocaat had vooraf gezegd dat het een strafzaak van niks is, niks interessant voor de pers.
Zoiets moet een advocaat nooit zeggen.

Henk is directeur van een groot bedrijf en is als de doods dat zijn zaken via de media in verband worden gebracht met wat er door zijn toedoen is gebeurd.
Aan mevrouw Elsink heeft hij inmiddels zijn excuus aangeboden.

Henk vertelt. Zijn paard was gestolen. Daarom had hij een camera opgehangen. Niet lang daarna werd zijn boot op een trailer uit de schuur gestolen. Op camerabeelden was een auto met trekhaak te zien, een blauwe Mercedes. Hij had wat lijntjes uitgegooid en wat rondgevraagd in het café. Daar hadden ze weten te vertellen dat het de auto was van mevrouw Elsink die een zoon heeft die niet wil deugen. Henk achterhaalde het adres, het was niet ver bij hem vandaan. Op een avond plakte hij met magneten een kastje onder de blauwe Mercedes.

Het is een track & trace-kastje, met gps.
Met wat software op de computer kan hij de auto volgen, kan hij zien waar de auto heengaat.
Die kastjes kun je gewoon kant en klaar kopen, in de spyshop.

Zo hoopte Henk te achterhalen waar zijn boot is.

Maar de volgende ochtend stapt niet de deugniet in de auto, maar mevrouw Elsink.
Ze moet een paar bedrijven bezoeken, onder meer Bos Incasso op het Europapark in Groningen.
Henk zegt tegen de rechters: ‘Ik had nooit verwacht dat dit zo’n commotie teweeg zou brengen. Achteraf bezien was het ook een behoorlijk slecht idee.’

Voor juristen gaat het verhaal nog even door.
De officier van justitie wil weten of verdachte Henk een inbreuk heeft gemaakt op de privacy van mevrouw Elsink.
Dan wel: mag een particulier zomaar een peilbaken onder een auto van een andere particulier plakken?
De overheid, de politie doet dat wel, maar dan is daar toestemming voor nodig van een rechter-commissaris en gelden strenge regels.

Voor de proef zegt de officier van justitie dat wat Henk heeft gedaan zeer kwalijk is.
En dat er daarom ook straf moet volgen.
Een werkstraf is gepast, maar omdat het al weer wat langer is geleden kan worden volstaan met een boete.
Henk had geantwoord dat hij als directeur het niet slecht heeft.
Dat het wel een beetje raar is dat hij geen aangifte heeft gedaan van de diefstal van die boot.
Maar goed.
De eis: 2.000 euro.

De advocaat van Henk heeft zich in de zaak vastgebeten.
Ze spreekt over technische materie en haalt de wetsgeschiedenis van artikel 139d van stal.
Ze zegt dat Henk in de zin van de wet niks strafbaars heeft gedaan.
Ook al omdat het track & trace-kastje onder de auto geen gegevens heeft opgevraagd.

Een van de rechters kijkt wat zorgelijk:  ‘Maar als het apparaatje niets vraagt, hoe weet de satelliet dan dat–ie niets moet sturen?’

Kortom, zo ontstond destijds dus die commotie op het Europapark.

Rob Zijlstra

.

UPDATE – 18 april 2014 – uitspraak
Henk is schuldig. Maar die 2000 euro mag hij houden. De rechters vinden 1000 euro en die dan geheel voorwaardelijk beter.  Het vonnis met daarin de juridische smakelijkheden wordt zo snel als mogelijk gepubliceerd, beloofde de rechtbank bij uitspraak.

HET VONNIS zodra gepubliceerd

.

• In de tekst staat dat de rechter-commissaris toestemming moet geven voor het plaatsen van een peilbaken. De politie meldde zich afgelopen nacht met de mededeling dat een bevel van de officier van justitie voldoende is.

• artikel 139d (dee)