Vanwege mijn werk word ik wel eens op straat herkend.
Bos haar.
Iemand – ik fietste door de binnenstad van Groningen – belemmert mij plots de weg.
Die iemand is boos en die boosheid maakt hij duidelijk met een vijandige blik, nogal wilde gebaren, een priemende vinger en ook met steeds luidere stem.
Omstanders kijken om, maar lopen en fietsen snel, sneller door, veel te eng.

De boze man doet nu net alsof zijn hand een pistool is.
Hij begint daarmee te schieten en ik blijf ongedeerd.
Want dat is nogal logisch.

Ik zeg dat ik wel wil luisteren, maar dat hij dan een heel klein beetje rustiger moet worden.
Dat wordt hij, even en een heel klein beetje.

Anders dan het lijkt, is hij niet boos op mij.
Hij is boos op het recht dat hem onrecht heeft aangedaan.
Boos op de rechters.
En boos op collega’s die lelijke dingen over hem hebben geschreven, terwijl ze daartoe niet het recht hebben.
Hij moet ze dus niet tegenkomen, zegt hij.
Ik zeg dat hij niet van die rare dingen moet zeggen.

Hij schiet een paar keer met zijn hand door mijn hoofd.
Daarna praten we nog even verder, geven we elkaar een boks en een glimlach.
Ik zeg, hou je taai, doe geen gekken dingen.
Hij zegt dat hij dat niet zal doen, tuurlijk niet.
Hij zegt ook sorry, sorry dat hij zo boos doet.
Ik zeg, geeft niks, ik snap het.

Daarna fietsen we verder, hij in de richting waar ik net vandaan kwam, ik andersom, wereld van verschil.

Paar seconden later komt Jaap naast me fietsen.
Jaap was eens de beste keeper van heel Groningen ooit.
Jaap zegt dat hij even halt had gehouden.
Want hij had ons op een afstandje zien staan en toen gadegeslagen.
Hij zag die opgewonden stand en dacht: dat gaat en komt niet goed.
Zegt, ik dacht, als het mis gaat, grijp ik in.

Ik zeg tegen Jaap dat het niet nodig was geweest.
Maar later dacht ik, het was een alledaags straattafereel.
Met Jaap als onzichtbare held.

Dank je wel Jaap.

Rob Zijllstra

.