Tonckelweg, – via streetview google

Het letsel was niet met het leven verenigbaar

De rechters vragen aan het einde van de ondervraging of hij nog iets over zichzelf wil vertellen, iets belangrijks of zo, iets waarvan hij denkt dat het belangrijk is dat de rechters het weten.

Martin: ‘Tja.’
Wat zeg je dan?
Hij zegt dat hij in Veendam de post bezorgt, dat hij graag mag knutselen aan auto’s, schilderen doet hij ook graag, hij zegt dat hij nu zes jaar samenwoont.
En dat het hem vreselijk spijt wat er is gebeurd.
Zegt: ‘Maar ik kon het niet voorkomen.’

Wat Martin heeft gedaan, zou iedereen die wel eens een auto bestuurt, gedaan kunnen hebben.
En ook als u geen post bezorgt of niet graag schildert, zou u er vreselijk spijt van hebben.
Misschien, denk het wel, zou u ook zeggen dat u het niet kon voorkomen.
En u zou zich, net als Martin, heel erg naar voelen, vanwege wat er is gebeurd.
En ook omdat de officier van justitie wil dat u zeven maanden in een gevangenis moet doorbrengen.

Nu is zeven maanden natuurlijk een straf van niks – want straffen horen zwaarder – maar stel het eens voor.
Dat u tussen nu en 1 januari 2015 wordt op – en afgesloten.
Zeven maanden niet vrij.
Zeven maanden geen inkomen, maar wel huur of hypotheek, andere verplichtingen.
Geen werk meer, want ontslagen.
De kinderen.
Het stempel.

De 39-jarige Martin reed op 27 augustus vorig jaar met zijn auto over de Tonckelweg, Veendam een 37-jarige man dood.
Hij heette Patrick.
Patrick hield van hardlopen, want dat deed hij elke dag.
Dus ook op dinsdag 27 augustus, ’s avonds.
Hij rende over de Tonckelweg.
Martin reed daar langs, op weg naar een kameraad waar hij een paar fietsbanden zou brengen.
Om kwart over negen kwamen hun levenspaden samen.

Martin zegt tegen de rechters dat hij de hardloper nooit heeft gezien.
Had hij de hardloper wel gezien, dan was hij uitgeweken.
Waarschijnlijk heeft Patrick Martin ook niet zien of horen aankomen.
Hij rende rechts op de weg, voor het verkeer uit.
Op zijn hoofd een koptelefoon met muziek.

Martin vond hem, in het duister in de berm.
Hij vond hem omdat hij de muziek hoorde die nog uit de koptelefoon kwam.
Martin belde direct met zijn vriendin.
Een voorbijganger die stopte zei dat hij onmiddellijk 112 moest bellen.

De rechters vragen op een toon vol ongeloof: ‘Maar waarom belde u met uw vriendin, en niet direct met 112?’
Martin: ‘Tja.’
Hij zegt: ‘Ik was verward, vreselijk geschrokken.’
Martin zegt dat hij dacht dat hij een hert had aangereden, dat was vaker gebeurd op de Tonckelweg.
Hij zegt dat hij dacht dat je geen 112 kon bellen voor een hert.
Voor een hert moet je volgens hem een ander nummer bellen.

Patrick was op slag dood.
De officier van justitie zegt: ‘Het letsel was niet met het leven verenigbaar.’

Was deze aanrijding te voorkomen geweest?
Het Openbaar Ministerie zegt van wel.
Als Martin had opgelet, beter had uitgekeken, dan had hij de hardloper niet geschept.
En als Martin zegt dat hij de hardloper niet heeft gezien, dan is het bewijs geleverd: dan heeft hij niet goed uitgekeken.

Wie niet ziet wat er wel is, kijkt niet goed.
U heeft als automobilist de plicht ieder moment alert te zijn.
Ook tijdens fracties van seconden.

Het was kwart over negen, de duisternis had zich al gemeld.
Patrick rende rechts hard, niet links het verkeer tegemoet.
De slogan ‘loop veilig, loop links’ was niet aan hem besteed.
De koptelefoon met muziek maakt het lopen er ook niet veiliger op.
Zeker niet op de Tonckelweg waar de auto’s tachtig kilometer per uur mogen rijden.
Het is geen brede weg.

Het is ook niet wat je zegt een ideale weg voor hardlopen.
Maar de officier van justitie zegt: “Het is ook niet de bedoeling om voetgangers die daar lopen, aan te rijden.’
Dat is zo.

De hardloper droeg voor zijn veiligheid een hesje.
Dat hesje was door de tijd van fel geel verschoten naar vaal geel.
De politie had een reconstructie van de aanrijding gemaakt en de omstandigheden zo goed als mogelijk nagebootst.
Maar ze kochten, zegt de advocaat, een nieuw hesje, niet een vaal gele want die zijn niet te koop, ze kochten een nieuwe fel gele.
Dat is niet eerlijk.
De advocaat vindt daarom dat de conclusie van de politie – het slachtoffer was goed te zien – niet mag worden gebruikt in de beoordeling.

Martin is niet alleen een paar seconden aanmerkelijk onvoorzichtig geweest waardoor een aan zijn schuld te wijten verkeersongeval heeft plaatsgevonden.
Hij was mogelijk ook onder invloed.
Martin had op maandag wat amfetamine (‘pep’) tot zich genomen.
Dat deed hij soms.
Op dinsdagavond zat die rotzooit nog in zijn bloed.
De officier van justitie zegt dat de drug mogelijk dan wel waarschijnlijk van invloed is geweest op het rijgedrag.
Vastgesteld is dat niet.
Martin vindt niet dat hij onder verdovende invloed was, er was een volle dag verstreken.

De officier van justitie wijkt niet van haar standpunt.
Zeven maanden gevangenisstraf.
En twee jaar het rijbewijs kwijt.

Is dat rechtvaardig?
De rechters zullen het weten, want het strafrecht moet op alles een antwoord hebben.

Rob Zijlstra

UPDATE – 6 juni 2014 – uitspraak
De rechtbank heeft Martin op alle punten vrijgesproken.  Motivatie rechtbank staat in het vonnis (klik hieronder).