wat ik doe kan niet door de beugel

DvhN – 28 augustus 2014

De misdaad kent veel gezichten.
Wie in het openbaar z’n broek laat zakken, is nog geen misdadiger.
Maar gevangenisstraf is wel in beeld.

Dat komt door Mark.

De rechter had gevraagd waarom hij zijn geslacht had getoond aan kinderen in de speeltuin en niet aan een groep hangjongeren?
Hij had de schouders opgehaald en ‘tja’ gezegd.
Leek hem duidelijk.
Zijn piemel tonen aan een groep hangjongeren, dat durft hij niet.
Maar ook zegt hij: ‘Het gaat helemaal niet om kinderen.’

Hij heet Mark, niet zijn echte naam, is een veertiger en woont in Oost-Groningen.
Hij heeft twee kinderen die hij niet meer ziet, een ex-vrouw die het niet meer aankan, een woning die al heel lang noodgedwongen te koop staat en een eigen bedrijf dat wankelt.
Reden: Mark kan het niet laten in het openbaar zijn broek te laten zakken.

Hij zei al eens tegen de rechters: ‘De een gooit het op de drank en op de een of andere manier wordt dat geaccepteerd. Wat ik doe kan niet door de beugel.’
Mark is al meerdere keren veroordeeld wegens schennispleging.
Doorgaans levert zo’n misdrijf tegen de zedelijkheid een werkstraf op, in combinatie met een verplichte behandeling.
Mark heeft de bedenkelijke reputatie een van de weinigen te zijn die er daadwerkelijk voor in de gevangenis heeft gezeten.

Mark is een eenzame man.
Dat zegt hij zelf.
Hij zou graag vrienden willen maken, maar hij zou niet weten hoe.
Alleen naar het café, dat durft hij niet.
Soms geeft hij de schuld aan het slechte huwelijk dat hij had.
Dan weer aan de ‘zwarte gaten’ in zijn leven.
Zegt: ’Als ik bezig ben met mijn werk, dan is er niks aan de hand. Maar als ik dan thuiskom, en er is niemand om tegen te praten, dan voel ik mij ongelukkig. Dat levert stress op en dan gaat het weer fout. Dan voel ik mij onmachtig.’

Therapie, praatgroep op dinsdagavond, praatgroep op donderdagavond, Mark vindt het fijn om er naar toe te gaan.
Hij houdt van de aandacht die het oplevert.
In de rechtszaal gieren de zenuwen door al zijn botten, maar de vragen van de rechters beantwoordt hij graag.
‘Ik vind het heel fijn om met u te praten’, zei in oktober vorig jaar toen hij een laatste kans kreeg.

Die kans zou hij met beide handen aangrijpen.
Hij zou de wereld wel eens laten zien dat hij ook in staat is goed te doen, een goede man te zijn.

Maar het ging niet goed.
Gevolg: een verblijf van drie maanden in de gevangenis.
Deze week stond hij opnieuw tegenover de rechters die hij inmiddels wel kent.
De zitting was een voortzetting van een zitting in mei dit jaar.
De strafzaak werd toen uitgesteld om Mark een aller, allerlaatste kans te bieden.

Twee weken voor de strafzaak van deze week, voor zijn aller, allerlaatste kans, dacht Mark in een stressvol moment: ‘laat ik eens gek doen’.
En dat deed hij.
Hij reed ’s avonds van Oost-Groningen naar Amsterdam, zocht daar een mooi plekje op en liet zijn broek zakken: ditmaal toonde hij zijn blote billen.
Een surveillerende motoragent zag het en arresteerde de Groninger.

Rechters, deze week: ‘Hoe kan dat nou?’
Mark: ‘Tja. Ik dacht, Amsterdam, daar kan het.’
De officier van justitie: ‘Ik eis tien maanden gevangenisstraf, waarvan de helft voorwaardelijk. Ik hoop dat hij hierna niet weer de fout ingaat, maar ik vrees het ergste.’

Rob Zijlstra

update – 8 september 2014
Mark is veroordeeld tot zes maanden voorwaardelijk celstraf. Met deze straf kan de behandeling worden voortgezet. De rechters vinden het dus niet nodig Mark eerst weer een tijdje op te sluiten, wetende: helpt toch niet.