“ De aanslag op (een bezorger van) de krantNu is een krantenbezorger natuurlijk geen journalist

foto: 112Groningen

Er bestaan nieuwsfeiten die het hoofd maar nauwelijks boven water kunnen houden.
Het gaat dan om feiten die het vermelden meer dan waard zijn, maar die sneuvelen in de waan van de dag.
Omdat er zo veel andere heel belangrijke waanzinnige nieuwsdingen zijn die ook verteld moeten worden.
Daar gaat dit over.

In januari vorig jaar werd om half vijf in de ochtend een krantenbezorger van Dagblad van het Noorden op straat neergeschoten. Dat is niet alledaags, zelfs niet in Amsterdam.

Op foto’s van ‘razendsnel’ 112Groningen was te zien dat zijn fiets op de grond lag en kranten van die dag overal.
Nu is een krantenbezorger natuurlijk geen journalist.
Voor vrijheid van meningsuiting heb je ‘m wel even nodig.
Dus toch net zo belangrijk.
Ook Charlie.

Maar er kraaide geen haan.
Ik mag hopen dat de man – herstellende van kogels in het lichaam in het ziekenhuis – op z’n minst een bloemetje heeft mogen krijgen van ons, van ons de krant.
Onmiddellijk toegevend: ik heb geen actie ondernomen.

Gisteren (donderdag) zat ik in zittingszaal 14 in de rechtbank van Groningen pal achter de man die mogelijk de schutter is geweest.
Hij is 28 jaar, komt uit Guinee, heeft een baard, maar woont in Frankrijk, in Nantes waar zijn vriendin met drie kinderen op hem wacht.
Bobodou – zo heet de verdachte man – zit al maanden opgesloten in het detentiecentrum op Schiphol.

Of hij de bezorger van de krant – een podium van het vrije woord – heeft neergeschoten zal waarschijnlijk wel altijd in nevelen blijven gehuld.
Er is wel onderzoek gedaan, maar summier.

Geen bewijs.
Daarom is de zaak geseponeerd.

Bobodou zou ook betrokken zijn bij een gijzeling in Groningen.
Een klassieke gijzeling, sprak de officier van justitie, waarbij mannen werden vastgebonden en mishandeld en waarbij de vrijlating alleen dan mogelijk was in ruil voor geld.
De eis was 20.000 euro.
Vanwege het gewelddadige karakter – er werd gedreigd oren en vingers af te knippen – greep de politie in terwijl het onderzoek nog in volle gang was.
Zodoende.

De vier mannen die werden gegijzeld kwamen uit Vietnam.
Vier dagen werden ze vastgehouden in een woning aan de Grote Beerstraat in Groningen.
Tijdens hun gedwongen verblijf werden ze mishandeld.
Met klappen in het gezicht en met stroomstootwapens tegen het lichaam.
Dat doet heel zeer.
Ze mochten wel slapen, op matrassen op de grond, maar dan werden hun handen met plastic strips aan elkaar vastgebonden.

Ze mochten bellen.
Ze moesten bellen.
Om het geld bijeen te smeken.
Bij familie.
Bij vrienden.
Bij woekeraars.

Een stukje oor is met handen op de rug vastgebonden met een beetje schaar zo afgeknipt.

Ze wisten 5.000 euro in angst bijeen te telefoneren.
De overdracht van het losgeld had plaats op het hoofdstation in Groningen.
De verdachte man uit Nantes die voor mij zit, zou daar bij aanwezig zijn geweest.
Hij ontkent dat.

Toen het losgeld was geïncasseerd, hielden de gijzelnemers woord.
De vier Vietnamezen mochten gaan.
Zij kregen hun vrijheid terug.
De vier reden direct naar een gehucht in Brabant, melden zich daar aan een balie van een politiebureau en vertelden wat hen in Groningen was overkomen.

Bobodou ontkent alles.
Ja, hij was toen wel in Groningen.
Hij kwam ook wel eens in die woning.
Daar had hij ook wel Aziatische mannen gezien.
Maar een gijzeling?
Nah.
Nee.

De officier van justitie zegt met hoorbare spijt in de stem dat hij de kwestie van de krantenbezorger heeft moeten seponeren.
Geen bewijs.
Resteert gijzeling, op klassieke wijze, ook ontzettend ernstig.
Twee medeverdachten zijn al veroordeeld.
Tot drie en vijf jaar celstraf.

Dus.
Bobodou hoort vijf jaar gevangenisstraf tegen zich eisen.

Ik dacht, ik meld dit maar eventjes.
Omdat u zich waarschijnlijk als betrokken burger die veel waarde hecht aan het vrij uiten van meningen, elke dag maar weer afvroeg hoe het nou eigenlijk is gesteld met die aanslag op de (bezorger van de) krant in Groningen.

U weet het nu, bij deze.

Rob Zijlstra