Rein is vrachtwagenchauffeur die een ondraagbare hoeveelheid problemen met zich meezeult.
Soms wordt het hem allemaal even teveel.
Bijvoorbeeld toen zijn dominante aan alcohol verslaafde vader had gedreigd zijn moeder dood te slaan.
Hij had aangifte gedaan bij de politie, maar die stuurde hem van de kast naar de muur.
Laat het eerst maar eens gebeuren, hadden agenten gezegd.

Daar kon Rein niet tegen.
Hij parkeerde zijn vrachtwagen nabij de Praxis aan het Damsterdiep in Groningen.
Vervolgens pakte hij zijn vouwfiets en sloeg aan het fietsen door de stad.
De spanningen nam hij mee.
Op de Goudlaan – andere kant stad – zag hij zijn kans schoon voor een ontlading.
Dat deed hij al fietsende.
Een vrouw zag dat.

Zij belde eerste de politie en raakte toen van slag.
De politie wist de schennispleger op grond van een signalement aan te houden.

In de rechtszaal zegt de officier van justitie dat we hier niet luchtig over moeten doen.
Mevrouw heeft er tijden niet van kunnen slapen.
Zij heeft schade geleden en wil nu compensatie.
Haar lijkt 500 euro een mooi bedrag.

De officier van justitie vindt dat wat al te gek.
We zijn hier geen Amerikanen.
De aanklager vindt een bedrag van 200 euro passender.

De vrachtwagenchauffeur – hij is sinds 2008 in behandeling voor zulks – heeft ontzettende spijt.
Hij zegt dat hij wel 300 euro aan de vrouw wil betalen.
Dat vindt de vrouw ook een goed idee, zegt haar advocaat.

De politierechter kan zich er ook in vinden.
Mooi opgelost.
Hij veroordeelt Rein tot een voorwaardelijke werkstraf van 30 uur en tot het betalen van die aangeboden 300 euro.
Zegt tegen de slachtoffervrouw: ‘Dan kunt u met dat geld iets leuks doen.’

Toen ik vanochtend naar de rechtbank reed, had ik dit niet kunnen verzinnen.

Rob Zijlstra