Wat deed eigenlijk
uw vrouw als u met
kinderporno bezig was?

Met veel verbazing luisterde ik naar een verdachte man die tientallen jaren achtereen honderden jonge Groningers het Engels heeft bijgebracht.
Ik schreef er een verhaal over.
Ik schreef op dat hij de domste man van Groningen was.
En dat voor een onderwijzer.

Wat hij deed, was verboden.
Dat wist de man.
Hij wist ook dat hij zijn respectabele baan, zijn maatschappelijke activiteiten in het dorp waar hij veel plezier aan beleefde en wat al niet meer (de echtgenote, de kleinkinderen) op het spel zette.
En toch ging hij, avond na avond, door met het downloaden van kinderporno.
Zijn vrouw zei niets.

Dat de wijsheid met de jaren komt, is niet voor iedereen weggelegd, noteerde ik nog.

Voor de rechters uitspraak deden, kwam ik hem tegen.
Hij gaf een hand en zei: ‘Ik ben inderdaad de domste man van Groningen. Dank dat u mijn naam en woonplaats niet in uw artikel hebt vermeld.’
De domme man kan inmiddels 72 jaar zijn.
Hij kreeg een werkstraf van 240 uur die je – anders dan celstraf – redelijk onopgemerkt kunt uitvoeren.

Er zijn jaren verstreken en er zijn nogal wat meest domme mannen van Groningen bijgekomen.
Een van hen is Rikus, bijna 70 jaar uit Winschoten, een plaats die groot genoeg is om hier Rikus te kunnen heten.
Hij hoorde halverwege deze maand 14 maanden celstraf eisen.
Dan heb je – anders dan bij een werkstraf – wel iets uit te leggen.

Deze domste man had naar een tv-programma van Alberto Stegeman gekeken en wilde zelf ook wel eens beleven hoe mensen in opzetjes trappen.
Hij ging achter de computer zitten, maakte een chat-account aan en zei dat hij Janet heette, dat hij een lief meisje was van 14 jaar.

Hij speelde een meisje dat ook graag erotische gesprekken voerde met mannen.
Hij toonde foto’s.
Van zijn eigen dochter, eerst gekleed en daarna heel erg niet.
Een van de chat-contacten vond het te ver gaan en lichtte de politie in.
Hij werd getraceerd en zo stond de politie bij hem op de stoep.
Zijn computers bulkten van de kinderporno, in de meest extreme vorm.

Hij zegt tegen de rechters dat het als een geintje was begonnen.
Een van de rechters ontploft. ‘Een geintje? Kinderporno? U noemt dat een geintje? U heeft zelf kleinkinderen. Vijf. Stelt u zich het eens voor. Nooit gedacht…?’
Man, onverschillig: ‘Neuh.’
Hij zegt ook niet te weten waarom hij het deed.

De ontplofte rechter: ‘Wat deed eigenlijk uw vrouw als u met kinderporno bezig was?
De verdachte zegt dat zijn vrouw gewoon de kamer binnenkwam.
Hij zegt dat ‘we’ daar niet moeilijk over deden.

Misschien genoten ze – beiden tegen de 70, maar nog vief – op hun oude dag van foto’s en filmpjes waarop is te zien hoe kleine kinderen, jongens en meisjes, soms vastgebonden, huilend uit angst of van de pijn, door grote mannen of stinkende dieren worden verkracht.
Dat is namelijk kinderporno.
Misschien beschermt hij haar.
Er gebeuren wel akeliger dingen in de rechtszaal.

Deze domste man kreeg de geëiste 14 maanden niet.
De rechters lichtten dat niet toe.
Hij moet wel voor straf werken, 240 uren, uit te voeren binnen een jaar.

Akeliger dingen?
Leest u door, dan is het voor de beleving goed het geluid van krassende nagels over een schoolbord in te beelden, zo hard dat het pijn doet in uw kiezen.
Temidden van dit helse kabaal vertelt een man schoorvoetend dat hij zijn kleindochter seksueel heeft misbruikt.
Hij heet zeg maar Leo, 73 jaar.

Het misbruik heeft plaatsgevonden tussen 1995 en 2002.
Leo is geen prater.
Hij zegt: ’t Is gebeurd, had niet mogen gebeuren. Klaar. Heb ook spijt. Dus.’
Rechters: ‘Hoe vaak? En Waarom?’
Leo, hij heeft de winterjas nog aan: ‘Tien keer, elf misschien. Het is een vraagteken. Ik heb er geen verklaring voor. Klaar.’
Rechters: ‘Kom op zeg.’
Leo: ‘Het zal nooit weer gebeuren. Dus.’

De rechters zeggen dat ze dat heel vaak horen in de rechtszaal en dat ze in zijn geval de neiging hebben hem niet te geloven.
Tegen Leo: ‘U weet niet eens waarom u het hebt gedaan. U heeft er 15 jaar over kunnen nadenken. Dus nogmaals, waarom?’
Leo: ‘Gewoon.’

Het was begonnen toen ze 7 jaar was.
Het was een groot geheim, ze mocht er met niemand over praten.
Na jaren deed ze dat toch.
Niemand geloofde haar.
Oma noemde haar een vreselijk kind, haar eigen moeder vond haar een fantast, in de ogen van haar zus was zij een rotzus.
Iedereen koos partij, iedereen was voor opa, niemand voor haar.
Toen ze 18 jaar werd, was dat nog steeds zo.
Nu, nu ze een volwassen vrouw is, schuwt ze mensen.

Ze heeft een brief aan de rechters geschreven die wordt voorgelezen.
Het is een indrukwekkend verhaal.
Ze toont zich in haar woorden niet alleen een dappere, maar ook een sterke vrouw.
Ze schrijft hoe verkeerd het voelt als ze haar opa mist, dat oma nooit contact met haar heeft gezocht, dat ze snapt dat oma bij opa is gebleven, maar dat oma haar zo ontzettend in de steek heeft gelaten.’
Ze schreeuwt te hopen dat opa hulp krijgt, beter hulp dan straf.

Leo is niet in staat te reageren.
Hij heeft de woorden niet.

Nu de waarheid aan het licht is gekomen, hebben de kinderen van opa Leo zich van hem afgekeerd en alle contacten verbroken.
Leo zegt dat hij en zijn vrouw in grote eenzaamheid leven, dat ze nu met niemand meer contact hebben, dat ze leven als kluizenaars.
Hij zegt te hopen dat op een dag alles weer goed komt, dat de weg lang is en hij niet veel tijd meer heeft.

De officier van justitie: ‘Een meisje wordt misbruikt en niemand die haar wil geloven. Moeder en oma keren zich van je af, je bent een vreselijk kind. Je gaat er aan onderdoor. En al die tijd was er een persoon die wist dat je de waarheid sprak. En hij liet het gebeuren. Een celstraf van vijftien maanden, vijf voorwaardelijk, is hier op z’n plaats.

Leo zwijgt.
Gaat een beetje verzitten.
Dan richt hij zich tot de rechters en zegt bars: ‘Als ik moet zitten kan ik de vrouw wel meenemen. Ze heeft last van de longen.’

Bij nagelkrassen op krijtborden roepen we ‘stop’ of ‘hou op’ omdat het geluid onverdraaglijk is.
Wanneer kinderen worden mishandeld, worden misbruikt dan roepen we niks, dan kijken we weg.
Waarom dat zo is, moet nog worden onderzocht.

Rob Zijlstra