In de rechtszaal bestaan geen taboes.
Er moet een aannemelijke waarheid op tafel komen en dan is alles geoorloofd.
En dus vraagt een van de rechters aan de man die onschuldig is tot het tegendeel kan worden bewezen of hij wel eens naar de hoeren gaat.
Tarek (28) die volgens ons systeem niet alleen een illegale vreemdeling is, maar ook nog eens ongewenst, zit half onderuitgezakt in de verdachtenbank, het hoofd een beetje schuin.
Hij antwoordt: ‘Soms wel. Soms niet.’

Daar moeten de rechters het maar mee doen.
Hij heeft, zegt hij bozig, met ‘die hele ding’ niets te maken.
De rechters geven zich niet zomaar gewonnen.
Ze vertrouwen Tarek voor geen meter.
Dat kun je duidelijk horen aan de toon van de vragen die ze stellen.
De rechters: ‘U bent aangehouden op 31 mei. U kon uw identiteit niet tonen, u kon niet aantonen wie u bent. Misschien gaf u wel een valse naam op. Misschien klopt het helemaal niet wat u aan de politie heeft verteld. Is dat zo?’

Misschien heeft Tarek instructies gekregen hoe in dit soort netelige situaties te handelen.
Zijn antwoord komt met de vanzelfsprekendheid van water uit de kraan: ‘Of dat zo is? Misschien wel. Misschien niet.’

Tarek wordt ervan verdacht dat hij heeft geprobeerd een prostituee in haar peeskamer in de rosse buurt van Groningen te beroven.
Als hij de man is die dat heeft gedaan, dan bood hij haar 350 euro aan voor een uur of drie plezier.
Toen alles gedaan was en ze de sokken weer aantrokken, spoot hij haar pepperspray in het gezicht en probeerde ondertussen het geld bijeen te graaien dat hij eerder aan haar had gegeven.

Zij gilde, hij rende weg, een heel gedoe.

De rechters hebben gelezen in het strafdossier dat Tarek misschien helemaal niet uit Bagdad komt, maar uit Tunesië.
Of zelfs uit Marokko.
En dat hij in de systemen voorkomt onder tien verschillende namen.
Dat moet wel verdacht heten.
Ook lazen ze dat Tarek of hoe hij ook mag heten, in vrij korte tijd 6.000 sms-berichten heeft verstuurd en dat 63 procent daarvan is verzonden vanuit Groningen.
En uitgerekend die telefoon was in de buurt van de peeskamer toen de prostituee pepperspray in haar gezicht kreeg.

Tarek: ‘Ik heb met deze zaak helemaal niks te maken, meneer de rechter.’

Hoe het dan kan dat zijn dna (mengprofiel) op de jas is aangetroffen die die nare klant was vergeten toen hij de peeskamer haastig hollend verliet?
Tarek haalt de schouders op.
Hij woont in een huis met veel mensen die allemaal illegaal en ongewenst zijn.
Zo zwerven ze door Duitsland, dan weer door Nederland om te overleven.
Hij oppert dat misschien een van die ongewensten een keer zijn jas heeft geleend.

De officier van justitie telt het belastende bij elkaar op en komt dan uit op een gevangenisstraf van een jaar.
Voor de poging tot diefstal en voor het feit dat Tarek als ongewenste vreemdeling toch in Nederland verblijft.
Wie Nederland niet wil verlaten, maar wel moet – kan rekenen op een stevig gedwongen verblijf alhier in een cel.

De 44-jarige Ruud – als ex-tbs’er (sinds 2014) een voormalig ongewenst mens – is ook verdachte en ook hij is het daar nadrukkelijk niet mee eens.
Sterker nog, Ruud had eerder een compliment verwacht.
Hij vertelt de rechters over zijn slaapstoornissen die hem ’s nachts op de been houden.
Om zich dan toch wat nuttig te maken gaat hij naar de tippelzone aan de Bornholmstraat in Groningen om er op de dames te passen.
‘Ik ben beschermer. In ruil voor wat eten en drinken. Zo overleef ik een beetje.’

Ineens was er gekrijs.
Suzanne gilde: ‘Ruud, help. Dit is er weer een’.
Of zoiets.
Ruud dacht onmiddellijk, vertelt hij aan zijn rechters, dat het foute boel was.
Hij dacht dat Suzanne werd beroofd.
Een week eerder was haar dat ook al overkomen.

En dus doet Ruud wat hij moet doen.
Hij springt in zijn rode auto en rijdt achter de zwarte auto aan die met gierende banden en zonder licht wegscheurt.
Op de parkeerplaats van de Hanos komt het tot een treffen.
Dat wil zeggen: Ruud rijdt met zijn auto tegen die van de rover, stapt uit en vat de man in de kraag.

Tegen de rechters: ‘Ik zei tegen hem, waar zijn we nou mee bezig?’
Rechters: ‘U trok de gouden ketting van zijn nek.’
Ruud: ‘Dat ging per ongeluk.’
Rechters: ‘De ketting is teruggevonden in uw broekzak.’
Ruud zucht. ‘Ik dacht, ik stop ‘m in de zak, dan heb ik het dna van de man.’
Rechters: ‘Hij had een heel dikke bult op z’n hoofd.’
Ruud, mokkend nu: ‘Je mag ook niemand meer aanhouden tegenwoordig.’

Er zijn getuigen, maar zoals het met getuigen gaat, hebben die allemaal iets anders gezien.
In het voordeel van Ruud speelt mee dat hij zelf 112 heeft gebeld.
Zelf vindt hij ook van belang dat hij bij die aanrijding niet harder reed dan twintig kilometer.
‘Dat vind ik binnen de grenzen.’
Hij had ook het kenteken kunnen noteren.
Ruud:’Ja. Dat heb ik vaker gedaan. Bleek het kenteken vals.’
Voegt toe: ‘Het is daar sowieso geen nette buurt.’

De politie kwam na dat 112-telefoontje na twintig minuten ter plaatste en tot Ruud’s grote ontsteltenis werd hij wel en die vermeende rover niet gearresteerd.
Zodoende had hij Suzanne ook niet meer kunnen spreken, hij had 79 dagen in de cel gezeten.
Achteraf hoorde hij dat van een beroving helemaal geen sprake was, maar dat Suzanne en die man, een klant, alleen maar wat onenigheid hadden over de prijs.
Dat zal, zegt Ruud: ‘Neemt niet weg dat ik mij geroepen voelde in te grijpen.’

De officier van justitie komt met de juridische kwalificatie: mishandeling en diefstal van de ketting.
Ruud vindt dat niks en al helemaal niet rechtvaardig: ‘Het was een burgeraanhouding.’
Dat vindt ook zijn advocaat. ‘Er was sprake van een bedreigende situatie. Er is geweld gebruikt, maar niet disproportioneel. Er is geen sprake van wederrechtelijkheid, de feiten zijn dan niet strafbaar.’

De officier van justitie ziet het anders en eist een celstraf van honderd dagen waarvan 21 dagen voorwaardelijk.
Wat dan netto overblijft – 79 dagen – is de tijd die Ruud al heeft vastgezeten.
Neemt de rechtbank de eis over, dan zal het zijn alsof er niets is gebeurd.

Rob Zijlstra

De uitspraak is over twee weken