ze spreken omdat ze niet willen zwijgen

Er was een signalement van de aanrander op de scooter.
Een forse man met een boos gezicht, een rokersstem, lange nagels, dikke handen, hangwangetjes, grijze snor.
In juni werd hij opgepakt.

Hij heet Mark en is 49 jaar.
In 2009 werd hij veroordeeld tot dertig maanden celstraf omdat hij in 2008 acht vrouwen had aangerand in de omgeving van de Stadsschouwburg in Groningen.
Mark zei toen tegen zijn rechters dat hij spijt had en dat het niet nog een keer zou gebeuren.
Die woorden herhaalde hij deze week.
Opnieuw spijt en weer nooit meer.

In 2013 zou hij in Friesland tenminste zeven jonge vrouwen hebben aangerand.
En in de eerste helft van dit jaar sloeg hij toe in de regio Emmen en Odoorn: dertien jonge vrouwen werden het slachtoffer.

Ik kan het hier allemaal opschrijven.
Over wat de rechters vroegen en wat Mark dan onhandige antwoordde.
Over wat de officier van justitie zei, de advocaat.
Over de deskundigen die spraken over frotteurisme en dat het behandelplafond is bereikt.

En dat er nog geen strafeis kan worden geformuleerd.
Dat de strafzaak daarom in januari wordt voortgezet.

In de rechtszaal zat een machteloze vader die wel van alles zou willen zeggen tegen die rotverdachte, maar dat niet mag zeggen van de rechters. Hij zei nog wel: ‘Weet jij wel wat je hebt aangericht? Besef je dat wel?’
De rechters: ‘Duidelijk, klaar.’
Rechters moeten verdachten die nog niet zijn veroordeeld ook een beetje beschermen,

In de rechtszaal zaten de slachtoffers, de jonge vrouwen.
Zij spreken omdat ze niet willen zwijgen.
Ik luisterde.

‘Ik weet het nog precies, en ik denk ook niet dat ik het ooit zal vergeten. Het was een donkere dinsdagochtend in februari, en ik fietste zonder zorgen naar school. Ik was net zestien geworden, en stond stralend in het leven. Zoals altijd als ik alleen moest fietsen had ik muziek op. Mijn lievelingsnummer. Terwijl ik heel zachtjes meezong zag ik jou aankomen op een pikzwarte scooter. En hoewel het heel donker was zag ik meteen dat je naar me keek.

De rillingen schoten over mijn rug. Ik wist dat op deze weg naar school weleens meisjes waren aangerand. Maar zoals heel veel andere meisjes dacht ik: dat overkomt mij heus niet. Maar toen ik jou zag begon in meteen te twijfelen. Dit voelde écht niet goed. Toen reed je me voorbij en hoopte ik dat je snel door zou rijden. In de verte zag ik het paadje al waar dit donkere bospad zou eindigen en ik tussen de huizen zou fietsen. Nog maar even, dan ben ik niet meer alleen, hield ik mezelf gewoon voor.

Maar toen ik achterom keek zag ik waar ik al zo bang voor was. Jij reed helemaal niet door, maar je keerde om en kwam achter me rijden. En dat was het moment waarop ik wist dat ik me twee keer had vergist. Één om te denken dat mij dit toch niet overkwam; en twee dat ik het einde van het bospad zou halen. Het was ook het moment waarop ik accepteerde dat me iets stond te gebeuren wat ik absoluut niet wilde.

Ik weet niet hoelang je daar achter me bleef rijden, terwijl ik doodsbang was voor wat je met me ging doen. Het leken wel uren, maar het kunnen maar hooguit dertig seconden geweest zijn. Ik bleef gewoon doorfietsen, iets anders kon ik niet. En toen gaf je gas en reed je ineens naast me, terwijl je me aankeek en je hand in de richting van mijn borst ging. Maar toen je mijn lijf aanraakte verdween mijn angst voor heel even en kwam er enorme kwaadheid voor in de plaats.

Met alle kracht die ik had duwde ik je in je gezicht van me af. Ik kon mijn evenwicht door die duw niet bewaren en viel in de berm. Ik zag hoe jij je evenwicht nog wel kon bewaren en dat je een paar meter verderop stil stond. Ik kwam zo snel als ik kon overeind terwijl ik de pijn in mijn knie probeerde te negeren. Terwijl ik huilend schreeuwde dat je weg moest gaan rende in een stuk naar de autoweg toe.

Ik weet nog dat je naar me om keek, me even recht aankeek en toen wegreed. Ik stopte met rennen en keek je na tot ik zeker wist dat je echt weg was. Ik had nog steeds mijn lievelingsnummer op. Maar het is mijn lievelingsnummer niet meer, want sinds die ochtend moet ik altijd huilen als ik het hoor.

Die ochtend heeft mijn moeder me opgehaald, nadat ik haar gebeld had toen ik bij mijn fiets stond. Toen ik haar belde was ik zo overstuur dat ze niet eens kon horen wie ze ervoor had: mijn jongere zusje of ikzelf. Toen ik iets rustiger werd en ik kon vertellen wat er gebeurd was, kwam ze meteen naar me toe. Toen ik uiteindelijk thuiskwam stond er politie op me te wachten, aan wie ik alles precies moest uitleggen.

Ik deed dat zo goed als ik kon, om snel klaar te zijn. Want ik wilde maar één ding: helemaal schoon in mijn bed liggen. Dus toen ik klaar was ging ik naar boven om meteen onder de douche te gaan. En toen ik daarna in bed lag trok ik de dekens over mijn hoofd omdat ik wilde slapen en alles wilde vergeten. Maar ik kwam erachter dat dat niet ging, want toen ik wakker werd was het het eerste waaraan ik dacht. En dat was nog maar het begin van alles wat er daarna veranderd is.

Mijn gevoel van veiligheid, dat voorheen prima was, was totaal verdwenen. Ik durfde niet meer alleen te fietsen, durfde niet meer door het donker en zelfs in mijn eigen huis en mijn eigen kamer, met mijn familie of vrienden om me heen, vond ik het donker vreselijk. Als ik ’s avonds in bed lag en eraan dacht zei ik soms zachtjes: ‘Ik ben aangerand.’ En dan kon ik niet geloven dat ik het over mezelf had, omdat ik voorheen zo’n heerlijk onbezorgd leventje had.

En scooters, wat een hekel kreeg ik aan dat geluid. Alleen al bij het geluid van een scooter sloeg mijn hart over en wilde ik de benen nemen. Zoals ik vroeger blij en vrolijk was was ik nu verdrietig. Omdat ik dagenlang aan niks anders dacht, en in de les zat terwijl ik tegen mijn tranen vocht.

Maar het ergste vond ik nog wel dat ik onbekende mensen niet meer normaal aan kon kijken. Zouden ze zomaar aan me zitten? Kon ik ze wel vertrouwen? Gedachtes die ik vroeger nooit had, waar ik nu ineens over nadacht, terwijl ik er helemaal niet over wilde nadenken.

En dan ook nog eens school. Ik haalde slechte cijfers voor vakken die ik prima kon, waardoor ik afgelopen jaar met de hakken over de sloot over ben gegaan naar het vijfde jaar. Ook zag ik elke dag op tegen dat bospad, waar ik toch echt doorheen moest. Nog steeds kan ik er niet doorheen rijden zonder eraan te denken en constant over mijn schouder te kijken uit angst dat het nog eens zal gebeuren. En niet alleen ik, maar ook mijn vriendin die er langs moet rijden stond stijf van de zenuwen.

Terwijl mensen om me heen razend waren voelde ik eigenlijk alleen maar leegte vanbinnen. Echte kwaadheid heb ik nooit gevoeld. Eigenlijk alleen verdriet en teleurstelling. Je bent zomaar mijn leven binnengegaan, en het ergste is dat ik je er gewoon niet uit krijg, terwijl ik dat zo graag wil. Het gewoon vergeten, het uit mijn hoofd weghalen en er nooit meer aan denken.

Het is nu meer dan acht maanden geleden, maar telkens als ik erover praat word ik weer verdrietig, omdat ik moet accepteren dat dit voor altijd bij me zal blijven. Ik weet inmiddels dat je al minstens achtentwintig vrouwen en meisjes hebt aangerand, van wie  ik er één ben. Mijn verhaal is slechts één van de achtentwintig… ‘

Zo is dat dus.

Rob Zijlstra

Dit verhaal staat op deze plek met nadrukkelijke toestemming van het slachtoffer (op verzoek geen naam) en haar ouders.

→ Ik schreef eerder over Mark (maart 2009). Het betrof toen de strafzaak naar aanleiding van de aanrandingen rond de Stadsschouwburg in Groningen »» viagra 

update – 11 januari 2016 – vervolg strafzaak
Het Openbaar Ministerie heeft 36 maanden celstraf en tbs met voorwaarden geëist. Mark wil wel worden behandeld, maar hij wil nog liever naar huis. Hij maakte ook gebruik van het laatste woord: of hij zijn scooter terug kan krijgen? Zijn raadsman verzocht de rechtbank af te zien van celstraf,maar de nadruk te leggen op behandeling. De rechtbank doet op 25 januari uitspraak. >> kort verslag