in een tijd dat het tamelijk naïef is
de overheid zomaar te geloven
moeten wij het maar geloven

 

Dit is een beklagenswaardig verhaal, althans – zo ga ik het schrijven.
Ik weet niet zo goed of de trieste invalshoek die ik kies, wel de meest relevante is.
Misschien moet het alsnog een staartje krijgen.
Eerst maar eens de feiten.

Wim is een man van nu 34 jaar die in Groningen woont.
Op de dagen van dit verhaal – 22 en 23 november 2014 – gaat het niet zo goed met hem.
Het ging vast  al langer niet goed.
Want Wim is klaar, hij wil niet meer.
In de nacht van 22 op 23 november bericht hij via WhatsApp aan zijn familie dat hij een einde aan zijn leven gaat maken.
De familie belt geschrokken de politie die met spoed naar de woning van Wim gaat.

Wanneer de (drie) agenten zijn woning willen betreden, worden ze bedreigd door Wim.
Hij zwaait met een fileermes en een kapotgeslagen fles, hij heeft iets wat verdomd veel op een wapen lijkt (een nepper, blijkt later).

De agenten zeggen dat hij dat niet moet doen, dat hij zijn wapens moet neerleggen.
Dat herhalen ze een paar keer (volgens protocol).
Maar Wim luistert niet of wil niet horen.
Hij wil dood.
Na anderhalf uur volgt politioneel overleg en wordt besloten (door wie?) het arrestatieteam op te trommelen, in de volksmond ook wel het aanhoudings- en ondersteuningsteam.
Dat weet wel raad.
Het team dendert naar binnen en Wim wordt van korte afstand in het bovenbeen geschoten.

Uitgeschakeld.

De drie agenten doen een dag later aangifte van bedreiging.
De officier van justitie denkt dat daar voldoende bewijs voor is.
Wim heeft het ook bekend.
De officier van justitie vindt dat Wim zich schuldig heeft gemaakt aan ‘bedreiging met enig misdrijf tegen het leven gericht, meermalen gepleegd’.
Er zijn geen redenen  geen straf op te leggen.
De eis: drie maanden voorwaardelijke celstraf met een proeftijd van een jaar.

Twee van de drie agenten zeggen als gevolg van de bedreiging schade te hebben geleden en willen elk 400 euro van Wim hebben.
Geld maakt alles goed.
Dat vindt de officier van justitie ook.

→ wil je eindelijk zelfmoord plegen, krijg je dit…

De advocaat is het er niet mee eens.
Het schot in het bovenbeen was niet mis, in die zin dat er in een jaar tijd dertien operaties moesten worden uitgevoerd om het been te behouden.
Het ziet er niet goed uit.
De kans is groot dat het been alsnog moet worden geamputeerd.
En dan ga je, zegt de advocaat, toch niet iemand ook nog eens een straf opleggen?

De advocaat had nog wat.
Hij zegt dat het onbegrijpelijk is dat Wim moest worden neergeschoten.
Want waarom eigenlijk?
Agenten waren al anderhalf uur met hem in gesprek.
Waarom toen geen psychiatrische hulp ingeschakeld?
Of iemand met overredingskracht?

Vrijdag kwam de rechtbank met de uitspraak.
Die agenten moeten met hun immateriële schades maar naar de burgerlijke rechter.
We zijn gekke Gerrit niet, vorderingen afgewezen.

Ten aanzien van de geëiste straf stelt de rechtbank dat de verdachte nog een onbekend aantal operaties moet ondergaan en dat het been er misschien uiteindelijk toch af moet.
Het is dan qua lopen afgelopen.
Letterlijk staat in het vonnis: ‘Het leven van verdachte is ingrijpend veranderd omdat hij niet meer kan lopen en hij zich alleen nog maar kan voortbewegen in een scootmobiel.’
Het is dan ook ongepast, vinden de rechters, een straf op te leggen.
De uitspraak: Wim is schuldig, punt.

Omdat er een agent heeft geschoten, is er een onderzoek geweest van de Rijksrecherche.
Op grond van de bevindingen van de Rijksrecherche heeft het Openbaar Ministerie besloten de agent niet te vervolgen.
Onderzoeken van de Rijksrecherche zijn vertrouwelijk.
Wij moeten het maar geloven.
In een tijd dat het tamelijk naïef is de overheid zomaar te geloven, moeten wij het maar geloven.

Uit het besluit van het Openbaar Ministerie moeten wij ook maar de conclusie trekken dat de agent van het aanhoudings- en ondersteuningsteam die schoot, schoot omdat het mocht, omdat hij niet anders kon dan schieten.

Stel dat dat waar is, dan zou ik – zou ik die agent zijn – de inhoud van het vertrouwelijke Rijksrechercherapport per direct naar de rechtbankverslaggever die ik ben sturen (lekken kan hier: e-mail / vertrouwelijk).

In het vonnis staat nog een overweging van de rechtbank.
Die luidt dat de rechtbank van mening is dat de politie alvorens het arrestatieteam in te zetten ‘psychiatrische hulp of enige andere vorm van medische hulpverlening’ had moeten inschakelen. Daar was ‘naar het oordeel van de rechtbank’ en ‘gelet op de (geestelijke) toestand van de verdachte en de zelfmoordmelding wel degelijk reden toe’.

Het optreden van de politie in deze kwestie moet dan ook,  de advocaat zei het al, onbegrijpelijk heten.

Voor Wim rest niet veel.
Ik lees in het vonnis  dat het fileermes wordt onttrokken aan het verkeer, maar dat de knevel en de afscheidsbrief aan hem teruggegeven moeten worden.

Zet ‘m op Wim.

Rob Zijlstra