met zicht op de recherche

even iets anders

Ik ontving een bericht van een advocaat die mij sterkte wenste. Ik reageerde met een dank en schreef dat ik hem zou weten te vinden zodra ik een advocaat nodig zou hebben. Nu lig ik te wachten, op een afdeling en waar anderen de baas over mij zijn. Ik wacht tot ze me laten gaan. Naar huis.

Gedetineerden praten vaak over binnen en buiten. Binnen is de cel, het penitentiair systeem, buiten is vrij. Ik wil mezelf niet op een lijn plaatsen met de gedetineerde. Daarvoor is mijn situatie bij lange na onvoldoende penibel. Maar toch. Ik wil naar huis, naar buiten en het mag niet.

Het begon maandag, een gewone ochtend op de rechtbank. Er was geen zitting van de meervoudige strafkamer. Er waren wel twee zittingen van de politierechter. Zo belandde ik in zittingszaal 12. Er stond een mevrouw terecht die als hulp aan huis geld zou hebben gestolen van de mensen die zij moest verzorgen. Ze moest huilen. Wist wel dat wat ze had gedaan niet kon. Niks bijzonders dus.

Maar dan. Plots begon alles om mij heen te draaien. Nu kom ik niet zo heel vaak in zittingszaal 12, maar ik weet wel dat daar doorgaans niets draait, niets als een dolle beweegt. Een half uurtje later denderde ik in een ambulance het ziekenhuis in. Zo’n rit in een ambulance dwars door de stad is, zachtjes uitgedrukt, geen pretje. Dat was maandag.

Nu, nu het woensdag is, wil ik naar huis. Dat dat kan is ook de verwachting. Maar definitief uitsluitsel is er nog niet. Daarom het wachten. Er werd even gevreesd, maar na een dag vol onderzoek met prikjes en draadjes viel het mee. Geen rare dingen, wel een Neuritis Vestibularis. Dat kunnen wij mensen zomaar krijgen. Het gaat ook, na dagen, zomaar weer weg. Rest de schrik. En nu het wachten.

Toen ik maandagochtend op de spoed werd binnengebracht, ging de telefoon. Ik zag later dat het de politie was. Waar ik toch bleef. Ik had op dat moment een afspraak bij de politie. Ik zou antwoorden krijgen op (vier weken geleden gestelde) vragen hoe veel rechercheurs er nou eigenlijk aan het werk zijn bij de politie en of die het werk dat er is wel aankunnen. Daarover bestaan zorgen.

Vanuit het bed waarop ik nu lig te wachten op buiten, kan ik door het raam het politiebureau (op palen in het water) zien waar de recherche in Groningen is ondergebracht. Ik zou zo naar de recherche kunnen lopen om het eens aan hen zelf te vragen, maar vrees dat dat niet mag.

Vanwege de omstandigheden dus geen rechtbankverhaal. Geen verslag dat de duizendste had moeten zijn. Ik laat de teller nog even staan op 999. Ik zou wel heel graag willen.  Maar volgende week is (weer) beter.

Rob Zijlstra

update
Vrijheid inmiddels terug. Dat betekent ontslagen en met wat instructies genezen verklaard. Moet het even rustig aandoen. En dank voor de aardige reacties.