blogwebbel

In den beginne zat ik in de rechtszaal met een pen en papier.
Meer had ik niet nodig om een rechtszaak te volgen en te verslaan.
Ik keek wel eens meewarig naar mijn collega’s van de radio en de televisie die altijd zaten te klooien met zware apparaten, met snoeren en met stekkers.

Inmiddels zit ik zelf te klooien.
Met laptop en muis, met wifi en codes, met laders en stopcontacten, met telefoon en soms ook nog een iPad.
Ik schrijf nog steeds dezelfde verhalen over dezelfde misdaden en soms nog wel eens over dezelfde boeven .
Zelfs een paar rechters zijn nog uit het pen-en-papier-tijdperk.

Wat niet is veranderd, is de strenge regel in de rechtszaal dat je geen lawaai mag maken.
Een telefoon die per ongeluk niet uitstaat maar rinkelt of anderszins doet leidt niet tot de doodstraf, maar levert wel dodelijke blikken op van de rechters.
Het is mij in twaalf jaar twee of drie keer overkomen, zo voorzichtig ben ik.

Eergisteren heb ik macOS Sierra op mijn MacBook-laptop geïnstalleerd.
Omdat dat moest van Apple.
Het betekent dat ik nu ook kan praten tegen mijn laptop en dat mijn laptop dan mijn verbaal gegeven opdrachten kan uitvoeren.
Volgens Apple is dat handig.
Wat ik niet wist is dat de laptop ook terug kan praten.

Terwijl de verdachte wordt ondervraagd door de rechters over zijn vermeende misdaden, doet mijn laptop raar.
De boel zit vast, ik kan geen aantekening meer maken.
Ik druk op knopjes waar ik anders nooit op druk, ik klik dingetjes aan die mij onbekend zijn.
Meestal helpt dat wel.

Dan ineens schalt door de rechtszaal een harde stem: ‘Sorry Rob, ik geloof dat ik niet begrijp wat jij bedoelt.’
Of zoiets.
Het is een computerstem, het is Siri van Apple.

Ik roep ‘sorry’ tegen de rechters en ik hoop maar dat ze me het vergeven.
Pas later realiseer ik mij dat de verdachte ook Rob heet…

rz