Hij vroeg of mevrouw B.
haar pincode wilde intoetsen
op zijn mobiele telefoon

Oplichters zijn geloofwaardige, maar onbetrouwbare mensen.
Ze zijn vaak ook aardig en charmant en nietsontziend gemeen.
Ze zijn slim, sluw en soms een beetje sneu.
Misschien is het zo dat wie behept is met botsende eigenschappen vanzelf een charlatan wordt, een ladelichter, een slingeraar, een valse zwendelaar.

De rechtbank in Groningen veroordeelde eens Peter de parketvloerenlegger tot vijf jaar gevangenisstraf omdat hij een website had gebouwd met foto’s van de mooiste Spaanse vakantiehuisjes die je zogenaamd kon huren voor weinig.

Honderden mensen uit Nederland en België gingen met hem in zee.
Dat wil zeggen, die hadden wel zin in een weekje zon in zo’n huisje en betaalden vooraf.
Maar die huisjes waren helemaal niet te huur of al verhuurd en niet door Peter.
Sommige mensen kwamen daar pas achter toen ze op de plaats van vakantiebestemming aankwamen.

Toen duidelijk werd dat Peter een oplichter was, was hij al verdwenen, met meer dan een half miljoen euro.
Hij opereerde vanuit een bedrijfspand op een industrieterrein in Groningen.
Hij verdween niet spoorloos.
Na onderzoek werd hij in Spanje aangehouden, hollend in een doodlopende straat.

De winst van zijn praktijk bedroeg volgens de rechtbank 459.981 euro.
Dat was exclusief 139.972 euro, het bedrag dat Peter aan Google had betaald, als zijnde advertentiekosten.
Ook zo wordt Google groot.
De netto-winst is nooit boven water gekomen..

Peter zat zijn straf uit.
Eenmaal vrij pakte hij zijn werk als zelfstandig parketvloerenlegger weer op.
Een van de eerste klussen die hij in de wacht sleepte was het vervangen van vloeren in het gebouw van het ministerie van veiligheid en justitie.
Naar verluidt deed hij ook de werkkamer van toenmalige staatssecretaris Fred Teeven.

Om zoiets voor elkaar te krijgen moet je wel over bepaalde eigenschappen beschikken.

Leo (28) is er ook zo een.
Ook hij heeft eigenschappen.
Hij belt bij mensen aan, bij voorkeur bij oudere mensen en babbelt er dan vriendelijk op los.
Dat doet hij in heel Nederland, dus waarom ook niet in Groningen, zo luidt de beschuldiging van de officier van justitie.
Volgens de aanklager belde Leo aan bij de 88-jarige mevrouw B. en zei dat hij namens het waterbedrijf kwam, het bezoek was per brief aangekondigd.
Mevrouw B. kon zich een brief niet herinneren, maar liet de aardige en keurig geklede Leo binnen.
Hij controleerde de kranen, stelde vast dat het water de goede kant op stroomde en vroeg ter afronding van de controle of mevrouw B. haar pincode wilde intoetsen op zijn mobiele telefoon.
Voor de administratie.
Omdat ze misschien geld terug zou krijgen.

De bewoonster vond dat wel een tikkeltje vreemd, sowieso vond ze al die ontwikkelingen met telefoons en wat al niet meer maar vreemd, ze kon het allemaal ook niet meer bijbenen.
Ze toetste en ze kletsten nog wat, onder meer over bankpasjes die mevrouw B. veilig in het zijvakje van haar tas aan de kapstok zei te bewaren.
Ze moest er maar goed op passen, want je weet tegenwoordig maar nooit, zei Leo nog.
Daarop liet mevrouw B. de alleraardigste medewerker van het waterbedrijf uit.

Tien minuten later was er 1200 euro van haar bankrekening afgeschreven.
De politie kwam hem op het spoor.
Tijdens het pinnen maakte de pinautomaat een foto van de pinner.
Pinautomaten doen dat.
De foto werd verspreid en verscheen op beeldschermen op alle Nederlandse politiebureaus.
Een agent op een bureau in Amsterdam wilde net een slok koffie nemen toen hij een grijnzende Leo op het scherm zag.
Hij herkende de man direct.
Hij had diens hoofd kort daarvoor op de website dumpert.nl gezien, getiteld: de omaatjesoplichter.

Leo werd opgespoord en opgepakt in Doetinchem.
Had hij het gedaan in Groningen?
Is hij het op de foto?
Leo zwijgt op alle vragen van de politie, want dat recht heeft hij, ook al is hij babbelaar.
In de rechtszaal weigert hij eveneens vragen te beantwoorden.

Nog iets.
Een paar dagen voor de oplichting van mevrouw B., had een man aangebeld bij meneer M., iets verderop in de wijk.
De aanbeller vertelde dat hij van de gemeente was en dat in de straat een gaslek was gemeld.
Geen reden tot paniek maar er is wel explosiegevaar.
De boel moet even onderzocht.
Meneer M. doet er verstandig aan, zegt de gemene gemeenteman, alvast wat waardevolle spullen bijeen te rapen.

Meneer M. is ook van respectabele leeftijd en doet wat van hem wordt gevraagd want een explosie is ook zo wat.
Hij haalt zijn muntenverzameling op.
Daarna gaat hij voor een tweede keer de woning in om nog iets te pakken.
Als hij terugkomt bij de voordeur is de man van de gemeente weg.
De muntenverzameling ook.

In de rechtszaal vertelt meneer M. dat de verzameling bestond uit 56 gouden en 69 zilveren munten, de oudste munt is uit het jaar 1346, de jongste is van 1937.
Er zit een zeldzame halve Leeuwendaalder bij uit de 17e eeuw.
De verzameling, die hij heeft opgebouwd samen met zijn reeds lang overleden vader, is uniek en heeft naast historische waarde, ook een geldelijke waarde: tussen de 300.000 en 400.000 euro.

De officier van justitie zegt dat Leo nog steeds lijkt op de foto die door de pinautomaat is gemaakt, en dat beide zaken dezelfde modus operandi hebben: de manier van werken, het babbelen, komt overeen.
Er is wel een maar.
Meneer M. sprak over een ietwat groezelige man met een kale kop, terwijl mevrouw B. het had over een keurige jongeman met een eveneens keurig kapsel.

Dit brengt de officier van justitie aan het twijfelen.
Niet over de oplichting van mevrouw B.
Voor dit feit eist ze 4 maanden celstraf.
De twijfel betreft de diefstal van de muntenverzameling.
Vanwege de twijfel moet dit een vrijspraak worden.
De rechtbank doet de komende week uitspraak in deze kwestie.

Leo werd niet zo heel lang geleden veroordeeld tot 18 maanden gevangenisstraf wegens vergelijkbare zaken elders in Nederland.
Krijgt hij wat het Openbaar Ministerie in Groningen wil, dan komen daar 4 maanden bij.

Overigens zit Leo niet echt vast, hij zit halfopen.
Zodoende kwam hij op eigen gelegenheid naar de rechtbank in Groningen en keerde hij na afloop van de strafzaak op eigen houtje terug naar zijn halve gevangenis.

Sommige schobbejakken krijgen dat voor elkaar, die fiksen dat.

Rob Zijlstra

 

update – 6 oktober 2016 – uitspraak
Leo is vrijgesproken van zowel de diefstal van de muntencollectie (gelijk de eis) als ook van de diefstal van de pinpas (anders dan het OM). Toch bijzonder: de rechtbank acht wel bewezen dat Leo kort na de diefstal van de pas heeft gepind met die gestolen pas. Dat leverde hem 2 maanden celstraf op die hij nu aan het restant van de staf die hij nu uitzit kan toevoegen.

→ het vonnis (zodra gepubliceerd) 

→ doodlopende straat

.