Abraham is een gedreven jongeman die vastberaden is grootse dingen in het leven te gaan verrichten. Hij is nog maar 20 jaar, dus hij heeft nog heel wat bladzijden te gaan. Tegen de rechters zegt Abraham: ‘Ik ben nogal commercieel aangelegd.’ Goed, dat hij geen schoolopleiding heeft afgemaakt en leeft op het geld van zijn vriendin (die hij steevast ‘vrouwtje’ noemt) is zo. Niet fijn, maar dat zal snel veranderen. Heel de dag is hij al aan het solliciteren.

Abraham is een man van de praktijk.
Zo was het ook begonnen, in de praktijk van alledag.

Hij kocht zo nu en dan een zakje wiet en dan was er altijd wel zo’n gastje in de buurt die vroeg of hij ook wat mocht. Na een tijdje ontdekte Abraham dat als hij de helft van de wiet uit zo’n zakje verkocht, hij uit de kosten was en de andere helft dan voor zichzelf voor noppes had. Abraham – hij was toen een jaar 15, 16, realiseerde zich dat hij een verdienmodel had bedacht. De wereld lag aan zijn voeten.

De handel liep zo goed dat hij niet meer bij de koffieshop inkocht, maar rechtstreeks bij de groothandel. Waar en bij wie? Hij kijkt de rechters aan met een blik van: jongens, even goede vrienden, maar jullie moeten het mij niet euvel duiden als ik daar geen antwoord op geef. Hij zegt: ‘Vertel ik niet.’

In oktober 2015 kwam er een einde aan de onderneming. Een vader had zijn zoon betrapt toen die aan het blowen was. Zoonlief biechtte alles op. Hij vertelde dat hij wiet verkocht op school en dat hij dat deed voor ene Abraham. Daar kreeg hij 75 euro per week voor.

Vader belde de politie. Agenten gingen Abraham observeren en tapten zijn telefoon. Toen hij werd opgepakt ontdekte de politie in die telefoon het bestaan van een WhatsApp-groep met 138 leden. Allemaal klanten. Van hen waren er 90 minderjarig. Abraham maakte, zodra hij weer verse handel had, via de WhatsApp-groep reclame waarna het geld van alle kanten aan kwam fietsen.

Het werkterrein waar Abraham zijn verdienmodel op had losgelaten bestond vooral uit de omgeving van het Maartenscollege en de twee vestigingen van het Zernike in Haren.
Hij was de wandelende koffieshop.
Van de 90 minderjarige blowscholieren zijn er 86 voor straf naar het bureau Halt gezonden waar ze leerden dat blowen niet goed is voor de hersentjes.
Voor geschrokken ouders was er een informatiebijeenkomst.

De officier van justitie vindt een stevige straf op z’n plaats. De rechtbank moet een fors signaal laten klinken opdat iedereen straks weet dat dit niet kan, zegt de aanklager. Daarom eist hij een taakstraf van 200 uur en drie maanden voorwaardelijke celstraf. De advocaat oppert dat een iets lagere straf misschien ook fors mag heten: Abraham moet naast een werkstraf nog wel tijd overhouden om te solliciteren.

Aan het slot van de strafzaak zegt Abraham dat hij zal laten zien wat hij kan. Alsof het zijn beste vrienden zijn, zegt hij tegen de rechters: ‘We spreken elkaar een andere keer weer, maar dat zal niet hier zijn.’

Toen ze de ronkende
bestuurder uit de
droom hielpen,
roken ze de drugs

Derk (33) is ook een dealer in middelen, de forse signalen die hij al jaren ontvangt ten spijt.
Derk werd eens betrapt toen hij wachtende voor het rode verkeerslicht in slaap was gevallen (zo druk, zo moe).
Agenten kregen een melding dat daar en daar een auto stond, lichten aan, draaiende motor.
Toen ze de ronkende bestuurder uit de droom hielpen, roken ze de drugs.

De auto werd doorzocht en dat leverde 11 gram cocaïne, 181 gram amfetamine (speed), 900 XTC-pillen en 207 gram hennep op. Verder: messen, peperspray, een weegschaaltje, gripzakjes en 700 euro aan contanten. Derk had gezegd dat het voor eigen gebruik was en had om een werkstraf gevraagd. Want hij is gek op werken. Dat was in 2011.

In april vorig jaar was Derk op bezoek geweest bij een vriend. En wat? Hij was in slaap gevallen (nog altijd druk), werd wakker in de nacht, bedacht dat hij vroeg moest werken, sprong in de auto om ietwat gehaast, met hoge snelheid dus, richting huis te Hoogezand te rijden. Halverwege was er politie die een stopteken gaf. Keurig liet Derk zijn rijbewijs zien. Terwijl agenten het roze bewijs controleerden, bedacht Derk dat het toch beter zou zijn dat hij snel in bed zou liggen en gaf plankgas.

Met zwaaiende toeters en bellen zette de politie de achtervolging in. Veel kans had Derk niet. In een woonwijk hadden ze hem te pakken en met getrokken pistolen moest Derk uitstappen. In de auto 0,8 gram speed, 1 gram cocaïne en 12 xtc-pillen, een gestolen invalidenparkeerkaart.

Hoezo nu weer Derk?
Eigen gebruik, rechters.

Hij had ook 900 euro in contanten op zak.
De rechters zeggen, u bent steigerbouwer, uw salaris is geen vetpot, zo’n 1400 euro per maand. Dan is 900 euro zo in de broekzak best veel geld.

De reclassering had geschreven dat Derk een beetje antisociaal is en dat bij hem alles draait om geld verdienen.
Een van de rechters merkt op: ‘Dat is ook helemaal niet erg. Je kunt er president van Amerika mee worden.’

Maar Derk snapt het niet.
Zegt: ‘Ik heb altijd contant geld bij me.’
Hij gaat iets verzitten, grijpt in de rechterbroekzak, haalt een stapel biljetten tevoorschijn en begint te tellen.
Het is bijna 1000 euro.
Verklaart: ’Ik ben nogal ouderwets, betaal alles contant.’

Hij had ook drie mobiele telefoontoestellen. Agenten leren dat dat een dealer-indicatie is. Maar het zit zo, anders. Eentje is van een Surinamer bij wie hij soms drugs voor eigen gebruik koopt, kennelijk heeft de dealer de telefoon verloren. De tweede telefoon is zijn steigerbouwtelefoon. Een goedkope omdat er op steigers altijd valgevaar bestaat. De derde is de reguliere telefoon.

Niks geks aan.

De deskundigen: ‘Van alles is geprobeerd, niets heeft hem geholpen. Het enige positieve is dat hij zijn werk weet te behouden. Maar hij wil niks. Er is geen intrinsieke behandelbehoefte.’
Derk flappert even met de oren.

Hij zegt dat het sowieso de laatste keer is dat hij in de rechtszaal zit.
Een gevangenisstraf ziet hij niet zitten, want ‘daar zal de baas niet blij mee zijn’.
Hij heeft een beter idee: ‘Doe maar een dubbele werkstraf.’

De officier van justitie: ‘Doe maar tien maanden cel.’

Rob Zijlstra

 

update – 28 november 2016 – uitspraken
Abraham is veroordeeld tot 180 uur werkstraf en een voorwaardelijke celstraf van 6 maanden. Een iets lagere werkstraf dus, maar een dubbel zo hoge voorwaardelijke straf. Idee daarachter: een extra waarschuwing. Wordt deze jongeman wederom te commercieel in de verkeerde branche, dan heeft hij iets te verliezen.

Derk heeft 3 maanden gekregen. Plus 4 maanden die hij bij een eerdere straf voorwaardelijk opgelegd had gekregen. Die maanden worden nu ten uitvoer gelegd (getuld, zeggen ze in rechtbanken). Betekent dat Derk die zo graag wil werken 7 maanden moet zitten niks doen.