over wat wordt waargenomen en wordt opgeschreven
Een twijfelachtige eis of een bijzondere uitspraak? Het vonnis in een strafzaak rond uitgaansgeweld in de binnenstad van Groningen is hoe dan ook opmerkelijk. De strafzaak diende twee weken geleden, de uitspraak was donderdag.
Wat wil het geval?
Twee mannen uit Groningen (19 en 23 jaar) zouden in april in de Peperstraat – vijf uur in de ochtend – hebben geprobeerd een man dood te schoppen. Het slachtoffer lag op de grond terwijl zijn belagers tegen zijn hoofd trapten. Met geschoeide voeten. De officier van justitie sprak van ‘kopschoppers’ en noemde het incident een ernstige vorm van uitgaansgeweld waar de samenleving meer dan genoeg van heeft.
Schoppen tegen het hoofd ‘met geschoeide voet’ kan fatale gevolgen hebben en daarom is er sprake van een poging tot doodslag. Vaak wordt erbij gezegd dat het niet aan de verdachte te danken is dat het niet erger is afgelopen. De bijbehorende strafeisen tegen de twee verdachten: achttien maanden gevangenisstraf.
De officier van justitie baseerde de ernstige beschuldigingen op de aangifte van het slachtoffer en op camerabeelden die van het incident zijn gemaakt. Agenten hebben de beelden bekeken en beschreven in een proces-verbaal van bevindingen. Ambtsedig opgemaakt.
De rechtbank veroordeelde de twee mannen donderdag tot werkstraffen van 150 uur wegens openlijke geweldpleging. Voor de poging tot doodslag: vrijspraak.
In het vonnis staat dat de rechters de camerabeelden hebben bekeken en iets anders waarnemen dan wat de politie heeft opgeschreven. Niet is te zien dat het slachtoffer wordt geschopt. Dat hij wordt geschopt blijkt ook niet uit de aangifte. Het slachtoffer, onder invloed van alcohol, zegt het niet te weten. Daarmee is er geen bewijs voor een poging tot doodslag, concluderen de rechters. Komt nog bij – het staat in het vonnis – dat er niet of nauwelijks sprake is van lichamelijk letsel.
Van een ernstige vorm van uitgaansgeweld is dus geen sprake.
Je zult er maar anderhalf jaar voor in de gevangenis moeten zitten.
Waarom het Openbaar Ministerie zo zwaar heeft ingezet, blijft gissen. Volgens de rechters kan worden vastgesteld dat het slachtoffer de agressor was. Hij begon. Hij daagde uit door een sigarettenpeuk tegen een van de verdachten te gooien en door te spugen. Ook zou hij de twee verdachten hebben uitgescholden. In een daarop volgende woordenwisseling probeerde een van de verdachten de ruzie te sussen. Toen het slachtoffer schoppende bewegingen maakte richting de verdachten, ontstond het handgemeen, het openlijk geweld, over en weer.
De twee mannen werden kort na het incident aangehouden en hebben hun eensluidende verklaringen niet op elkaar kunnen afstemmen, stelt de rechtbank ook vast.
Dit alles moet het Openbaar Ministerie ook hebben kunnen vaststellen. Tenzij verbaliserende agenten andere dingen opschrijven dan objectief kan worden waargenomen. Opmerkelijk: tijdens de rechtszaak waren de camerabeelden van het incident beschikbaar, maar ze werden niet getoond. De beelden zouden te vaag zijn.
Ik vrees dat dit een gevalletje is van de snelste.
Wie zich bij uitgaansgeweld als eerste bij de politie weet te melden, is het slachtoffer. Ook als dat niet zo is.
Rob Zijlstra
Een verkorte versie van dit verhaal staat zaterdag in Dagblad van het Noorden
zittingszaal 14 | 2004 - 2022 
Verbazingwekkend…. de agenten die pv hebben opgemaakt hebben dus ambsedige meineed gepleegd door zaken te constateren die aantoonbaar onwaar zijn. De officier van justitie heeft daarna uiterst onzorgvuldig gehandeld door de bewijsmiddelen niet te controleren en daardoor veel te zware straffen te eisen voor een misdrijf dat dus klaarblijkelijk nooit heeft plaatsgevonden; wel mishandeling, geen poging tot doodslag.
Waarom heeft dit geen gevolgen voor de agenten en de O.v.J? om te beginnen strafrechtelijke vervolging, bij een veroordeling gevolgd door ontslag…..
Misschien geeft het verhaal aan hoe lastig het soms is, hoe officieren soms dansen op een koord. En hoe belangrijk het is dat strafrechters alert en kritisch blijven. Hoe belangrijk het ook is dat er krantenjournalisten in de rechtszaal zitten die de verhandelingen opschrijven. Dat er dus kranten met journalisten moeten blijven bestaan.
Dansen op een koord? Ik noem dat gewoon je werk niet naar behoren uitvoeren.
Dansen op een koord doe je als je als auto- bus- of vrachtwagenchauffeur tegen een onvoorziene situatie oploopt en je moet in een split second een beslissing nemen.
Je laatste alinea vind ik het mooiste: ” een gevalletje van de snelste ”
En tja ambtsedig liegen komt vaker voor en soms nog veel ernstiger.
Ik herinner me een zaak in amsterdam van een paar jaar geleden.
Daar viel zelfs een dode bij een uitgaansrel op het Leidseplein van een (gepromoveerd) voetbalelftal. Dankzij camerabeelden werd uiteindelijk de verdachte vrij gesproken.
De agent die echt gewoon grof loog is meen ik uit zijn ambt gezet en vervolgd meineed.
En veroordeelt.
Nicky
Ps lees met veel genoegen je stukken.