Gurbert is een goedlachse handelsman in zaken uit het groene grensgebied van Groningen en Friesland. Hij is een man met pandjes en eigen bedrijven en met altijd flink wat contanten in de broekzak. Koopt hij een auto, zoals vorige week nog, een mooie Pontiac voor 17.000 euro, dan betaalt hij die cash. Zo is hij.

Als de rechters het niet helemaal begrijpen, wat hij zich kan voorstellen, dan is Gurbert de beroerdste niet. Dan ken hij het allemaal wel effe uitlegge.

Een ding moeten de rechters sowieso weten: hij is geen mietje. Hij zegt: ‘Ik heb een hoerentent gehad in Gouda.’ Dat dat even duidelijk is. ‘Ik ben geen kleine jongen.’

Ondanks het feit dat Gurbert verdachte is in een strafzaak, gaat het hem goed. Sterker nog: ‘Uitstekend zelfs.’ Het jasje dat hij bij binnenkomst draagt verraadt zijn nieuwe bedoening: zonnepanelen. ‘We kenne er niet tegen werke.’

De rechters willen weten: ‘Wat verdient u per maand?’ Rechters mogen dat gewoon vragen. Er verschijnt een grote grimas op het gelaat van Gurbert. Alsof zijn hoofd denkt: vast meer dan jullie samen. Glunderend: ‘Dat vertel ik niet.’

Twee uur lang zijn de rechters met Gurbert in gesprek. Officier van justitie Henk Mous kijkt al die tijd not amused. De verdachte, zegt hij, is een meester in verzinsels. ‘Geloof hem niet.’

Het begon allemaal op 4 september 2013, al bijna vroeger. Er was gelazer met mannen bij een bedrijfspand in Drachten. De politie werd te hulp geroepen om erger te voorkomen. De mannen hadden een zakenconflict, iets met een aggregaat. Het viel de agenten op dat naarmate ze dichter bij het pand kwamen, een van de mannen steeds zenuwachtiger werd.

Het was de geboorte van een vermoeden. De zenuwachtige was Gurbert, de verhuurder van het bedrijfspand. Het pand waarin in 2009 na een brand een hennepkwekerij was aangetroffen. In de politiesystemen kwam Gurbert voor in relatie tot hennepkwekerijen in Emmen, in 2011 en 2012.

Het frutje op die 4e september leidde tot een groot onderzoek. Er ging een helikopter de lucht in met een warmtecamera, de leverancier van energie deed een meting aan het stroomnet, er werden her en der camera’s geplaatst, agenten gingen er zo nu en dan kijken en stelden dan vast dat er nauwelijks tot geen publieke activiteit was tijdens de openingstijden van het bedrijf.

 

 

Op 24 juli 2014 deed de politie een inval en werd Gurbert gearresteerd. In zijn beleving denderde het halve politiekorps van Noord-Nederland bij hem naar binnen. De oogst: 851 hennepplanten. In zijn woning in het groene grensgebied werd dertien kilo natte hennep gevonden, gereed om op wasrekjes gedroogd te worden.

Gurbert kan het allemaal uitleggen. Hij had contact met jongens, geen jongens die op scootertjes rondrijden. Nu had een van die jongens gevraagd of een deel van het pand te huur was.

Tja, wat doe je? Weigeren? Gurbert had een paar snelbouwwandjes laten komen en zijn jongens hadden een ruimte in elkaar gezet, koolstoffilter erbij, afzuigertje op het dak. Om binnen te komen, moest je door een deur die tevens dienstdeed als achterwand van een kast. Dat was het, meer niet. Raar? Mwoh. Met hennep had hij toch niets te maken? Hij stelt voor om de bewijzen die de domme politie heeft verzameld een voor een en samen met de rechters van tafel te vegen.

Bij zijn woning was de hennep gevonden. In zijn mobiele telefoon vond de politie sms-berichten die duidden op betrokkenheid bij hennepteelt. ‘Kun je per week een kilo white widow leveren?’ En: ‘Zijn de toppen al rijp? Ook: ‘Hoe zit het met de centjes?’ In een bureaulade hadden agenten zegels gevonden waarmee je elektriciteitsmeters kunt verzegelen.

Gurbert slaakt een diepe zucht. Het moet wel leuk blijven. Tegen de rechter: Kijk mevrouw (of zei hij nou mevrouwtje?), voor vijfhonderd tot duizend euro koop je die zegels op internet, en anders zijn er wel corrupte medewerkers van het stroombedrijf die zegels willen leveren. Ik had ze, omdat een monteur ze was vergeten. Simpel.’

Hij legt uit dat hij in de wereld zat van de security. Volgsystemen, Track en Trace. GPS. Cameraatjes. Dat werk. Zegt: ‘Ik had klanten waar we voor 20.000 euro cameraatjes legden. Nou, zo’n klant verdient dat niet met broodjes, dat snapte ik ook wel. Soms konden ze even niet betalen. Dan moest ik wachten tot na de oogst, tot de toppen rijp waren. Snap u? Zo kwam ik in die wereld en dan ben je best kwetsbaar.’

Die caravan? Zelfde verhaal. ‘Ik kreeg nog geld van een klant, dikke zevenduizend. Nee, geen namen. Hij had geen geld, maar wel wisselgeld. Ik zei, wat heb je dan? Hij had een caravan, een Burstner Belcanto. Ja, dat is een flinke caravan, want ik mot geen Kippetje Smal’. Dat die caravan 20.000 euro waard was, wist hij niet. En ook niet dat de caravan als gestolen stond geregistreerd. Gurbert: ‘Had ik dat geweten dan was ik er toch niet mee op vakantie naar Oostenrijk gegaan?’ Rechters: Nee, maar u sloot wel een jaarcontract af voor een plaats op de camping in Kropswolde.’

Officier van justitie Henk Mous: ‘Meneer bagatelliseert het. Wat stelt het nou voor, 850 plantjes heb ik hem horen zeggen. Hennep trekt criminaliteit aan. Ripdeals, overvallen, zijn aan de orde van de dag, niet alleen in Brabant, ook hier in het Noorden.’

Volgens Mous verhuurde Gurbert panden, richtte hij ze in en beveiligde hij de heleboel. Dertien kilo hennep bij hem thuis. Dan zit je tot over je oren in de shit.

Als de zitting is afgelopen en Gurbert zijn zonnepanelenjasje weer aantrekt, lijkt hij niet ontzettend aangedaan. Een werkstraf van 200 uur als eis. Dat trekt hij wel. Dat de officier ook zijn vermeende winst opeist, van 237.000 euro, is minder, maar dat regelt zijn advocaat vast wel, dat komt wel goed.

Volgens mij ontging het Gurbert dat zijn advocaat een pleidooi hield met de passie van een pantoffeldier. De advocaat verzocht om een nader onderzoek naar de berekende winst op een moment dat de behandeling van deze kwestie al was afgerond. Rechters: ‘U bent te laat.’

Als de rechters over twee weken uitspraak hebben gedaan, zie ik Gurbert in mijn verbeelding naar zijn advocaat kijken om hem zonder glundering op het gezicht te vragen: ken jij dat effe uitlegge?

Rob Zijlstra

update – 28 september 2017 – uitspraak 
Gurbert is veroordeeld tot een taakstraf van 180 uur en twee maanden voorwaardelijke celstraf. Het mocht 20 uur minder (dan de eis) omdat het Openbaar Ministerie veel te lang heeft gewacht de zaak aan de rechtbank voor te leggen, zo vinden de rechters. Of hij 237.000 euro moet inleveren is nog even afwachten: de rechtbank doet in die kwestie eind oktober uitspraak.