De burgemeester is niet in de problemen geraakt. Het is allemaal net goed gegaan. Hoewel? Je kunt ook zeggen, het ging vreselijk fout, maar niemand had dat in de gaten. Publieke ophef bleef achterwege. En dus hoefde de burgemeester ook niks uit te leggen, hoefde hij geen diepgaand onderzoek aan te kondigen en hoefde hij niet de massaal toegestroomde pers te woord te staan. Want de pers stroomde niet toe.

Het gaat om Arend (44). Hij woont in de gemeente van de burgemeester. Arend is een ontzettend alleenstaande man. In 2000 verliet hij de ouderlijke woning en raakte hij verslaafd. Aan de blow en aan kinderporno.

In oktober 2006 stond de politie na een tip uit de Verenigde Staten voor zijn deur in Noord-Groningen. Op zijn computers werden 79.911 kleurenfoto’s en 179 films aangetroffen van het meest ranzige wat bestaat. Op gebrande cd’s in kasten stonden nog eens 250.000 foto’s met kinderporno.

Arend werkte in ploegendienst. Kwam hij thuis, dan was hij moe. Dan ging hij eerst televisie kijken en daarna ging hij zich vervelen. Tegen de rechters had hij gezegd dat foto’s en films waarop is te zien hoe kinderen worden misbruikt en verkracht een vorm is van kunst. En dat is toch niet verboden?

Het koste hem zijn baan. Arend kon zich vinden in de eis, acht maanden gevangenisstraf. ‘Ik onderga het’, zei hij gelaten. De rechtbank vond dat kon worden volstaan met een werkstraf van 240 uur.

Toen Arend was uitgewerkt haalde hij diep adem, kocht hij nieuwe computers en ging hij door waar hij zijn verveelde dagen mee vulde. Met kinderporno. Vorige week waggelde hij tien jaar ouder de rechtszaal weer binnen.

Hij zei: ‘Moi.’
De rechters: ‘U bent al 17 jaar verslaafd aan kinderporno.’
Arend: ‘Helaas wel ja. Ik ben pedofiel.’

Er was een onderzoek geweest in Duitsland. Via een duistere website was een smerige film gedownload waarin een 14-jarig huilend meisje wordt verkracht. De Duitse politie traceerde de downloaders en zo kwam het dat de politie opnieuw voor de voordeur in Noord-Groningen stond. Ditmaal 283.000 weerzinwekkende foto’s en 7.000 zieke films.

Arend probeert nog wat. Hij zegt dat er vast ook kinderen zijn die het vrijwillig doen. En als dat niet zo is, waar zijn die ouders dan? Die moeten hun kinderen toch in de gaten houden? Hij vraagt zich dat af in alle ernst.

Bij de gemeente kenden ze zijn verleden en zijn verboden passie. Na de veroordeling in 2006 stond hij een tijdje onder toezicht. Het is daarom knettergek dat hij een huurwoning kreeg toegewezen tegenover de basisschool. Arend zelf vond dat niet erg. Hij lag graag opgewonden achter de voordeur, lustig loerend door de brievenbus naar al die kinderen die passeerden en op het plein speelden. Hij maakte foto’s. Misschien wel duizend.

Voor zover bekend is het daarbij gebleven en kon de burgemeester zich met de bevingen in de aarde blijven bezighouden.

De officier van justitie: 18 maanden gevangenisstraf waarvan 11 maanden voorwaardelijk. Na zijn straf moet hij naar een forensisch psychiatrische kliniek voor een behandeling die maximaal 3 jaar mag duren. Dat is de eis.

De rechters vragen hoe het hem momenteel in de gevangenis vergaat. Arend mompelt: ‘Wel goed. Ik zit er met veel jeugd.’

Ik heb het nagekeken. Arend is een van de ruim 500 mannen en 9 vrouwen die in de afgelopen tien jaren door de meervoudige strafkamer van de rechtbank in Groningen is veroordeeld wegens een ernstig zedendelict. Die ruim 500 volwassen mensen werden veroordeeld wegens aanranding en schennispleging, ontucht (kindermisbruik), het bezitten (en soms verspreiden) van kinderporno, van verkrachting en van een combinatie van deze delicten.

Gemiddelde leeftijd: 42 jaar. Witte Groningse mannen. Van de veroordeelden kwamen er 50 uit Noord-Groningen, 40 woonden er in het Eemsmondgebied, bijna eenzelfde aantal in het Westerkwartier. Groningen (stad) en Oost-Groningen leverden elk 200 zedendelinquenten aan zittingszaal 14.

Nu is het zo dat verreweg de meeste van al die Groningse mannen hun opgelegde werkstraffen hebben uitgevoerd, hun gevangenisstraffen hebben uitgezeten. Ze wonen weer naast u, bij u in de straat, het zijn uw collega’s, uw clubgenoten. In Drenthe, in Friesland is dit niet anders. En elders ook niet. Er lopen duizenden zedendelinquenten door het land.

Het verhaal van Dries (37) ligt in het verlengde van dat van Arend. Dries is een man die nog veroordeeld moet worden. Daar zijn er ook heel veel van. Deze Dries zit waar Arend zat. De reden: hij zou drie kinderen van zijn partner hebben misbruikt en verkracht. Niet eenmalig, maar akelig vaak, in een periode van drie jaar. En waarschijnlijk nog langer.

Stiefvader Dries ontkent. Hij noemt de beschuldigingen van de kinderen ‘verzinsels’ en ‘gehouwehoer’. Dat hij als verdachte naar de rechtbank moest komen, vindt hij ‘dikke shitzooi’.

Naast hem zit zijn vrouw Marieke (40), zij is de moeder van de verkrachte kinderen. Marieke is zonder tranen, zij steunt Dries. Bij de politie had ze wel iets verteld. Dries, had ze gezegd, heeft geen rustig geweten. Zelf wordt ze ook verdacht. Ze zou hebben toegekeken hoe haar kinderen werden mishandeld. Met koud water en heet vuur.

Een van haar dochters had iets op papier gezet dat in de rechtszaal werd voorgelezen: ‘Een moeder hoort haar kinderen te geloven. Een echte moeder verlaat de man die haar kinderen verkracht.’ Het zou in de muren van de rechtszaal gebeiteld mogen worden.

Lang hadden de kinderen niets durven zeggen. Uit loyaliteit. De kinderen dachten: als die man naar de gevangenis moet, dan heeft mama geen geld.

Dries: ‘t Is ’n complot.’
Rechters: ‘Ze zeggen dat u een rigide man bent. Bent u dat?
Dries: ‘Ja.’

Hij hoort drie jaar celstraf eisen. Moeder Marieke heeft haar zorgplicht verzaakt en mag (eis) boeten met een werkstraf van 180 uur.

Na de strafzaak ging Dries gewoon naar zijn werk. Dat zei hij.

Wordt hij veroordeeld dan gaat hij in hoger beroep.
Spreekt de rechtbank hem vrij, dan doet de officier van justitie dat waarschijnlijk.
Een behandeling in hoger beroep in zoiets laat doorgaans op zich wachten, dat kan wel eens 2019 worden.
Stel dat Dries dan weer of alsnog wordt veroordeeld.
Tegen de tijd dat hij dan zijn straf moet ondergaan, is het oktober 2020.

Iets klopt er niet.
Ik vind dat meer een feit dan een mening.

Rob Zijlstra

update – 23 oktober 2017 – uitspraak
De rechtbank heeft Arend conform de eis veroordeeld. De rechters menen dat de man verminderd toerekeningsvatbaar is. Behandeling is ook daarom noodzakelijk. Ook stellen de rechters dat Arend met zijn gedrag een verwerpelijke praktijk in stand houdt.

update – 26 oktober 2017 –  uitspraken
Dries is veroordeeld tot 4 jaar celstraf waarvan een jaar voorwaardelijk. Een jaar meer dus. Marieke is vrijgesproken. Medeplegen – ten laste gelegd – is te zwaar. Medeplichtigheid zou hebben kunnen leiden tot een veroordeling, maar was niet ten laste gelegd. De rechtbank geeft het OM hierover in een toelichting op het vonnis een tik op de vingers.