Het is vandaag – 24 maart 2018 – op de dag af twee jaar geleden dat ik een artikel schreef in deze krant met als kop: ‘De zaak van mevrouw Rosingh eindelijk voor de rechter’. Het woordje eindelijk maakt deze krantenkop niet helemaal objectief. Het zij zo. Het betrof een lelijke kwestie waarover ik mij toen al langere tijd druk maakte. Vandaar.

Het onderstaande relaas is wederom niet vrij van een mening. Maar volgens mij moet je een mening hebben zodra het recht niet zijn beloop krijgt. Dan is een mening noodzakelijk, zelfs verplicht voor wie een podium heeft om op te schrijven.

Dit verhaal gaat over mevrouw Rosingh uit Haren. Het is een verhaal waarvan je hoopt dat het niet echt waar is, dat de journalist die het schrijft het bij het verkeerde eind heeft. Maar dat is niet zo. Hooguit kun je zeggen dat het verhaal niet over mevrouw Rosingh gaat, maar over wat haar is overkomen toen zij nog leefde en wat er daarna gebeurde.

Mevrouw Rosingh is in juni 2015 op 98-jarige leeftijd overleden. Bij leven was zij welgesteld, in haar laatste jaren dementerende en toen ze stierf was haar geld verdwenen.

Twee jaar geleden schreef ik in de krant dat Henk en Marian voor de rechter moesten komen omdat ze werden verdacht van uitbuiting. Het verdachte echtpaar zou 286.904 euro van mevrouw Rosingh hebben gejat. Van het geld leefden ze er vrolijk op los.

Dat was de verdenking. Het bleek een terechte verdenking. In een periode van vier jaar graaiden ze schaamteloos het geld van de onwetende mevrouw Rosingh bijeen. Ze zouden voor de oude dame zorgen, maar ze zorgden alleen goed voor zichzelf. De aanklager noemde de praktijken ‘stuitend’ en eiste tegen zowel Henk (dan 51 jaar) als Marian (dan 52) 22 maanden gevangenisstraf. Er was een korting van twee maanden ingebouwd omdat het zo lang had geduurd.

Twee weken na de rechtszaak, op 8 april 2016, werd het echtpaar conform de eisen veroordeeld: 22 maanden gescheiden het hok in. De rechtbank bepaalde ook dat ze samen ruim 300.000 euro moeten inleveren, het bijeen gegraaide geld.

Het Openbaar Ministerie had overigens 800.000 euro gevorderd, want mevrouw Rosingh zou niet het enige slachtoffer van het stel zijn geweest. Daar gaat het nu niet over.

De rechtszaak had voeten in de aarde. Het zat zo. In oktober 2013 (!) kreeg de politie er lucht van dat er iets niet in de haak was bij mevrouw Rosingh, dan 96 jaar, in relatie tot haar financiële belangenbehartigers. De signalen waren dusdanig dat er een onderzoek werd ingesteld en dat leidde in mei 2014 (!) tot een inval in de kapitale woning van Henk en Marian.

Er werd beslag gelegd op het woonpand en op drie auto’s. Het echtpaar werd gearresteerd. Ze zaten twee dagen vast op het bureau, werden verhoord en daarna heengezonden. De politie stuurde een persbericht de lucht in om de zaak wereldkundig te maken, want het betrof een ernstige zaak van maatschappelijk belang.

De politie berichtte dat ouderen vaak afhankelijk zijn van anderen en daardoor kwetsbaar voor allerlei vormen van misbruik, zoals financiële uitbuiting. Ongeveer 30.000 ouderen zijn hier, aldus de politie, jaarlijks het slachtoffer van.

Na de inval en aanhouding bleef het een jaar stil. Pas in mei 2015 (!) besloot het Openbaar Ministerie dat het echtpaar strafrechtelijk moest worden vervolgd. Niet voortvarend, maar weer een jaar later, pas in maart 2016. Eindelijk.

Henk en Marian werden in zittingszaal 14 zeven uren achtereen stevig door de rechters ondervraagd. Ze ontkenden, maar de rechters geloofden hen niet. De rechters geloofden niet dat mevrouw Rosingh veel geld uitgaf aan zaken die niet bij haar passen. Hoezo pinde zij vaak in de snackbar terwijl ze nauwelijks de deur uitkwam? Ook geloofden de rechters niet dat de hoogbejaarde dame veel bouwmateriaal kocht bij bouwmarkten en ook niet dat ze regelmatig aankopen deed via het internet. Ze had geen internet. De rechters geloofden niet dat mevrouw Rosingh regelmatig vliegtickets kocht om naar Italië vliegen. De rechters concludeerden dat het Henk en Marian – ze hebben een huisje in Italië – zijn geweest die royaal leefden van het geld van mevrouw Rosingh.

Het was geen verrassing dat het Harense echtpaar tegen de veroordeling in hoger beroep is gegaan. Wie in hoger beroep gaat en op dat moment niet is gedetineerd, hoeft de straf die de rechtbank oplegt niet direct uit te zitten. De opgelegde straf wordt opgeschort.

Sinds de langverwachte uitspraak van de rechtbank zijn er inmiddels twee jaren verstreken. Afgelopen week heb ik geïnformeerd bij de afdeling paarse krokodil van het Openbaar Ministerie. En? Nee. Er is geen zicht op een datum waarop het hoger beroep wordt behandeld. Het kan nog wel een jaar duren. Op vragen als ‘waarom’ en ‘hoe kan dat nou’ komen geen antwoorden.

De ernstige verdenkingen in 2013, het politieonderzoek, de inval, de arrestaties en beslagleggingen in 2014, de veroordelingen voor stuitende feiten in 2016 en geen zicht op het vervolg in 2018. Oftewel, de misdaad van Henk en Maria loont verschrikkelijk.

Bewoners van de mooie straat in Haren waar mevrouw Rosingh woonde volgen de kwestie al jaren. Zij waren het die in 2013 als eersten onraad roken en aan de bel trokken. Een van de bewoners schreef in mei vorig jaar een brief aan het gerechtshof in Leeuwarden. Hij schreef dat de straat de rechtsstaat een aanfluiting begint te vinden.

Stukjes in de krant helpen ook niet. Toen ik eerder schreef over de trage rechtsgang in Noord-Nederland stelde de VVD-fractie in de Tweede Kamer vragen vol zorgen aan de minister van rechtsbescherming. Er kwamen ook antwoorden, maar de wereld van ons levende zielen blijft zoals die is.

Beste mevrouw Rosingh, terwijl u aan het dementeren was hebben Henk en Marian u niet verzorgd, maar in plaats daarvan hebben ze u besodemieterd, u in de kou laten zitten en hebben ze u financieel kaalgeplukt tot u niets meer had.
U bent toen overleden.
De buurt, de mensen van uw straat, hebben hun best gedaan, de curator en de politie ook.
De krant schreef erover.
Het is nu 2018 en het heeft allemaal niet mogen baten.
Sorry mevrouw Rosingh.
Wat zegt u?
Ja, inderdaad, het rechtssysteem is ook aan het dementeren.

Rob Zijlstra

update – 26 maart 2018 – hoger beroep voortgang 1
De strafzaak in hoger beroep wordt na de zomer behandeld. De zaak wordt aangebracht bij de fraudekamer van het gerechtshof in Zwolle. Dat heeft het Openbaar Ministerie laten weten. Het OM laat ook weten het te betreuren dat de behandeling van de zaak zo lang op zich laat wachten. Dat de strafzaak nu wordt aangebracht bij de fraudekamer van het hof heeft te maken met de complexe materie, zegt de woordvoerder.

update – 27 maart 2018 – hoger beroep voortgang 2
Nieuwe informatie. Besloten is dat er op 25 juni (13.40 uur) een regiezitting wordt gehouden bij het gerechtshof in Leeuwarden ter voorbereiding op de inhoudelijke behandeling. De verwachting is dat er op deze zitting een datum wordt bepaald voor die behandeling.

update – 25 juni 2018 – hoger beroep voortgang 3

Het gerechtshof verwacht de strafzak in hoger beroep in mei 2019 inhoudelijk te kunnen behandelen. Als er geen kink in de kabel komt, ze de voorzitter erbij. Hij zal een vinger aan de pols houden om te voorkomen dat er nog meer tijd verloren gaat.  zie ook artikel hieronder

zie ook:

het arrest van het hof in Leeuwarden (hoger beroep) – 11 maart 2019 

het vonnis van de rechtbank in Groningen