Zit Heinrich daar nou te huichelen in de verdachtenbank? Of vertelt hij de waarheid? Als dat laatste het geval is, dan kun je Heinrich gerust een domme Duitser noemen. Er zijn niet bevestigde aanwijzingen dat hij dat niet is.

Wat Heinrich (47) de rechters wil doen geloven is dat hij zijn auto had verkocht en met het geld vanuit Osnabrück naar Amsterdam was gegaan, daar cocaïne had gekocht, van de dealer meer cocaïne mee moest nemen dan waar hij voor had betaald, dat hij toen nog een kopje koffie had gedronken met een kennis aan de Amstel en vervolgens met de trein naar Groningen was gereisd om via Delfzijl, waar hij een hotel had geboekt, de coke op een vouwfiets naar Duitsland te trappen.

Aan het einde van de zitting vertelt hij aan de rechters dat hij niet goed had nagedacht, dat hij naïef is geweest. En dom. Hij zei het dus zelf. En ook nog dat hij graag naar huis wil, naar zijn vrouw die hem nodig heeft.

De officier van justitie heeft dan net zeven maanden gevangenisstraf geëist. Neemt de rechtbank die eis over dan moet Heinrich nog drie maanden brommen.

Medegedetineerden in de penitentiaire inrichting in Leeuwarden hadden gezegd dat als je een Duitser bent, een Duitser die drugs smokkelt, je dan niet een heel hoge straf krijgt. Hoe anders dan in Duitsland. Thuis had hij in 2014 vijf jaar en drie maanden gevangenisstraf gekregen voor iets soortgelijks. Van die straf heeft hij drie jaar uitgezeten.

Toen Heinrich deze zomer op het treinstation in Groningen werd gearresteerd was hij nog geen jaar op vrije voeten.

Hij werkte in Osnabrück zes dagen per week in een winkel vol groente en fruit. Op zijn eerste vakantiedag verkocht hij de auto en reisde per trein met zesduizend euro in de broekzak en een vouwfiets als handbagage naar Amsterdam. Van iemand die hij kende – vaag bleef hoe – zou hij 150 gram cocaïne kopen voor 5500 euro. Maar de verkoper eiste dat Heinrich 350 gram extra mee zou nemen naar Duitsland. ‘Je gaat toch.’ Zou hij dat niet doen, dan kon hij fluiten naar zijn zojuist afgegeven 5500 euro. En naar de drugs. Dan had ‘ie niks. Tegen de rechters: ‘Ik ben onder druk gezet. Ik ben dader en slachtoffer tegelijk.’

De deal wordt gesloten. Heinrich gaat daarna nog met een andere kennis een kopje koffie drinken aan de Amstel en stapt dan in de trein naar Groningen. Met zijn telefoon boekt hij een overnachting bij Hotel Boven Groningen in Delfzijl, het hotel, aldus het hotel, waar de Belg Georges Simenon nog logeerde toen hij zijn eerste boek schreef over detective Jules Maigret. De volgende dag, het weer was mooi, zou Heinrich op die vouwfiets via Termunten en door de Carel Coenraadpolder ongemerkt Duitsland binnen fietsen.

Het gaat anders. Een onbekend iemand belt de politie en meldt dat in Amsterdam zojuist een Duitser met een vouwfiets op de trein is gestapt. In zijn rugtas zit een halve kilo cocaïne, niet eens verstopt. Het is de trein naar Groningen. Agenten wachten hem op en houden hem op het perron aan.

Zo is het gegaan, zegt Heinrich. Hij zit nu zwaar in de problemen. Zijn vrouw heeft bezoek gehad van mannen. Die willen misschien wel geld, of hun drugs terug die hij extra had meegekregen, de drugs die op het station in Groningen in beslag zijn genomen. Mannen die dit soort bezoekjes brengen, zijn doorgaans geen aardige types. Kijk maar naar films.

De rechters willen weten of Heinrich weet wie hem heeft verraden, wie de politie belde met de mededeling dat hij in de trein naar Groningen zat. ‘Het kan niet anders’, zegt Heinrich, ‘dat het de man is geweest met wie ik koffie aan de Amstel heb gedronken. Die wist het.’

Via een telefoonnummer in het toestel van Heinrich weet de politie die man te achterhalen. Het is Pieter uit Eindhoven. Op het internet heet hij meesteroplichter te zijn, internationaal actief, vaak veroordeeld. Pieter kwam eens lang geleden landelijk in het nieuws toen hij een plan had bedacht om faillissementen van bedrijven te voorkomen. De aftrap van dit ondernemende initiatief werd verricht door de toenmalige staatssecretaris van Economische Zaken. Later kwamen er Kamervragen over hoe het kon dat de bewindsman zich had ingelaten met een meesteroplichter.

Die man dus.
Waarom hij werd verraden? Heinrich zou het echt niet weten. Keine Ahnung.

Bij de krant kwam ook een anonieme melding binnen. Misschien ook wel van die man, niemand zal het zeggen. Heinrich zou tientallen kilo’s cocaïne per week en dat jarenlang van Amsterdam, via de Eemshaven en Borkum naar ’t vaste Duitse land hebben gesmokkeld. Is de helft daarvan waar? De officier van justitie zegt desgevraagd dat hierover niets in het dossier staat.

De rechters vragen wat hij van plan was met die door hem gekochte 150 gram cocaïne. Want 150 gram is te veel voor eigen gebruik. Wilde hij het soms als een drugsdealer verhandelen? Heinrich: ‘Voor eigen gebruik. Ik heb nogal stress thuis. Af en toe een beetje cocaïne geeft minder stress. Een voorraadje is dan handig.’

De rechters zeggen dat ze hebben gelezen dat de vrouw van Heinrich – achttien jaar getrouwd – uit Colombia komt. Ze vragen – best een bijzondere vraag – of er een verband is tussen zijn vrouw en zijn handel en wandel met cocaïne? Heinrich zucht. Hij hoort dat vaker. ‘In Duitsland brengen ze me in verband met cocaïne vanwege de afkomst van mijn vrouw. Ben ik in Colombia, dan vragen ze of ik een nazi ben omdat ik uit Duitsland kom. Zo negatief, zo jammer. Het heeft niks met elkaar te maken.’

Heinrich hoopt dat hij snel terug kan naar Duitsland. Zijn kinderen, volwassenen, zijn in Colombia en allen zijn ze verlaten door hun mannen. Zijn vrouw kan daar moeilijk mee omgaan. Ze kan het niet loslaten, ze blijft maar geld sturen. Nu wil ze zelf ook terug naar Colombia, terwijl Heinrich plannen had in Osnabrück de lekkerste koffie te gaan verkopen omdat hij weet hoe je koffie moet branden. Maar als zijn vrouw vertrekt…

Rechters: ‘Nou, wat dan?’
Heinrich: ‘Niks goed.’

De rechters vragen of hij tot slot nog wat wil zeggen, iets wat nog niet is gezegd of belangrijk is.
Heinrich denkt na, kijkt even opzij naar zijn advocaat en zegt dan: ‘Krijg ik mijn fiets ook terug?’

Rob Zijlstra

update – 1 november 2018 – uitspraak 
Heinrich heeft de geëiste zeven maanden gekregen. De bij hem aangetroffen cocaïne is hij kwijt. Een in beslag genomen mobiele telefoon krijgt hij wel terug. En de fiets? Ik moet dat nog uitzoeken.