Wie wordt verdacht van een strafbaar feit dat-ie wel heeft gepleegd, maar waarvoor hij niet op de blaren wil zitten, heeft meer nodig dan een goede advocaat en een slechte rechter. Je moet de misdaad niet alleen bot ontkennen, maar je moet ook kunnen ontkennen. Dat laatste is in de rechtszaal een duchtige opgave. Goed liegen is een kunst die maar weinigen is gegeven.

De mens zit nu eenmaal zo in elkaar dat een bekentenis eerder voor waar wordt aangenomen dan een ontkenning.

Deze week zat een man in zittingszaal 14 die wordt verdacht van een gewapende overval op de Aldi in Delfzijl-Noord. Hij zit vast en ontkent. De strafzaak wordt in mei inhoudelijk behandeld. Deze week wilde hij alvast naar huis, maar de rechters vonden dat geen strak plan.

Er liggen bewijzen die zo stevig zijn dat de officier van justitie glunderend in de rechtszaal stond. Met ingehouden plezier, want het betreft een ernstige zaak: ‘De overval stond zelfs genoteerd in zijn agenda. Op datum en tijdstip. Ik hou van dit soort criminelen.’

Er zijn verdachten – zeldzaam, maar ze bestaan – die niet de beschuldigingen ontkennen, maar bestrijden dat wat ze hebben gedaan strafbaar is. Dus dat wat ze deden mocht, ook als waarheidsdrammers willen doen geloven dat je niet mag stelen. In Winschoten was eens een aardige man die een leegstaand gebouw dat niet van hem was verhuurde en daar goed mee verdiende. Vond hij niks mis mee. Het stond toch leeg?

Ook Henk en Marian vallen in de categorie ‘bijzonder zeldzame ontkenners’. Afgelopen week zaten ze ogend als vriendelijke mensen een dag lang in de grote zittingszaal van het gerechtshof in Leeuwarden.

Het verhaal over Henk en Marian is hier al eens uitvoerig beschreven. Kort: ze hebben de even hoogbejaarde als welgestelde mevrouw Rosingh uit Haren – waar ze zelf ook woonden – financieel kaalgeplukt. Met een volmacht hadden ze toegang tot de bankrekeningen van mevrouw Rosingh die ze als een huisvriendin beschouwen, als een lieve oma voor de kinderen. Toen mevrouw Rosingh wat last begon te krijgen van dementie sloegen ze toe.

Buren in de lommerrijke straat waar mevrouw Rosingh woonde, vertrouwden het niet, de wijkagent evenmin, er kwam een eerlijke curator en toen een politieonderzoek en in mei 2014 werden Henk en Marian in hun royale woning met bombarie gearresteerd. In 2016 veroordeelde de rechtbank het stel tot 22 maanden gevangenisstraf per persoon en het inleveren van 300.000 bijeen gegraaide euro’s. Ze gingen in hoger beroep waardoor de straf werd opgeschort. Afgelopen week diende het hoger beroep. De nieuwe eis: 21 maanden cel en wederom het inleveren van de buit.

Henk en Marian vinden dat wat ze deden mag. Begin 2010 besloten ze de uren die ze aan hun geliefde mevrouw Rosingh spendeerden in rekening te brengen. Voor 2010 heette het naastenliefde, na 2010 werd de dementerende mevrouw Rosingh – toen 93 lentes – een verdienmodel.

Een koe.

Henk en Marian gingen kopjes thee drinken en praatjes maken met mevrouw Rosingh. Dat deden ze als de mensen van de thuiszorg (22 uur per week) er niet meer waren. Het theedrinken en de praatjes brachten ze onder de noemer zorg in rekening: 65 euro per uur, exclusief btw.

Toen mevrouw Rosingh een keertje jarig was, haalden ze de boodschappen in huis. Daar werden, inbegrepen het verjaardagsbezoek zelf, vijf uren voor in rekening gebracht. Dat was exclusief de verjaardagtaart.

Mevrouw Rosingh vond het eten van Tafeltje Dekje niet altijd te pruimen. Marian kwam dan om een stukje zorg te verlenen en bakte een pannenkoek met aardbeien en slagroom. Goed voor uren.

Ze vonden de met mevrouw Rosingh bevriende tuinman die al 40 jaar voor haar de tuin deed, te duur. Man kreeg honderd euro voor een dag per maand tuinieren. Henk en Marian ontsloegen hem en gingen zelf het tuinonderhoud doen. Voor tachtig euro per uur.

Henk maakte ook beduidende bedragen over op de bankrekeningen van zijn kinderen. Schenkingen, iets wat mevrouw Rosingh in haar kindsheid vast en zeker goed had gevonden.

Gingen Henk en Marian op de thee, dan brachten ze niet alleen voorrijkosten in rekening, maar ook de terugrijkosten. Half uur heen, half uur terug, 65 euro. Een van de rechters had Haren op Google maps bestudeerd. Vroeg: ‘Waarom met de auto? Op fiets ben je er in een paar minuten.’

Henk antwoordde dat hij geen fiets had.
De rechter: ‘Dat zegt u hier met droge ogen.’
Henk knikte: ‘Ik kan dat voor mezelf verantwoorden.’
Immers, thuiszorg rekende – volgens Henk – ook 65 euro per uur.

De rechters moeten nog oordelen.Tijdens de zitting stelden ze vast dat Henk en Marian de rekeningen die ze uitschreven, die ze vervolgens bij zichzelf indienden en ook vlot aan zichzelf betaalden, niet met de pen, maar met een vork werden geschreven.

Zo ging het jaren. Af en toe vlogen ze ten laste van de bankrekening van mevrouw Rosingh naar Italië om onderhoud te plegen aan het wijnbergje dat ze daar bezitten. De kinderen deden dan het theedrinken. Vanaf het wijnbergje werden de uren genoteerd.

De advocaat-generaal (officier van justitie) noemde het gedrag van Henk en Marian stuitend en lafhartig, ja, een gevangenisstraf van lange duur waardig.

De advocaten probeerden wat. Dat het heus waar kan wezen dat wat Henk en Marian beweren, dat wat ze deden met instemming was van mevrouw Rosingh. Dat het verdampen van haar vermogen niet tegen haar demente wil was. Dat er dus geen sprake was van wederrechtelijkheid en dat er dan dus helemaal niks aan de hand is. Dat Henk en Marian geen graaiers zijn zoals in de krant had gestaan.

’t Is een droef verhaal. Mevrouw Rosingh stierf in de zomer van 2015 op 98-jarige leeftijd zonder vermogen. Ook haar aandelenportefeuille die Henk met ongelukkige hand beheerde, bleek in rook opgegaan.

Voor Henk en Marian resteert een toekomst vol kommer. Eens in goeden doen, ze bewoonden een van de mooiste huizen van heel Haren. Nu bivakkeren ze berooid ergens op een krappe zolderkamer van een barmhartig familielid, terwijl de arme kinderen hard moeten werken om de rekeningen van de advocaten te kunnen betalen. Dat kregen de rechters te horen.

Een paar dagen na de zitting dwarrelt door een openstaand raam een briefje neer op de redactievloer van de krant. Ik check. Als ik de actuele gegevens van het kadaster mag geloven, dan valt het met de miserabele omstandigheden wel mee.

Rob Zijlstra

→  eerder verhaal over deze kwestie; mevrouw Rosingh, sorry

 

UPDATE – 11 maart 2019
Schuldig. Vanwege het lange tijdsverloop een fikse korting op de straf. Opgelegd is 18 maanden waarvan 6 voorwaardelijk. Voor beide.